Ze had het misschien een klein beetje overdreven, realiseerde ze zich meteen. Maar het was te laat. Het was eruit: « Soms voel ik me wel een beetje eenzaam. »

Het was al later op de avond, het was al donker. Ze nam afscheid van haar broer na een bezoekje aan hem en zijn gezinnetje – vrouw en drie kinderen, 7, 9 en 12. Haar schoonzus was binnen gebleven, en ging meteen nog de oudste in bed stoppen.
Eenzaam. Het woord was gevallen. Ze had bewust sterke nuances aangebracht , twee keer zelfs : het was alleen « soms » en als het gebeurde, was het maar « een klein beetje ». Ze kon zich nog wel corrigeren, en nog verdere nuances aanbrengen zoals « heel soms, weet je, eigenlijk maar enkele keren op een jaar » en zou haar broer nog kunnen zeggen « uiteindelijk heeft iedereen dat wel eens, jij ook, durf ik wedden ». Maar dat zou maar half geloofwaardig klinken. Het woord eenzaam was gevallen, en dat was wat bleef hangen.

Haar broer keek haar aan, een beetje verrast, en er viel een korte stilte. Het was alsof ze een steen had gegooid in een rimpelloze vijver, en nu beiden even naar het verstoorde wateroppervlak aan het kijken waren. Ze vroeg zich af of ze zelf meteen het woord zou nemen, maar haar broer was haar voor.
« Je hebt toch een goed gevulde vrije tijd ? Je bent bijna nooit thuis in het weekend, allez, als we eens willen afspreken, is dat toch niet zo makkelijk. En die avondcursus, op… dinsdag ? »
« Woensdag », corrigeerde ze. « En het is geen cursus. Het is de filmclub. Films bespreken en zo. » Eigenlijk kon de filmclub haar gestolen worden, maar dat zou ze hier en nu niet toegeven en het deed helemaal niets terzake.
Ze begreep meteen dat haar broer totaal niet begreep waar het om ging - dat ze ongelooflijk een eigen gezinnetje miste, en dat vanavond nog eens was gaan beseffen - en dat het niet zoveel zin had om verder te gaan met het gesprek omdat ze er allicht niet veel diepgang in zouden krijgen.

Zij was 35 intussen. In principe was alles nog mogelijk, maar tegelijk was de kans heel groot dat het niet meer zou lukken. Eerst nog de geknipte man vinden, dat was al moeilijk genoeg. Haar ultieme nachtmerrie was: de ideale man vinden, die dan op een zeker moment zegt dat hij kinderen echt niet ziet zitten. Het was een gezellige avond geweest met de kinderen erbij, en toen haar broer haar vergezelde naar buiten en vroeg “hoe is het nog” was ze wellicht zo verrast geweest dat ze een eerlijk antwoord had gegeven. Geen cliché-antwoord van “ja, ça va, alles oké” maar echt een reflectie van haar gemoedstoestand. Ze had er nu al spijt van. Niet omdat ze het had gezegd, maar omdat snel duidelijk werd dat haar broer “niet mee” was in haar gedachten en dit toch tot niks zou leiden.

“Bekijk het positief”, probeerde hij. “Je hebt veel vrije tijd, je hebt nog tijd voor je hobby’s.Weet je dat ik al in geen maanden meer ben gaan tennissen?”
Dat was nu net het antwoord dat ze niet wilde horen. Hij had het geluk aan zijn voeten en hij zag het niet eens. Alles mocht hij nu in het gesprek gooien, behalve dat hij het te druk had door zijn gezin.
“Onderschat zo’n gezin niet”, ging hij voort. “Dat slorpt echt al je tijd op.”
Ze zou al haar vermaledijde filmavonden met één vingerknip willen inruilen voor kinderen.
Op dat moment zwaaide de oudste dochter door het raam van haar slaapkamer naar haar, als om haar gedachtengang te illustreren met een concreet voorbeeld. “Dát is huiselijk geluk”, had ze haar broer kunnen zeggen, maar ze zwaaide snel terug en even later ging het gordijn dicht en floepte het licht uit. Het was tijd om naar huis te gaan, dacht ze.
“Ja, je hebt gelijk”, zei ze. “Het kan niet altijd simpel zijn.” Ze dacht inderdaad terug aan enkele stressverhalen van enkele jaren geleden, die haar broer haar had verteld. Een beetje overspannen thuiskomen en enkele luidruchtige kinderen erbij, het kan een stresscocktail zijn.

Ze namen afscheid en ze stapte naar haar auto. Haar ontgoocheling maakte al wat plaats voor filosofie: is, en zal het gras niet altijd groener zijn bij een ander? Ze stapte in haar auto en zag op de passagierszetel de krant van vanmorgen nog liggen, met een klein artikeltje met als titel: “Indiase vrouw bevalt op haar 52e van gezonde tweeling.” Ze glimlachte. Nog tijd zat, dacht ze. En dan dacht ze aan de drukte bij de kinderen van daarnet. Tijd zat? Daar valt over te redetwisten. En ben je dan geen bomma-moeder in dat geval? Ze zuchtte en startte de motor. Naar de filmavond? Nee, dat was gisteren. Zou ze niet eens opnieuw beginnen met tennissen?