Dateleed

zaterdag 18 januari 2014 Gastblogger 9 Opmerkingen

Bijna had ik het opgegeven, de datingsites. ‘Nog een laatste keer’ had ik mezelf beloofd... en dat bleek een wel heel leuke meneer te zijn op date één, zo leuk dat ik een voorstel voor een tweede date op tafel gooide. En die meneer zag dat ook wel zitten, dus ‘jippie!’ maal één.
Date twee: wederom heel gezellig en gelijk gingen we beide akkoord met een derde date: wederom ‘jippie!’, deze keer maal twee.
En dan... een sms... hij zag het niet zitten, een relatie... wel om vrienden te zijn ‘with benefits’. En toen meneer mijn telefoontje kreeg dat het wel heel laf was deze boodschap via sms te brengen, viel hij uit de lucht: een mevrouw met pit én een mening, dat had hij niet verwacht!

Gelukkig is er de steun van vrienden die me opbeuren en me doen beseffen: ‘geen date, geen leed!’ Het datingsiteboek doe ik bij deze toe...

Met dank aan onze gastblogster. Wil jij ook jouw single-ervaringen delen met andere lezers, mail dan naar oponseentje@gmail.com

9 opmerkingen:

  1. en wat nu ? trachten aanvaarden dat je single bent...en het lot laten beslissen of er nog iemand je pad passeert ? Wat ik graag eens zou lezen op deze blog is hoe je leert alleen leven, vooral aanvaarden....

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik heb in de loop der jaren ook meermaals het datingboek geopend en gesloten. Gesloten omdat ik besefte dat ik blijkbaar een speld in een hooiberg zocht en ongelukkig werd van er alleen maar mensen te vinden die in de verste verte niet pasten bij mij (wegens onaantrekkelijk, met een serieuze hoek af, oninteressant, zielig, oversekst, enz.). Een jaar later sloeg ik meestal het boek toch nog maar eens open, want veel nieuwe singles leer je niet kennen als je niet date. Af en toe hoor je namelijk verhalen van mensen die echt een toffe partner gevonden hebben op een datingsite. Het is een kleine minderheid van alle daters, denk ik, maar het doet ons natuurlijk wel dromen dat het op een dag aan ons zal zijn.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Inderdaad laf om via sms de boodschap over te brengen, maar wat een lef om dan nog FWB voor te stellen. Hij kon maar proberen, natuurlijk. Goed aangepakt door hem te bellen en meteen te zeggen waar het op staat!

    Je zegt "geen date, geen leed". Enerzijds is het gemakkelijkst zo, maar anderzijds sluit je op die manier ook veel mooie kansen uit.
    Enfin, ik moet niet praten want ik investeer ook in niemand meer en hanteer hetzelfde principe. Toch raad ik het niemand aan, want met twee is toch leuker dan alleen.

    Voor mezelf heb ik wel vrede met het vermoeden dat er nooit een partner zal zijn. Als ik aan de toekomst denk, komt er ook geen partner in beeld. Ik heb ook nog nooit een kinderwens gehad, dus ook dat levert momenteel geen problemen.

