Engelse les, vijfde middelbaar. Met de klas hielden we een groepsdiscussie over het thema ‘relaties, liefde’. Enige voorwaarde: ’t spreken moest in ’t Engels gebeuren!

Terwijl we al enige tijd bezig waren, kwam de stelling ‘de ware’ aan bod. Op dat moment besliste de leerkracht, daarvoor in de moderatorrol, de regels van ‘neutrale leekracht-zijnde’ aan haar laars te lappen en ons romantisch idee van ‘the one and only’ in vraag te stellen door mee te delen dat zij met haar beste vriend was getrouwd en een kind had gekregen. Algemeen was geweten dat zij een koppel vormde met een andere leerkracht waar wij ook les van kregen. Met haar beste vriend waren er geen illusies te doorbreken en kon over alles gesproken worden, ook over het feit dat één van de twee het verdomd lastig vond dat de andere steeds de dop op de tube tandpasta vergat te draaien en de boel uitdroogde.

De hele klas baadde in een verbijsterende (Engelse) stilte…

Dit moment is me vooral bijgebleven vanwege de natuurlijkheid waarmee ze het vertelde en de tevredenheid die ze uitstraalde. Want dat wil ik ook, al dan niet met die beste vriend…