Op de prent zie je de Heilige Jacob, kwestie van toch een ware Jacob af te beelden...

Ik stelde mij vroeger die vragen ook. Dacht dat ik op verschillende mensen zou kunnen verliefd worden en vroeg me af of ik dan wel zou weten of ik de juiste keuze maakte en of ik dan geen betere partij zou laten schieten.

Toen ik het lief leerde kennen, was het geen kwestie van kiezen. Ik wist gewoon van dag 1 dat hij de ware Jacob is. Het voelde gewoon zoals het moet voelen.
Na 6,5 jaar nog altijd stapelverliefd op hem en hij is mijn perfecte match. De enige man bij wie ik mezelf kan zijn, die het beste in mij naar boven haalt, die me steunt en achter mijn keuzes staat. Dingen die voor mij belangrijk zijn in een relatie.

Ik geloof ook niet dat er maar één ware zou zijn, of dat er zelfs één ware is. Er zullen wel meerdere partners zijn met wie het mogelijk is. Je kan het geluk of de pech hebben (wat zou het eigenlijk zijn ?) er verschillende tegelijkertijd tegen te komen.
L'embarras du choix... Kiezen, een rationele keuze, een gevoelskeuze of een combinatie ?
Ik heb mij alleszins nog nooit in deze "luxe" positie bevonden dat ik mocht/moest kiezen. Dus daar kan ik geen antwoord op geven.
En moet je altijd kiezen ? Polyamourie , polygamie/polyandrie… Zouden relaties niet langer stand houden als we niet “alles” bij één partner zoeken, maar bij meerdere tegelijkertijd ?
Of is monogamie toch zaligmakend of een vereiste voor de andere ?

oei, trouble in paradise ? Bredero ? 't is te hopen dat ze het zelf al weten en niet hier lezen !
Sterkte
J

Niks trouble in paradise. Gewoon enkele vragen die vele singles (en mensen in een relatie) zich vast ook stellen, en waar ik wel benieuwd over ben hoe anderen daar over denken... Wees dus maar gerust !

6 miljard, Sven :-) Bijna 7 eigenlijk. Maar ik ga ervan uit dat je enkel in de vrouwelijke helft geïnteresseerd bent ;-)

jouw veronderstelling klopt wel ja...

Die dingen vraag ik mij ook vaak af. Een tweestrijd tussen gevoel en verstand vaak ook, vind ik. Is dat knagend gevoel van 'is er nog iemand béter' een teken dat het niet juist zit in de huidige relatie of is het gewoon een teken van een soort van bindingsangst die ik/mensen altijd zou(den) hebben...

Volgens mij is dat geen teken van iets in een huidige relatie,maar gewoon een gevolg van ons postmodern denken, waarin we ons bewust zijn van het niet-bestaan van de ene waarheid/ware. Zoals twijfels en vragen inherent zijn aan denken (zie de Verlichtingsfilosofen)

Misschien is het een kwestie van ingesteldheid. Perfectionistisch ingestelde mensen zullen wellicht eerder geneigd zijn tot een "eeuwige" zoektocht dan mensen die vlugger "met minder" tevreden zijn. Er is immers altijd wel iets dat je liever anders zou zien bij je partner. Ik geloof dan ook niet in "de ware". Je moet elkaar tijd geven en gunnen om naar elkaar toe te kunnen groeien, om elkaars mindere kanten te kunnen relativeren en aanvaarden.

@Nadia: jij hebt echt wel veel geluk! Ben daar wel een beetje jaloers op, eigenlijk. Dat het nog lang mag duren!

@Polly: polyamourie, da's een controversieel onderwerp dat je hier aanhaalt. Ik weet niet of ik zou gelukkig zijn in een relatie waarin ik weet dat "mijn" partner ook met andere mannen sex heeft. Ik zou me er toch minderwaardig bij voelen. Maar ik zou dan nog liever willen dat ze er open over is, dan dat het achter mijn rug gebeurd.

Ik ben blij dat ik jouw lief niet ben, want voor mij is het niet genoeg meer om niet "alles" te zijn... Ongeveer 13 jaar heb ik me tevreden gesteld met "ik zie haar graag en dit is wel goed genoeg" maar kon het niet meer opbrengen.
En ja, ik geloof in die ene ware liefde (misschien ook omdat ik mijn naïviteit niet wil opgeven en nogal hou van romantiek), al ben ik het met je eens dat een mens ongelooflijk veel geluk moet hebben om die ene tegen te komen.
Het verhaal van Nadia herken ik, al is het voor mij veel priller. Maar vanaf dag 1 wist ik dat zij die ene was, daar moest ik niet over nadenken, ik wist het gewoon...

