Hoe een lief vinden op het internet?
"En daar zaten we toen, tegenover elkaar", vertelde ze, waarna ze even van haar glas nipte. Haar vriendin had haar expliciet gevraagd om "verslag uit te brengen" van haar internetdate, want ze had het eigenlijk net zo spannend gevonden in haar plaats. Daar zaten ze dan, in de pizzeria.
"En wat zeg je dan zoal? Valt het gesprek niet snel stil?
"Nee, het gesprek was best oké. We hebben ook heel de tijd voortgepraat. Nu je het vraagt: van die pijnlijke stiltes zijn er nooit gevallen."
"Dat klinkt goed."
"En toch miste ik iets. Ik weet het niet goed, dat tikkeltje extra."
Haar vriendin keek haar indringend aan, als was ze een psychologe die haar gedachten wilde analyseren. "Niet te snel conclusies trekken. Het was een eerste ontmoeting. Op onze leeftijd moeten wij, als veertigers, de lat al eens wat lager leggen. Hoeveel internetdates heb je al gehad?"
"Ik hou de tel niet bij. Maar of het er nu 5 of 10 zijn, dat maakt eigenlijk niet zoveel uit. Het probleem is dat er schort met het systeem. Dat internetdaten draait altijd op niks uit. Of hij ziet er niet uit zoals je je had voorgesteld op basis van het fotootje, of het gesprek valt tegen, of het klikt gewoon niet. Eigenlijk moet je al de loterij winnen."
"Je bent te veeleisend, ik blijf erbij. Als je een pizza bestelt en hij ziet er niet helemaal uit zoals je je had voorgesteld op basis van de menukaart, laat je hem toch ook niet staan?"
Daar kon ze weinig op zeggen. Ze moesten allebei glimlachen.
"Nee, serieus: bij nog geen enkele van die afspraakjes heb ik dat tikje extra gevoeld. Ge weet wel, de "klik" was er niet. Hoe zeggen ze dat? De mayonaise pakt niet."
Haar vriendin zuchtte. Ze had zelf een vaste relatie en zou het eigenlijk wel spannend vinden om eens te gaan "blind daten". Wat was het probleem? Het leek haar best boeiend.
"Weet je wat? Zal ik eens in jouw plaats gaan?"
"En dan net de enige knappe vent in de reeks ontmoeten? Nee, stel je er niet te veel bij voor. Meestal gaat het al meteen fout. Bij de eerste keer dat je elkaar ontmoet, bedenk je: "Nee, dat is 'm niet.""
"Je wilt gewoon te snel gaan. Spreek eens een tweede, een derde keer af. Misschien komt uwe X-factor - pardon - klik er dan pas aan. We zijn al wat ouder hé. Dat gaat allemaal wat trager." Ze liet even een stilte.
"Kijk, het mag niet te geforceerd zijn. dat gevoel heb ik vaak bij internetdates. Het lijkt soms wel een mondeling examen. Eigenlijk moeten ze onverwacht in je leven komen."
Ze had, in dat verband, haar oog laten vallen op een man die met een vriend enkele tafels verder zat. De man had al een paar keer in haar richting gekeken. Of het echt naar haar was, dat was evenwel een open vraag. Dat kon misschien wel haar verbeelding zijn. Zou ze haar stoute schoenen aantrekken en op weg naar het toilet langs hun tafeltje passeren? Ze zou "heel spontaan" iets kunnen vragen als "de pizza's zijn hier echt lekker, niet?" of zou dat net te geforceerd zijn? Hoewel, geforceerder dan internetdaten kon het alvast niet zijn. En was hij niet onverwacht in haar leven opgedoken?
"En wat zeg je dan zoal? Valt het gesprek niet snel stil?
"Nee, het gesprek was best oké. We hebben ook heel de tijd voortgepraat. Nu je het vraagt: van die pijnlijke stiltes zijn er nooit gevallen."
"Dat klinkt goed."
"En toch miste ik iets. Ik weet het niet goed, dat tikkeltje extra."
Haar vriendin keek haar indringend aan, als was ze een psychologe die haar gedachten wilde analyseren. "Niet te snel conclusies trekken. Het was een eerste ontmoeting. Op onze leeftijd moeten wij, als veertigers, de lat al eens wat lager leggen. Hoeveel internetdates heb je al gehad?"
"Ik hou de tel niet bij. Maar of het er nu 5 of 10 zijn, dat maakt eigenlijk niet zoveel uit. Het probleem is dat er schort met het systeem. Dat internetdaten draait altijd op niks uit. Of hij ziet er niet uit zoals je je had voorgesteld op basis van het fotootje, of het gesprek valt tegen, of het klikt gewoon niet. Eigenlijk moet je al de loterij winnen."
"Je bent te veeleisend, ik blijf erbij. Als je een pizza bestelt en hij ziet er niet helemaal uit zoals je je had voorgesteld op basis van de menukaart, laat je hem toch ook niet staan?"
Daar kon ze weinig op zeggen. Ze moesten allebei glimlachen.
"Nee, serieus: bij nog geen enkele van die afspraakjes heb ik dat tikje extra gevoeld. Ge weet wel, de "klik" was er niet. Hoe zeggen ze dat? De mayonaise pakt niet."
Haar vriendin zuchtte. Ze had zelf een vaste relatie en zou het eigenlijk wel spannend vinden om eens te gaan "blind daten". Wat was het probleem? Het leek haar best boeiend.
"Weet je wat? Zal ik eens in jouw plaats gaan?"
