Knipperlichten en doodlopende straten

donderdag 6 september 2012 Zenia 1 Opmerkingen

Vroeger waren hij en ik goede vrienden. Vroeger, tot onze vriendschap een eenzijdige wending kreeg en ik al kon raden dat hij problemen had met zijn vriendin wanneer hij me opbelde. Ik had reeds mijn bedenkingen. Toen mijn moeder nog eens ziek werd en ik zelf nood had aan een vriend bleek dat hij er allesbehalve mee om kon gaan. Hij maakte de dingen alleen maar erger, in plaats van gewoon een luisterend oor aan te bieden – ik had het hem toch zo vaak voorgedaan – en toen was voor mij de maat vol.
Zelfs na enkele jaren samenzijn kenden ze nog steeds regelmatige periodes van twijfel. Niet het soort twijfel dat aan iedereen wel eens knaagt, dat in een ontmoeting met een ander of klein kantje van je partner kan schuilen. Nee, het soort twijfel vol dramatiek, met grote woorden, van ‘even afstand nemen’ of aan-uit-aan-uit-aan episodes tot ‘misschien moet ik het gewoon even met die ander een nachtje proberen en dan zeg ik je wel dat er niets gebeurd is, maar hij lag wel in jouw bed’. Ik hoef waarschijnlijk niet meer te expliciteren dat ik stilaan begon te hopen op een aan-uit-definitief uit episode.
Op het einde van onze vriendschap hadden ze het idee om na hoeveel-jaar-was-het-ook-alweer de volgende stap te nemen en samen te gaan wonen. Dat resulteerde in knallende ruzies, het ontploffen van reeds lang sluimerende problemen en een lange breuk. Een lange, helaas geen definitieve.
Toen zat ik dus even in mijn eigen drama verweven, een waar ik niet voor koos – in tegenstelling tot het zijne, en droeg dat – al zeg ik het zelf – met waardigheid. Dat neemt niet weg dat ik toen net zoals het cliché zegt mijn echte vrienden leerde kennen, of net wie dat niet was.
Via via hoorde ik een tijdje terug dat het uit was, ‘voor echt nu’, maar wanneer ik deze dagen voorbij zijn huis rijd zie ik haar auto daar af en toe staan. Ik ken het zoveelste hoofdstuk in hun relatie niet meer en hoop dat alle spoken verjaagd zijn. Zoniet vraag ik me hoofdschuddend af wat iemand drijft om jarenlang in zo’n relatie als een doodlopend straatje vol hindernissen te blijven rijden?

1 opmerking:

  1. Ik heb ook zo'n koppels gekend. Het eindigt meestal als ze een kind krijgen. Dat wordt de druk te groot op hun wankele relatie en spat de zeepbel uiteen. Gevolg: zolang het kind niet volwassenen is (en misschien nog daarna ook) eindeloos gekibbel en de ander het leven zuur maken.
    Triest (en al helemaal voor het arme kind), want heel de omgeving wist op voorhand dat het slecht ging aflopen en raadde de vriend(in) in kwestie ettelijke keren aan ermee te stoppen voor er een zwangerschap van kwam.

    BeantwoordenVerwijderen