Hoe moet je kiezen tussen twee "fittende" partners, die zich op hetzelfde moment aandienen? Is dat je vraag ?
Oh, op een blog voor en door singles lijkt mij dit een beetje een luxe probleem ! Maar allé, stel dat ik niet alleen een partner tegenkom maar daar bovenop nog eens een tweede even valabele kandidaat heb, wel als het emotioneel anders is maar "gelijk", zou ik kiezen voor diegene waarmee er ook de meeste overeenkomsten zijn. Diegene waarmee een verstandshuwelijk mogelijkheid zou hebben op slagen: gelijkaardige ideologie/levensvisie, visie op opvoeding,toekomst,... Verschil is verrijkend, maar te veel verschil is ook moordend voor de romantiek en het gevoel. En mijn ervaring is dat er, ook bij dezelfde levensvisie ed, toch nog genoeg verschil is om een relatie boeiend te houden.
En gezien jouw vraag, zou diegene die begrijpt en kan voelen dat dit mogelijk is een dikke streep voor hebben. Het moeilijk hebben met of niet kunnen begrijpen van deze (hypothetische ?) vraag lijkt mij een contra indicatie in het kiezen voor die partner. Misschien diegene met de meest open houding naar verliefdheid op een derde, vreemdgaan,... Zoals Polly aanhaalde.

Wat denk je eigenlijk zelf ? Of hoe doe je het, deed je het in het verleden,... Je schrijft dit blogstukje natuurlijk ook niet zomaar...

Kiezen is veelal een luxeprobleem (zoals hier al meermaals gezegd) en ik denk dat de meesten gewoon al blij zijn om iemand te vinden met wie het klikt en dat die ander ook hetzelfde voelt. Wat dan weer niet wil zeggen dat je met om het even wie moet gaan beginnen natuurlijk. Iets beginnen om niet alleen te zijn is ook geen goeie optie.

En ja, je kan altijd verwachten iets beters te vinden, maar je kan ook heel je leven wachten op iets wat misschien nooit komt. De kwestie is dat, als je gekozen hebt voor iemand waarmee je wil verdergaan, om dit zo goed mogelijk in stand te houden zodat je allebei gelukkig bent en blijft. En daar zal wel werk aan zijn en het lukt ook niet altijd, maar het is wel de moeite van het proberen waard.

Ik wil alleszins niet op het einde van mijn leven het gevoel hebben dat ik de liefde heb laten voorbijlopen zonder ervan te hebben genoten.

Eigenlijk geloof ik niet echt in het moeten maken van een keuze. Zolang je denkt een keuze te moeten maken zit er iets niet snor, ontbreekt er iets fundamenteels. Naar mijn gevoel is het een kwestie van innerlijke rust. Na mijn scheiding was ik 7 jaar onrustig vanbinnen. Ook al had ik enkele relaties, steeds was ik op zoek naar ander en beter. Sinds ik mijn huidige vriend heb ontmoet is die onrust helemaal verdwenen. Het interesseert me geen ene moer meer of er al dan niet beter geschikte mannen zouden kunnen rondlopen eventueel. Da's geen keuze die ik maak, da's gewoon een gevoel dat goed zit, een gevoel dat mij innerlijke rust geeft, het gevoel dat ik thuis kom.

Ja, er zijn knappere mannen, en ja, er zullen nog wel tientallen mannen zijn tussen Aalst en Australië, die evengoed of misschien zelfs beter bij mij zouden kunnen passen, maar dat is voor mij geen issue meer, het kan me totaal niet schelen.
Dat is de rust die ik bedoel: de zoektocht die voorbij is. Het eindpunt van twijfel, het einde van dat denken dat er beter is en de drang om daarop te willen blijven wachten.

Zolang je dat eindpunt niet voelt zal de onrust blijven en zal/kan/wil je je niet volledig geven.

Enfin, da's mijn persoonlijke ervaring.

Ik koos 4 jaar geleden met mijn verstand en een tikeltje met mijn gevoel. Maar ik kon dat niet meer aan. Dat gevoel moet er toch ergens zijn om er volwaardig voor te gaan. Kiezen doe je met je hart en verstand te samen. Wie in zijn puberjaren een relatie start die blijft duren dat verschilt van wij singles nu. In onze pubertijd waren we nog niet bezig met onze grote levensvragen. Koppels die al van in hun puberjaren samen zijn hebben vaak samen een hele weg afgelegd en zijn samen gegroeid naar wie ze vandaag de dag zijn. Wij echter weten wel wat we willen en worden kieskeurig... maar dat ene gevoel, die klik moet er toch zijn.