Ziek en single
Ziek zijn is geen pretje. Als single komt daar nog eens bij dat je zelf de zieke bent en de verzorger moet zijn.
Het begint bij de ochtend dat je wakker wordt met barstende hoofdpijn, een opgezette keel en een verstopte neus. Goed, vooraleer je kan uitzieken volgt er een waslijst van zaken die je zelf moet in orde brengen:
- Ik bel mijn werk ('Ik ben ziek en ga naar de dokter, ik bel terug met meer nieuws.').
- Ik bel de dokter ('Om 4 uur heb ik nog een plaats vrij, kom maar.').
- Ik neem contact op met de mensen van mijn opleiding ('Ik zal er niet zijn, graag informatie over hoe ik dit moet inhalen.')
- Ik geef mijn kat eten.
- Ik laat de buren weten dat ze niet op mijn kat moeten komen passen (zoals reeds afgesproken).
- Ik sleep mezelf naar de keuken en probeer een boterhammeke te eten en een theetje te maken.
Onderussen voel ik me mottiger en mottiger en kruip terug mijn bed in.
Een uur voor ik naar de dokter moet, trek ik mezelf uit dromenland, fris me op en ga op doktersbezoek. Het doktersbriefje moet opgestuurd worden ('Shit, geen postzegel in huis!'). Dus kan ik in de wachtrij van het postkantoor nummerke 265 gaan trekken.
Dan begint de reutemeteut opnieuw:
- ’t werk bellen met het aantal dagen afwezigheid,
- toch iets proberen te koken want de honger knaagt,
- de kat moet buiten,
- en o, ja, er moet vandaag echt nog een bestelling afgehaald worden (gelukkig niet ver).
Zo tegen de avond ben ik een wrak en kan ik eindelijk beginnen met uitzieken.
Op zo’n dagen vervloek ik dat ik ‘alles’ alleen moet dragen en droom ik van de boyfriend diebinnenkomt en mij zegt ‘ik neem het hier even over voor twee dagen’ (lees: met mij meegaat naar de dokter, bij thuiskomst mij eens vastpakt en vervolgens in mijn bed stopt, ondertussen een soepje maakt en de kat eten geeft).
In mijn single-bestaan heb ik gelukkig lieve buren die mijn medicatie gaan halen, vragen of ik iets van de winkel nodig heb (‘Verkopen ze daar ook boyfriends?’ ;-) ), krijg ik een smsje van een medestudent om mij beterschap te wensen en kan ik mijn verzuchtingen over ziek-zijn kwijt bij een vriendin en bij de (andere) buren.
Het leven zoals het is, ziek en single-zijn zoals het is...
Vlinderke
Mooi geschreven stukje, Vlindertje.
BeantwoordenVerwijderenVoor de mannelijke singles onder ons is het probleem nog veel groter, want het is algemeen geweten dat een man altijd véél zieker dan een vrouw, en bijgevolg een deel van zijn dag luid jammerend en kermend moet doorbrengen. Als er dan geen publiek is, wordt het allemaal nog veel erger.
Maar serieus - je zal als single maar hopen dat je nooit zwaar ziek wordt. Ons landje mag dan nog fantastische voorzieningen hebben qua gezondheidszorg, een zware ziekte alleen dragen (ook al heb je veel vrienden) is echt geen pretje.
Heel herkenbaar verhaal, zelfs ten tijde dat ik getrouwd was en aan mijn wederhelft geen bal had en nog zelf voor de kinderen moest zorgen terwijl ik ziek was. Blij dat ik nu alleen voor mezelf moet zorgen als ik ziek moest worden.... Gelukkig ben ik amper ziek.
BeantwoordenVerwijderenIk heb me dat ook al afgevraagd: stel dat ik nu ernstig ziek word, op wiens hulp kan ik dan rekenen? Ik heb wel familie in de buurt wonen, maar ik wil die zeker niet tot last zijn. En het is natuurlijk ook zoals Nadia schrijft: het is niet omdat je een partner hebt, dat je er automatisch op kunt rekenen.
BeantwoordenVerwijderenIk moet er echt niet aan denken dat ik bvb. een been breek of zo, dat zou een logistieke nachtmerrie worden :-)
het is zeker niet gemakkelijk. ik heb het meegemaakt dat ik drie weken door een operatie niet kon lopen en ben gelukkig bijgestaan door familie en vrienden waar ik terecht kon.
BeantwoordenVerwijderenMaak dit nu mee. Ben alleenstaand en zit 6 weken in het gips. Na die 6 weken word ik geopereerd en ga ik nog een keer 6 weken in het gips en daarna revalideren. Eerste 2 weken heb je nog wel hulp en mensen die vragen of je hulp nodig hebt. Nu word het al minder. Geen idee hoe ik deze weken door ga komen. Heb een jonge hond, ook dat is een probleem, echt waardeloos. Zit er vandaag even helemaal doorheen, want hoe ga ik dit volhouden? Die stilte is om gek van te worden! Niemand komt thuis en soms ga ik van pure ellende maar een paar uur naar bed, zodat de tijd een beetje sneller gaat. Ben erover aan het denken om me maar helemaal niet te laten opereren, want ik ga dat gewoon niet redden!
BeantwoordenVerwijderenDag Marjolijn,
BeantwoordenVerwijderenZijn dit geen mogelijke oplossingen:
- lid worden van een Lets-vereniging (zo kunnen anderen jou nu komen helpen en kan jij anderen gaan helpen als je weer goed te been bent)
- een revalidatiecentrum van het ziekenfonds
Je helemaal niet laten opereren als het eigenlijk wel nodig is, dat lijkt mij geen optie.
Sterkte!
Hoi Lies
BeantwoordenVerwijderenWeet niet of dat hier in de buurt zit? Heb er al even op gegoogled maar kan niets vinden.
Het probleem is dat ik ook nog een hond heb, kan niet zomaar weg. Het is al moeilijk om te bedenken wat ik met haar moet als ik straks niet mobiel meer ben, laat staan als ik er helemaal niet meer ben en in een revalidatiecentrum zit. Heb al gezocht naar opvang, maar ook dat is niet makkelijk. Kwijt wil ik haar niet.
Bij elkaar ben ik ongeveer een half jaar zoet. Ik ben er wel over aan het denken om me dus niet te laten opereren. Weet dat het geen optie is, maar het moet wel kunnen. De eerste weken na de operatie mag ik er helemaal niet op lopen en staan...hoe ik dat moet gaan doen?? Dat red ik gewoon niet. Ga nog wel even verder kijken of ik iets kan vinden over een lets hier in de buurt, al is het maar voor de komende weken. Bedankt voor je antwoord! Groetjes Marjolijn