Soms een beetje eenzaam

vrijdag 23 september 2011 Gastblogger 10 Opmerkingen

Ze had het misschien een klein beetje overdreven, realiseerde ze zich meteen. Maar het was te laat. Het was eruit: « Soms voel ik me wel een beetje eenzaam. »

Het was al later op de avond, het was al donker. Ze nam afscheid van haar broer na een bezoekje aan hem en zijn gezinnetje – vrouw en drie kinderen, 7, 9 en 12. Haar schoonzus was binnen gebleven, en ging meteen nog de oudste in bed stoppen.
Eenzaam. Het woord was gevallen. Ze had bewust sterke nuances aangebracht , twee keer zelfs : het was alleen « soms » en als het gebeurde, was het maar « een klein beetje ». Ze kon zich nog wel corrigeren, en nog verdere nuances aanbrengen zoals « heel soms, weet je, eigenlijk maar enkele keren op een jaar » en zou haar broer nog kunnen zeggen « uiteindelijk heeft iedereen dat wel eens, jij ook, durf ik wedden ». Maar dat zou maar half geloofwaardig klinken. Het woord eenzaam was gevallen, en dat was wat bleef hangen.

Haar broer keek haar aan, een beetje verrast, en er viel een korte stilte. Het was alsof ze een steen had gegooid in een rimpelloze vijver, en nu beiden even naar het verstoorde wateroppervlak aan het kijken waren. Ze vroeg zich af of ze zelf meteen het woord zou nemen, maar haar broer was haar voor.
« Je hebt toch een goed gevulde vrije tijd ? Je bent bijna nooit thuis in het weekend, allez, als we eens willen afspreken, is dat toch niet zo makkelijk. En die avondcursus, op… dinsdag ? »
« Woensdag », corrigeerde ze. « En het is geen cursus. Het is de filmclub. Films bespreken en zo. » Eigenlijk kon de filmclub haar gestolen worden, maar dat zou ze hier en nu niet toegeven en het deed helemaal niets terzake.
Ze begreep meteen dat haar broer totaal niet begreep waar het om ging - dat ze ongelooflijk een eigen gezinnetje miste, en dat vanavond nog eens was gaan beseffen - en dat het niet zoveel zin had om verder te gaan met het gesprek omdat ze er allicht niet veel diepgang in zouden krijgen.

Zij was 35 intussen. In principe was alles nog mogelijk, maar tegelijk was de kans heel groot dat het niet meer zou lukken. Eerst nog de geknipte man vinden, dat was al moeilijk genoeg. Haar ultieme nachtmerrie was: de ideale man vinden, die dan op een zeker moment zegt dat hij kinderen echt niet ziet zitten. Het was een gezellige avond geweest met de kinderen erbij, en toen haar broer haar vergezelde naar buiten en vroeg “hoe is het nog” was ze wellicht zo verrast geweest dat ze een eerlijk antwoord had gegeven. Geen cliché-antwoord van “ja, ça va, alles oké” maar echt een reflectie van haar gemoedstoestand. Ze had er nu al spijt van. Niet omdat ze het had gezegd, maar omdat snel duidelijk werd dat haar broer “niet mee” was in haar gedachten en dit toch tot niks zou leiden.

“Bekijk het positief”, probeerde hij. “Je hebt veel vrije tijd, je hebt nog tijd voor je hobby’s.Weet je dat ik al in geen maanden meer ben gaan tennissen?”
Dat was nu net het antwoord dat ze niet wilde horen. Hij had het geluk aan zijn voeten en hij zag het niet eens. Alles mocht hij nu in het gesprek gooien, behalve dat hij het te druk had door zijn gezin.
“Onderschat zo’n gezin niet”, ging hij voort. “Dat slorpt echt al je tijd op.”
Ze zou al haar vermaledijde filmavonden met één vingerknip willen inruilen voor kinderen.
Op dat moment zwaaide de oudste dochter door het raam van haar slaapkamer naar haar, als om haar gedachtengang te illustreren met een concreet voorbeeld. “Dát is huiselijk geluk”, had ze haar broer kunnen zeggen, maar ze zwaaide snel terug en even later ging het gordijn dicht en floepte het licht uit. Het was tijd om naar huis te gaan, dacht ze.
“Ja, je hebt gelijk”, zei ze. “Het kan niet altijd simpel zijn.” Ze dacht inderdaad terug aan enkele stressverhalen van enkele jaren geleden, die haar broer haar had verteld. Een beetje overspannen thuiskomen en enkele luidruchtige kinderen erbij, het kan een stresscocktail zijn.

Ze namen afscheid en ze stapte naar haar auto. Haar ontgoocheling maakte al wat plaats voor filosofie: is, en zal het gras niet altijd groener zijn bij een ander? Ze stapte in haar auto en zag op de passagierszetel de krant van vanmorgen nog liggen, met een klein artikeltje met als titel: “Indiase vrouw bevalt op haar 52e van gezonde tweeling.” Ze glimlachte. Nog tijd zat, dacht ze. En dan dacht ze aan de drukte bij de kinderen van daarnet. Tijd zat? Daar valt over te redetwisten. En ben je dan geen bomma-moeder in dat geval? Ze zuchtte en startte de motor. Naar de filmavond? Nee, dat was gisteren. Zou ze niet eens opnieuw beginnen met tennissen?

