Eenzaamheid is me niet onbekend. Ik heb het wel al eens uitgesproken, maar dan vooral in een zwak moment. Want meestal voel ik me heel goed, zo op mezelf.
Ik kies er vooral voor om alleen te zijn. Sowieso heb ik het heel druk met werken en een universitaire studie daar bovenop. Maar vooral: ik wil ook niet veel tijd vrij maken. Wél voor wie ik als waardevol beschouw, uit die paar contacten haal ik veel energie en wil ik ook veel teruggeven. Investeren in nieuwe mensen schrikt me echter af, want al veel ontgoocheld.
Dat de sociale media een gevoel van eenzaamheid kan aanwakkeren geloof ik zeker. Daarom blijf ik weg van bvb. Twitter. De behoefte om in enkele tekens mijn mening en bezigheid openbaar te maken is me vreemd. De meest onnozele dingen worden opgeleukt, online imago overheerst realiteit? Uit eten gaan en mijn bord fotograferen, een filtertje zoeken om het er nog cooler te laten uitzien, en dan kijken of mijn publiek "liket" dat ik in restaurant X of Y zit... Is dat niet hol? Oppervlakkig? Leeg? Laat mij maar écht leuke dingen doen, vaak in mijn eentje, i.p.v. dat ik alles moet sharen met vrienden/de wereld om te tonen hoe interessant ik ben. Want is zoiets geen last? Hier een leuk stukje dat ik een tijdje terug heb gelezen: http://www.manrepeller.com/2013/05/on-fomo.html.

Anyway, ik ben daar soms heel bewust mee bezig, met alleen zijn. Vaak haal ik er voldoening uit. Alleen PMS slaat me soms nog eens uit mijn lood. Af en toe is iets leuker met twee, zeer zeker, maar alleen doe ik het ook goed.

Alleen zijn hoeft echt niet samen te vallen met eenzaamheid, wat mij betreft. Hoe beter en dieper de verbinding met jezelf, hoe minder eenzaam je je hoeft te voelen. Voor mij ligt net daar de sleutel.
En het is maar even een grote illusie dat je met 2 niet meer eenzaam zou zijn. Lijkt me helemaal niet te kloppen. Je kan even eenzaam zijn, en met momenten zelfs nog eenzamer: Met 2 'naast' elkaar zitten, elkaar niet vinden (al is dit maar even) kan veel pijnlijker voelen, dan het goed hebben met jezelf.
Alleen zijn wil trouwens niet zeggen dat je geen goed netwerk en deugddoende vrienden kan hebben hé!
Maar eenzaamheid en alleen zijn laten samenvallen, neen, daar kan ik me niet (meer) in vinden!

Er voortdurend van weglopen (van gevoel van eenzaamheid), het wegduwen, maakt het, wat mij betreft, alleen maar erger, sterker. Lijkt me niet de oplossing!

Enfin, succes in het zoeken hierin!

Eerst en vooral: schitterende post! :-) Vooral het filmpje van de straffe madam die haarzelf uit eten neemt, heel herkenbaar, jezelf in de watten leggen is leuk! :-)
Eenzaamheid is voor mij 'geen connectie voelen'. Ik kan mij diep verbonden voelen met een plaats, boek, persoon, dier,... allemaal waardevolle momenten.
Het ergste vind ik 'twee-zaamheid', geen connectie (meer) voelen met een partner, echt hartverscheurend.
Ik zoek het 'alleen-zijn' soms bewust op, vind veel voeding in stilte en de bewuste connectie met mezelf.

Ik haal ook veel voldoening (en rust!) uit het alleen doen van dingen die ik leuk vind. En zoals de meeste singles voel ik me wel eens eenzaam, ja. Maar dat zijn zeldzame momenten, het is geen overheersend gevoel. Ik weet me daar altijd snel over te zetten.
Maar in tegenstelling tot wat Paulien schrijft, hou ik er wél van om zaken te delen via sociale media, zoals Facebook en ook mijn blog. En het gaat er dan niet om 'om te tonen hoe interessant ik wel ben', ik hou gewoon van de (virtuele) interactie met mensen die op deze manier ontstaat. Net zoals ik ook hou van een echt diepgaand persoonlijk gesprek met iemand. Een aantal vrienden heb ik trouwens via internet leren kennen. Het één sluit het ander niet uit, toch?