    Hoe leer je hiermee leven en hoe aanvaard je dit? De één kan hier al beter mee omgaan dan de ander.
    Gegeven is dat jij een leven leidt zonder partner. Dan staat je maar één ding te doen: probeer de beste versie van jezelf te zijn. Ontplooi jezelf, doe dingen waardoor jij je goed voelt en die je gemoedsrust bezorgen. Maak tijd voor vrienden en voor jezelf.
    Dat is toch hoe ik het doe. :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik herken veel van bovenstaande reacties. Ik voel me ook reeds enkel jaren bezig met het proberen aanvaarden van het single zijn, terwijl ik liever toch met twee door het leven wil gaan. Ik heb hierbij ontdekt dat ik onbewust op een diepere laag zelf "neen" zeggen tegen een relatie (vanuit bindingsangst - wantrouwen en angst door nog onverwerkte kwetsingen). En blijkbaar is deze bindingsangst in me groter dan het verlangen naar een relatie, waardoor ik onbewust steeds op de 'verkeerde' man verliefd word (mannen die als het er op aan komt ook niet open staan voor een relatie en/of mijn gevoelens niet/onvoldoende beantwoorden). Ik heb de laatste jaren dan geprobeerd mijn bindingsangst proberen oplossen, maar ik ontdekte dat ik dan tegen mezelf zat te vechten en alleen nog maar meer verkrampt en ongelukkig werd, en ook boos vanuit gevoelens van onmacht (slachtoffer rol). De onrust in me over het single zijn komt dus door dit innerlijk conflict. Nu ben ik op het punt gekomen dat ik probeer mijn eigen bindingsangst te aanvaarden, ook al heeft dat het gevolg dat ik single ben en de prijs van een gemis hierrond ervaar. Maar ik voel nu dat ik dit gemis van een partner beter kan aanvaarden vanuit een oefenen in begrip, geduld en mildheid naar mijn bindingsangst. Door niet meer te vechten tegen mezelf (tegen mijn bindingsangst) voelt het meer een vrijwillige keuze, waardoor ik me ook niet meer (of minder) 'slachtoffer' voel van het single zijn (of van steeds op de verkeerde mannen vallen). En dit geeft meer rust en aanvaarding in het single zijn; de momenten dat het gevoel van een gemis de kop op steekt, neem ik dit zoals het is, en tegelijkertijd probeer ik zo goed mogelijk voor mezelf te zorgen door leuke dingen te doen EN het verdriet er ook af en toe gewoon er te laten zijn.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Een goede vriend van me heeft een tijdje terug iemand leren kennen via een dating site, en alhoewel er eerst wat ups en downs waren, gaat het momenteel heel goed met hen en gaan ze binnenkort zelfs samenwonen. Dus het is zeker mogelijk om op die manier een partner te vinden, al blijft het zeldzaam. Zelf heb ik ook een aantal jaren gedatet (met tussenperiodes), en ik heb daar wel een aantal fijne ontmoetingen aan overgehouden, maar het was ook een periode die onrust en stress bracht in het hoofd. Geen idee of het er nog eens van komt, maar momenteel heb ik het zo druk met vanalles dat ik er gewoon geen tijd voor heb. En ik vind dat je zoiets toch serieus moet aanpakken en er tijd voor moet maken en moeite moet doen...

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ik heb het ook wel gehad met "ontmoetingssites", echter niet door slechte ervaringen, maar gewoon door zo goed als geen reacties, door geen ervaringen dus. Ja, mijn profiel wordt weleens gelezen en ik krijg een enkele keer wel een reactie, maar daar blijft het bij. Het zal wel aan mij(n profiel) liggen; ik vermoed dat ik te eerlijk ben.
    Hoewel ik me voorgenomen heb niet meer te hopen, weiger ik te aanvaarden dat ik de rest van mijn leven alleenstaand zal blijven. Maar ik weet dat ik het moeilijk heb om contacten te leggen en dus begint het serieus frustrerend te worden.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ik wilde ook nog even reageren op de laatste anonieme reactie (die stond er nog niet toen ik de mijne aan het schrijven was): ik vind dat een mooie analyse van je eigen angsten. Ik herken er een beetje van mezelf in. Zelf heb ik 17 jaar alleen gewoond vooraleer ik mijn eerste relatie had. Nu ben ik terug single en, alhoewel er soms nog moeilijke momenten zijn, heb ik dit aanvaard en kan ik me toch vrij gelukkig noemen. Ik zou ook wel willen dat er terug iemand in mijn leven is om van te houden en iets mee op te bouwen, maar komt dat niet, dan is dat zo... Het gras is ook altijd groener aan de andere kant, en de maatschappelijke en familiale druk is vaak hoog (de Valentijn aanbiedingen zijn weer begonnen, waarom is er nooit eens een Dag van de Single?).

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Een fijne ervaring kan je dat zeker niet noemen. Of het stoppen met daten dé oplossing is, is voor ieder anders natuurlijk. Doen waar jij zelf je het beste bij voelt, da's het enige dat telt. Alle goeie raad enz kan je aanhoren, maar uiteindelijk ligt de keuze bij jou. Ervaringen met daten en datingsites heb je in alle kleuren.

    Het is een ervaring die je heeft aangetoond dat je iemand bent met pit en een mening. En ook al wist je dat al van jezelf, da's het mooie dat je hieruit zeker kan meenemen. Een heel mooi compliment voor jezelf! Ik wens je veel warmte van je vrienden met superfijne momenten..

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Inderdaad zeer herkenbaar. Net als de reacties, trouwens. De ene keer heb ik het echt wel gehad. Een tijd later probeer ik toch weer opnieuw omdat ik in het dagelijkse leven bitter weinig nieuwe singles leer kennen...

    Tegenwoordig probeer ik er heel weinig van te verwachten, maar als je echt wel een klik voelt is de teleurstelling natuurlijk des te groter...

    BeantwoordenVerwijderen