10 opmerkingen:

  1. Vaak weten mensen ook niet goed wat ze daarop moeten zeggen en dan zijn cliché-antwoorden voor de hand liggende antwoorden. Sommigen begrijpen ook gewoon niet dat zelfs een drukke agenda voor eenzame momenten kan zorgen..

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Inderdaad, allemaal leuk al die hobby's en dat drukke sociale leven. Maar soms voelt het als spaghetti bolognaise voorgeschoteld te krijgen terwijl je eigenlijk mosselen met friet besteld hebt. Lekker, maar toch niet wat je echt wou.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. En toch denk ik dat de antwoorden van die broer in dit stukje ook wel heel relevant zijn. En dat het gras inderdaad elders altijd groener zal zijn. Voor singles lijkt het beter om een druk gezin te hebben, maar wie een druk gezin heeft, kijkt ook wel 's vol jaloezie naar het rijke sociale leven van vele singles. En sommigen flippen er zelfs op en gaan scheiden.
    Elk type leven heeft z'n charmes, en is wat het is. Te lang blijven stil staan bij wat het zou kunnen zijn, lijkt mij niet zo gezond. Het kan altijd beter. Maar het kon ook slechter.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Naast eenzaamheid heb je ook twee-zaamheid, koppels die bij elkaar blijven maar geen band meer hebben/voelen, lijkt me ook maar niks... zowel single als een koppel zijn heeft voor-en nadelen en het voelt klote als de andelen doorwegen en het er 'op een ander' beter uitziet. Tof dat broerlief ook zijn kant van het verhaal liet zien, dat geeft een mogelijkheid om te relativeren. Enne... als het efkes 'klote' gaat, kunnen vrienden veel opvangen... dat maakt het iets draaglijker. Mooi blogje met openheid! :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  5. @anoniem: het antwoord van broer is idd relevant en ik denk dat we als single onze eigen situatie meestal ook wel kunnen relativeren én de postieve dingen ervan kunnen zien (zie ook hier een aantal blogposts).
    Natuurlijk zijn 'zij' ook wel eens jaloers op ons. Maar net op het moment dat je je dan kwetsbaar opstelt en op een onbewaakt moment zegt dat je je soms wel wat eenzaam voelt, dan wil je begrip, gewoon, een klein beetje. Dan heb je geen zin in relativeren en zien dat je het toch 'zo slecht niet hebt'. Zo'n opmerkingen maken dat je je op dat moment nog eenzamer voelt. En dan alleen thuiskomt. En een hele zak chips leegeet ;-) De dag erna is dat gevoel weer over hoor (bij mij althans) en ben ik weer tevreden met mijn single leventje. Alleen dat ene verlangen... dat blijft.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Over het algemeen zijn personen inderdaad niet gewend aan een eerlijk antwoord. Maar juist bij familie en vrienden moet je het gesprek nooit uit de weg gaan. Probeer je ervaring en gevoel uit te leggen en te delen.
    Leer van elkaar!

    Je mag je eenzaam voelen. Je weet alleen maar dat hij het geluk aan zijn voeten heeft omdat je je soms
    eenzaam voelt en de andere kant kent.

    De kunst is om een balans te vinden tussen de voordelen van beiden levens. Geniet ervan om te kunnen doen en laten wat je wil, maar blijf sociaal!

    En wie weet; Wellicht komt er ooit een moment dat je broer je helpt herinneren "Weet je nog... Die keer dat je zei « Soms voel ik me wel een beetje eenzaam. » nadat je net hebt zitten klagen dat je zo moe bent van het heen en weer rijden van de kinderen naar allerlei sportclubs en vriendjes...

    BeantwoordenVerwijderen
  7. @ Lies. Om die reactie over mosselen en bolognaise heb ik hier (in mijn eentje) dubbel gelegen. Maar het geeft wel aan waar het om gaat. Lijkt ook op reactie bij overlijden 'Het is beter zo'. Hoezo, moest hij of zij dood dan?

    En het stuk zelf vond ik ook super.
    Weet niet of ik recht van spreken heb, want single en mèt kinderen, maar ik dacht als antwoord meer aan: "Ja, goh, je hebt helemaal gelijk broer, weet je wat, geef me je kinderen maar, kun jij lekker weer tennissen, is dat geen goede deal?" Maar zelf gaan tennissen is natuurlijk wel zo realistisch (en aardig). Een zwijgende omhelzing van je broer was beter geweest dan klungelige troostwoorden. Hoe goed bedoeld ook.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Wat had de broer dan wel moeten antwoorden volgens de schrijfster van het stuk?

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Reactie van Lies zegt het voor mij helemaal!
    Mooi blogje.

    Bieke

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Herkenbaar stukje.
    Dankjewel daarvoor :):):)

    BeantwoordenVerwijderen