PS: ik hoop dat deze blog post geen (schaamteloze) reclame is voor de persoonlijke praktijk van de gastblogger...

Btw: "How to be alone": mooi filmpje inderdaad. Heel herkenbaar. Al vind ik het ook nodig om dingen te kunnen delen met iemand.

Mooi filmpje!Inspirerend... .

De kunst is inderdaad vanuit welk gevoel je omgaat met het alleen zijn: eenzaamheid vertrekt volgens mij steeds van binnenuit, in welke mate je dicht bij jezelf staat. Dat is in mijn ervaring de essentie en dan maakt het niet uit welke omstandigheden er zijn, namelijk midden onder mensen zijn of op je eentje.
Daarnaast ervaar ik ook dat dingen best lijken te werken als het in evenwicht is: 100% van je tijd steeds alleen door brengen - ook al ben je dan nog zo verbonden met jezelf - roept na een tijd toch een impuls in me op om mensen op te zoeken. Ik ervaar dit als een soort basisbehoefte, zoals je eten en drinken nodig hebt, heb je ook contact met mensen nodig.
Echter hoe meer je goed zit in je eigen vel, hoe minder emotioneel afhankelijk je van contact met anderen wordt, en hoe hoger de kans dat je dan vervullende contacten kan ervaren. Onder vervullende contacten versta ik contacten waarbij je echt jezelf kan zijn (zonder masker) en je m.a.w. je ook niet eenzaam voelt in dat contact. Als je goed in je vel zit kan je onvervullende contacten ook loslaten omdat je dan niet bang bent om alleen te zijn. Dan kan ik ook genieten van alleen zijn, en dan heb ik er ook af en toe behoefte aan.
De momenten wanneer ik niet goed in mijn vel zit, voel ik me ook meer onzeker om contacten op te zoeken, en dan verkies ik het om toch alleen te zijn. Echter op zo'n moment kies ik voor alleen zijn vanuit angst voor contact met anderen, en dan ervaar ik alleen zijn wel als eenzaam.
Op zo'n moment probeer ik dan - na eerst een tijdje tegenstribbelen :) - bewust de eenzaamheid te ervaren. Ik merk dat dit me dan helpt om dichter bij mezelf te komen, en paradoxaal lost de eenzaamheid zich dan op. Dus in het negeren en onderdukken van eenzaamheid geloof ik ook niet. Als ik probeer te vluchten van mijn eenzaamheid door vb. contacten op te zoeken, dan ga ik me in dat contact met die persoon net nog eenzamer voelen, want vanuit die emotionele afhankelijkheid maak ik mezelf op dat moment onbewust kleiner dan die ander. En vanuit zo'n houding kan je nooit verbinding ervaren.

Als single ervaar ik dat ik soms wat meer moeite moet doen om voldoende contacten in mijn leven te hebben. Anderzijds leert single zijn mij net ook dichter bij mezelf te komen en te oefenen in die emotionele onafhankelijkheid, zodat ik steeds meer kan genieten van alleen zijn en tegelijkertijd ook meer durf uitreiken naar anderen. En ja, ook naar die partner... maar niet vanuit eenzaamheid en een angst om alleen te zijn, maar als een verrijking in mijn leven, een soort basisbehoefte naar intimiteit, dat blijft voor mij toch een wezenlijk verlangen.

Mooi logje en mooie reacties weer. Filmpjes nog niet bekeken. Voor mij geld dat ik vooral een sociaal beestje ben en graag mensen opzoek en om me heen heb. Ik kan enorm genieten van een wandeling alleen, potje koken voor mezelf maar bedenk daarbij vrijwel altijd: ik wil dit ook aan die of die laten zien, ik wil dit ook voor die of die klaarmaken. Maar dat is voor mij geen eenzaamheid maar meer voorpret van het delen. Hoewel het me best kan spijten als een situatie niet herhaalbaar is (feest, voorstelling, zonsondergang). In de mindere momenten kan ik me slecht laten troosten, dus dan heb ik sowieso genoeg aan mezelf. Nu ik steeds vaker samen ben met mijn nieuwe lief, proberen ik er op te letten me niet volledig aan die relatie over te geven, om ook ruimte te laten voor vrienden en vriendinnen er naast. Omdat ik die belangrijk vind, misschien stabieler waan. Maar die contacten komen, helaas, toch in het gedrang. En daar zitten ook mensen bij die worstelen met die eenzaamheid. Heb je dat weer.