Mijn zus is gestart met relatietherapie. Allé ’t is te zeggen, ze is samen met haar wederhelft op gesprek geweest. Intieme details van het gesprek zijn niet gekend. ’t Was toch maar een ‘in-take’. En een ‘in-take’, dat is therapeutentaal. Het betekent zoveel als: vertel alles eens van A tot Z. Dat komt allemaal in een proper verslagsken, daar wordt dan over vergaderd, en daarna krijgen ze een plaatsje op de wachtlijst.

Met een beetje geluk, starten ze dan hun therapie ergens eind april 2012.

Als ze dan nog samen zijn, hebben ze dan nog therapie nodig? Mijn zus en haar man rollen gelukkig niet alle dagen vechtend over straat. Ze slaan elkaar niet verrot en ze pesten elkaar niet het bloed van onder de nagels.
Er is ook geen sprake van alcoholmisbruik, aanhouderij of andere narigheden.
Gewoon, een beetje huis, tuin- en keukenproblemen.

Ik ben ook ooit eens met een toenmalige partner naar zo'n ‘in-take’ geweest. Resultaat was dat ik ’s anderendaags belde naar die relatie-madam met de boodschap dat ik genoeg had aan één uurtje relatietherapie. De oplijsting van constante ergernissen, ellende en miserabele toestanden maakte me duidelijk dat ik er onmiddellijk een punt achter moest zetten.
Wat ik ook deed. Zo simpel kan relatietherapie dus zijn.

En hoe tevreden ik drie jaar na datum ook ben over deze beslissing, ik hoop voor mijn zus dat haar relatie wel blijft duren. Ze hebben samen vier kinderen op te voeden. En kinderen opvoeden tot evenwichtige personen is geen eenvoudige zaak. Zoiets doe je bij voorkeur met beide ouders samen.

Waaslandblogger