Lagere school

maandag 20 mei 2013 Gastblogger 6 Opmerkingen

Anderhalf jaar geleden kwam ik een meisje tegen. Het klikte vreemd genoeg meteen, wat mij niet zo vaak overkomt. Door omstandigheden – mijn relatie was nog maar pas voorbij, de scheiding volop aan de gang en er moest nog serieus mentaal puin geruimd worden – verloren we elkaar al snel uit het oog, wat ik heel jammer vond omdat ik toch een dikke boon voor haar had gekregen.

Negen maand geleden pikten we de draad op, gewoon vriendschappelijk, zoals daarvoor. Het contact ging even vlot als ervoor. Na een paar keer afspreken had ik het zitten. Verliefd. Op iemand met zo’n drukke agenda dat het moeilijk was om vaker af te spreken en te zien of het iets wordt.

Wat doet een mens dan? Open kaart spelen was mijn idee een half jaar terug. Duidelijke communicatie. En heel duidelijk gezegd dat ik het belangrijker vond dat we vrienden konden blijven en af en toe eens weggaan, dan dat we “het maar eens zouden proberen” en er een littekentje bij zouden hebben.

De boodschap leek overgekomen. Het zou niks worden, maar verder geen vuiltje aan de lucht. Maar plots kwam er op elk voorstel een “druk-druk-druk” antwoord. Onwaarschijnlijk (zo naïef ben ik niet), maar gezien haar agenda wel mogelijk.

En nu, via e-mail: “de waarheid”, zoals ze het zelf verwoordt. Waarom via e-mail? Spontaan en oprecht zijn kan blijkbaar als het over leuke dingen gaat, maar wanneer het over gevoelens gaat, moet de communicatie zo anoniem mogelijk.

Zitten we dan echt nog in de lagere school? Briefjes doorgeven van “wil je met mij” of “het is uit”? Of ligt het aan onze internetmaatschappij dat we gewoon niet meer met elkaar kunnen praten over dingen die er toe doen?

Met dank aan onze gastblogger.

6 opmerkingen:

  1. Ik denk dat voor pijnlijke boodschappen wel vaker een mail gebruikt word. Als je een mail schrijft, kan je daar rustig de tijd voor nemen en je woorden wikken en wegen.
    Je kan trouwens toch moeilijk even life gaan afspreken om dan mee te delen dat je eigenlijk niet meer wil afspreken.
    Moeilijke boodschappen communiceren, er zal wel nooit een echt goed medium voor bestaan. Maar iets laten weten (al is het dan via mail), vind ik toch al beter dan je eeuwig verschuilen achter 'druk-druk-druk'.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Je gevoelens op tafel leggen face-to-face, hoe pijnlijk of confronterend ook, vraagt moed, eerlijkheid, lef en je tonen-zoals-je-bent, plus is een uiting van respect en innerlijke sterkte(naar jezelf en de andere). Een mail kan een eventuele 'voorloper' zijn, echter zonder gesprek komt het bij mij zeer laf over.
    Spijtig genoeg gaan sommigen lefloos en zwak door het leven... moeilijke en harde feiten, echter de persoon in kwestie verdient dan je kwaliteiten niet...

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik vind niet dat er iets mis is met zulke "boodschappen" via mail (of brief) door te geven. Zoals Lies al zei, je kan dan rustig je tijd nemen om het uit te leggen. En de ontvanger krijgt ook de tijd om het een en ander te laten bezinken. Dar is niks zwaks of lefloos aan vind ik.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik ben nogal gevoelig voor communicatie, vandaar dat ik deze bijdrage had opgestuurd.
    In se is er inderdaad niets mis met boodschappen, zelfs pijnlijke, via mail/brief. Je moet echter je manier van communicatie aanpassen aan de relatie die je met een persoon hebt. In dit geval spreken we over iemand naar wie ik nooit gemaild had. Alles was altijd face-to-face of per telefoon. Behalve nu het gesprek minder leuk zou worden.
    Daarnaast ben ik het er niet mee eens dat je alleen bij een mail je woorden zou kunnen wikken en wegen. Ook een gesprek kan je voorbereiden. (Typevoorbeeld: sollicitatiegesprekken.) Bovendien krijg je in een gesprek ook de non-verbale communicatie mee, wat de kans op ruis aanzienlijk vermindert.
    Ten slotte is mijn ervaring (het is mij tot nu toe 2x overkomen) ;-) dat mensen die je een boodschap niet persoonlijk durven overbrengen, ook in een mail niet verder komen dan een paar standaardzinnen.
    Ik vraag mij dan ook af waaraan het ligt dat we geen slecht nieuws durven melden...

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Moeilijke boodschappen gebeuren best face to face, volgens mij. Er zijn al vele misverstanden gebeurd door schriftelijk te communiceren. Tijdens een gesprek kan je, als je er wat tijd voor neemt en beiden ervoor openstaan, preciezer communiceren. En ook al breng je slecht nieuws, het is respectvoller.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. @Simon: waarom we geen slecht nieuws durven melden? Ik denk dat dit in de eerste plaats is omdat we die persoon niet willen kwetsen. En misschien ook ergens uit angst voor zijn/haar reactie. Het hangt er ook vanaf wat voor persoonlijkheid je hebt. Introverte mensen zullen liever via mail of brief communiceren omdat ze dat tijd heeft om woorden en gedachten te vormen. In de confrontatie met een (meer dominante) extraverte persoon bestaat het gevaar dat ze tijdens een gesprek dichtklappen, en dat er dan helemaal niets meer uitkomt.
    Daarom kan een mail of brief in zo'n geval wel een goeie "voorloper" zijn, zoals Vlinderke schrijft. Als basis voor het échte gesprek.
    Er zullen natuurlijk ook omstandigheden zijn waarin je een persoon absoluut niét meer wilt zien, omdat je te erg gekwetst bent geweest bijvoorbeeld. Dan is het begrijpelijk dat de communicatie enkel vanop afstand, via geschreven tekst gebeurt.
    Ik ben ook akkoord met wat Lies schrijft: liever iets van communicatie dan helemaal niks. Dan weet je tenminste waar je staat en kun je verder.

    BeantwoordenVerwijderen