Hoe doen die vrouwen dat toch, die zo alleen zijn en hun kinderen al dan niet halftijds groot moeten brengen? En vooral: hoe doen die dat om een lief te vinden, gesteld dat ze eigenlijk liever niet alleen zijn. Want ik ken er persoonlijk die wel alleen willen blijven. De ex was een ware teleurstelling en het lief erna zo mogelijk nog een grotere. Maar laat ons het daar vooral niet over hebben want een depressie loert al om de hoek bij het schrijven en lezen alleen al.
Kinderen zijn fijn –of ze hebben toch fijne momenten- maar ze hebben een groot gebrek: ze zijn niet volwassen tot ze een zekere leeftijd bereiken. En als ze die bereiken, trappen ze het af. Daar zit je dan mooi alleen in je te grote huis te wachten tot kleinkinderen de kamers gaan vullen. Weer onvolwassenen. En zo gaat dat maar door. Daar loert de depressie opnieuw.
Dus: gesteld dat je een single moeder bent die eigenlijk liever niet single is. Wat doet je? Je speurt het wereldwijde web af op zoek naar een geschikte partij. Je gaat als een gek uit en hoopt iemand tegen te komen. Je kan naar hartelust afspreken in de kinderloze week. Het co-ouderschap heeft zijn voordelen, ik zeg het u. Tot op een gegeven moment.
Dan komt die dag waarop je de man van je leven denkt gevonden te hebben. En dan, beste mensen, begint de miserie. Want die man heeft natuurlijk ook een ex. Alsof je nog niet genoeg hebt aan die van jezelf, komt dat er nog bij. Met wat geluk is ze ok en laat ze je gerust. Met wat ongeluk verzuurt ze niet alleen zijn dagen maar ook de jouwe. Struikelblok 1.
De tweede struikelblok zijn kinderen. Ze hebben je niet graag. Of ze hebben hem niet graag. Of ze hebben elkaar niet graag. Of ze hebben jou en je kinderen wel graag, maar dan komen ze in het weekend waarop jij geen kinderen hebt. Wat dan weer moet gewijzigd worden, want je wilt graag tijd met hem alleen. Als die ex dat wil. En als dat wisselen doenbaar is, want achter die kinderen zit een hele keten van ouders die moeten bereid zijn om te wisselen. Want zijn ex is samen met een nieuwe man die ook kinderen heeft. En een ex. Die dan op haar beurt weer samen is met een nieuwe man met ook kinderen. En een ex. Nu, u snapt het plaatje ongetwijfeld.
Een derde struikelblok is de man zelf. Want die heeft een verleden en er moet weer gewend worden. Er moeten dingen overwonnen worden die de eerste maanden overwinbaar lijken maar na verloop van tijd toch wel lastig worden. Hij voedt zijn kinderen anders op dan jij de jouwe. Hij eet dingen die jij niet wil eten. Hij verstoort je gewoonten. En jij die van hem. Want eerlijk is eerlijk: eigenlijk ben je zelf de vierde struikelblok. Heb je nog wel zin in je aanpassen en je gewoonten die je samen met de kinderen opbouwde overhoop te gooien? Wat wil je eigenlijk in het leven? Hoeft dat samenwonen zo nodig of kan en mag het ook anders?
Hoe doen die andere ooit-eens-single-moeders dat toch? Ik vraag het mij echt af. Want ik weet soms eigenlijk niet zo goed meer wat ik wil in het leven. Of ik weet het wel: ik wil iemand om tegen te leunen met momenten. Iemand volwassen. Maar hoe het ingevuld moet worden, dat is nog even afwachten tot het weer helder wordt.