watten enzo...
‘Morgen ga ik naar de winkel en ga ik me een pak watten
kopen!’
Deze uitspraak doe ik als het me ‘teveel’ word, als ik ‘in
de watten’ wil gelegd worden... door een man, door ‘een lief’.
Met periodes heb ik daar geen last van en huppel ik door het
leven. En dan zijn er periodes dat het lastiger wordt: dan weegt het om mezelf
op te peppen, voor mezelf te (moeten) zorgen.
Dan wil ik iemand die ziet en zegt dat het een zware en
intensieve dag is geweest, vervolgens ‘de regie’ even overneemt en mij in de
watten legt.
Ik betrap me er in zo’n periode op de ‘vrouwenfilms a la
Jane Austen-toestanden’ te willen bekijken. De voorspelbaarheid, suikerzoetheid
en het laagje sprookjesvernis druipt eraf in zo’n films (na allerlei
ingewikkeldheden eindigt de film in een huwelijk) en ik weet ook dat het stuk ‘na
het huwelijk/het echte (samen)leven’ niet getoond word, maar even, heel even,
leg ik dat naast mij neer en geniet van de ‘wattige’ momenten...
Ik leg mezelf af en toe preventief in de watten: iemand die eens voor me poetst (de poetsvrouw), iemand die eens voor me kookt (voetjes onder tafel bij la mamma of bij vrienden, of eens op restaurant), ... Zo valt het eigenlijk nog goed mee met de 'mismomenten'.
BeantwoordenVerwijderenMaar dan nog merk ik dat ik als ik eens met een man op stap ben er enorm van kan genieten als die wat voor me zorgt. Kleine dingen zoals de rugzak dragen of gewoon kijken op de kaart om te zien waar we kunnen stoppen omdat ik honger of dorst of plasnood heb, daar kan die dan keihard mee scoren.