Ik ken hier nog een variant op. De beter-niks-dan-dit-relatie. Mannen of vrouwen die vaak jarenlang gevangen zitten in een dode relatie, inderdaad vaak omdat ze het belang van hun kinderen boven de kwaliteit van hun relatie stellen, zeker als er daar bv. ook nog eens eentje bij is met een zware beperking. Maar ook dat model heeft meestal een houdbaarheidsdatum en zo iemand zal dan misschien op den duur kiezen voor beter-niks-dan-dit (en misschien zelfs dat ook in het belang van de kinderen). Het heeft finaal allemaal iets zieligs. Zoals bv. ook de vrouw die haar biologische klok voelt tikken en weet dat ze geen kind meer zal krijgen, zeker niet als ze dat alleen wil binnen een kwaliteitsvolle relatie (een vrije keuze die een man niet heeft). De zure werkelijkheid is dat de meeste singles en mensen in een non-relatie zichzelf mislukt voelen en maar al te goed weten dat ze iets zeer waardevols missen. En die moeten inderdaad allemaal voor zichzelf uitmaken wat het minst zielig is.

Liever 'niks' dan 'beter-dan-niks'. En zeker niet met een getrouwde man, die eten dan van twee walletjes en je komt sowieso steeds op de tweede plaats.
Een iedeale relatie of oplossing bestaat niet, wel kan ik voor mezelf 'ideaal' invullen.

Nog een variatie: Wel gelukkig getrouwd zijn en na tien of twintig jaar samen tot de slotsom komen dat de eeuwige trouw geen voorwaarde (meer) is om gelukkig te zijn. Dat je beide zo veel liefde, aandacht, genegenheid en tijd hebt, dat daar best nog iemand bij kan. En dan de duidelijke afspraak maken dat als 1 van de twee ergens moeite mee heeft, dat uit te spreken en er samen een oplossing voor vinden. Ja, die 'derde' komt dan op de tweede plek, maar voor wie is dat eigenlijk een probleem?
Er zijn massa's mensen die wel een relatie willen, maar niet elkaars vieze sokken willen. Om maar niet te spreken van mensen met een zekere bindingsangst, voor wie een gebonden man/ vrouw een uitkomst is.

Natuurlijk zijn er veel mensen die unbedingt de garantie willen hebben 'de enige' te zijn voor de ander. Dat geldt vaak als belangrijker dan eerlijkheid, goede seks, gedeelde interesses, onvoorwaardelijke liefde enz.

Toegegeven, het vereist een standvastige relatie. Maar wat ik soms jammer vind, is dat iedereen die een minnaar of minnares heeft, word neergezet als iemand die ern slecht huwelijk heeft. Dat kan, maar hoeft niet zo te zijn. Sterker nog, ik denk dat degene die een tweede relatie aangaat, soms net doet alsof dat huwelijk slechter is dan het daadwerkelijk is. Want laten we wel wezen, een schuldgevoel (als minnaar of -es) over 'iets kapot maken' is niet fijn, maar het idee dat jouw liefde het ook fijn heeft bij zijn echtgeno(o)te, is voor de meesten misschien nog vervelender. Eerlijk?

Zeggen of beleven we veel dingen niet nog steeds vanuit ons ideaalplaatje? In plaats van eerlijk toe te geven at we nu eigenlijk echt het liefst willen?

Ik zou genoegen nemen met een "beter-dan-niks-relatie". Maar helaas ... Waarom zou je dat ook niet doen als je tegen je zin alleen bent? (Hmm: hieronder moet ik bewijzen dat ik geen robot ben, maar soms denk ik dat ik dat wel ben.)

Ook al wens ik op zich liever met twee dan alleen door het leven te gaan, toch is mijn zelfrespect belangrijker. Namelijk wanneer ik in een relatie ben waar ik te veel compromissen moet sluiten, dan knaagt dat aan mijn zelfrespect. Hoe cliché het ook klinkt, je kan pas een gelukkige relatie aangaan wanneer je jezelf graag ziet. Zolang ik merk dat ik met dit laatste nog wat in de knoop lig, bewaar ik liever mij energie om hieraan te werken, ook al brengt het single zijn best wel wat eenzaamheid mee. Echter het besef dat dit gevoel van eenzaamheid voortkomt van dat stukje met mezelf in de knoop liggen, en niet als gevolg van het ontbreken van die ander, is een troost om hiermee om te gaan. Ik vertrouw erop als de tijd rijp is, die gelukkige relatie er wel zal komen. Tegelijkertijd is het ook niet zo zwart-wit, want de relaties die ik tot nu toe had, waren geen gelukkige relaties maar hebben me elk wel veel bijgeleerd, en waren op die manier dus ook zinvol. Het is de kunst om er dan wel op tijd uit te stappen uit een relatie die niet werkt, zodat het niet destructief wordt.