"En dan net de enige knappe vent in de reeks ontmoeten? Nee, stel je er niet te veel bij voor. Meestal gaat het al meteen fout. Bij de eerste keer dat je elkaar ontmoet, bedenk je: "Nee, dat is 'm niet.""
"Je wilt gewoon te snel gaan. Spreek eens een tweede, een derde keer af. Misschien komt uwe X-factor - pardon - klik er dan pas aan. We zijn al wat ouder hé. Dat gaat allemaal wat trager." Ze liet even een stilte.
"Kijk, het mag niet te geforceerd zijn. dat gevoel heb ik vaak bij internetdates. Het lijkt soms wel een mondeling examen. Eigenlijk moeten ze onverwacht in je leven komen."
Ze had, in dat verband, haar oog laten vallen op een man die met een vriend enkele tafels verder zat. De man had al een paar keer in haar richting gekeken. Of het echt naar haar was, dat was evenwel een open vraag. Dat kon misschien wel haar verbeelding zijn. Zou ze haar stoute schoenen aantrekken en op weg naar het toilet langs hun tafeltje passeren? Ze zou "heel spontaan" iets kunnen vragen als "de pizza's zijn hier echt lekker, niet?" of zou dat net te geforceerd zijn? Hoewel, geforceerder dan internetdaten kon het alvast niet zijn. En was hij niet onverwacht in haar leven opgedoken?
mooi geschreven stukje! :-)
BeantwoordenVerwijderenenne...wat ouder of niet, volgens mijn opinie is het 'pats boem klik klik' of niet en dan vraagt het wat lef om dit duidelijk te maken. Niet gemakkelijk maar beter dan weken in onzekere spanning rond te lopen...
Tot een half jaar geleden kende ik mensen die aan het internetdaten waren. Nu niemand meer. Bijna alle singles in mijn omgeving hebben het uitgeprobeerd en de ervaringen stemmen meestal perfect overeen met wat jij beschrijft in je stukje. Er schort iets aan het systeem waardoor je net moeilijker iets voor iemand gaat voelen. Je bouwt te hoge verwachtingen op tijdens het mailen vooraf. Al wat je niet weet over die persoon, vul je in met je eigen verwachtingen. En dan valt de ontmoeting natuurlijk dikwijls tegen.
BeantwoordenVerwijderenIk ken een aantal koppels die via een datingsite zijn ontstaan, maar die zijn ondertussen allemaal uiteen.
Goh ja, ik heb mijn ex-man via de Humo-chatbox op internet ontmoet en dat viel toch allemaal keigoed mee zenne :-) Het moest even groeien, paar keer afspreken, ertussen gewoon doorchatten en mailen (zoals we ondertussen al maanden deden) en dan was 't prijs. En we zijn toch 12 jaar samen geweest, getrouwd en een kind gekregen. Dat het alsnog mis ging, heeft er niets mee te maken.
BeantwoordenVerwijderenMaar ja, 't is wél al 12 jaar geleden, toen er nog niet echt expres via internet ge-dated werd, dus tijden kunnen wel wat veranderd zijn !
Dit verhaal lijkt een mooie aanloop om eens een artikel (of een reeks) te wijden aan het reviewen van een aantal vlaamse dating-sites ;)
BeantwoordenVerwijderenHa! Dat omschrijft de ervaring perfect. Als er ergens een bezigheid is waar de lat hoog ligt, dan is het wel internetdaten. En de teleurstelling ligt toch vrij hoog. Dan ben je beter af iemand stommelings te ontmoeten in je dagelijkse leven en elkaar dan zoetjes aan te leren kennen.
BeantwoordenVerwijderenIn het pré-internetijdperk, heb ik eens afgesproken via een contactadvertentie. Ik zag erg op tegen het 'tegenover-elkaar-zitten-en-elkaar-besnuffelen-zonder-dat-het-op-snuffelen-mag-lijken'.
BeantwoordenVerwijderenIk zie het zo: in het níet-internetdaten (van de van de man aan het tafeltje verder, tot de bar, winkel of werk) ben je namelijk altijd met iets bezig. Je werkt, eet, doet boodschappen, danst enz. En als je date doe je, behalve daten, dus eigenlijk niks. De vorm op zich is volgens mij al 'de lat hoog leggen'.
Goed, in mijn geval hebben we, na wat telefoontjes, gezocht naar iets gemeenschappelijks. Dat bleek schaatsen. Hij kon het veel beter, ik vloog uit de bocht maar we déden tenminste iets. We hebben een tijdje iets gehad. Hij wilde toen meer. Ik niet. Maar ook als het niks was geworden, had ik toch maar mooi die medaille van 40 km op zak!
Mooi geschreven stukje trouwens!
Ben een echte senior. Heb de afgelopen 9 maanden via diverse contactsites getracht een fijne zelfstandig denkende en doende vriendin te vinden als babbelaarsteren niet gespeend van enig intellect, maar tevergeefs. Als haaien wierpen zij zich op mij, maar na een chat of vijf bleef het bij 'Wat ben je aan het doen?" , "waar ben je ?", "heb je even tijd voor mij?" en meer van dat geneuzel. Een grote oplichtersbende. Als je na al die ervaringen niet meer beter zou weten, zou er geen fatsoenlijk en interessant vrouwmens meer te vinden zijn. Èn wegsmeten geld aan credits of punten. Weet iemand mij op weg te helpen. Bij voorbaat dank voor de empathie.
BeantwoordenVerwijderenEen vriendin van mij ontmoette haar lief via https://www.tesamen.be/. Een erg oubollige site die technisch niet altijd goed werkt, hoorde ik. Maar er zouden wel serieuze mensen op zitten. Dus misschien die site eens proberen?
Verwijderen