Molecule

zondag 26 januari 2014 Gastblogger 9 Opmerkingen

Ik heb niet het gevoel dat mijn leven op pauze staat. Verre van: ik nam beslissingen de laatste jaren, die van het harde soort!
Veranderen van werk nadat je eindelijk had beslist voor jezelf een huisje te kopen.
Jezelf de harde waarheid voorhouden dat die mooie villa samen met een partner er nu even nog niet komt, maar dat je daarom niet op de rem moet gaan staan.
Roeien met de middelen die je hebt. We gaan vooruit, en ’t is ook goed zo.

Maar hoe meer ik mezelf vertel dat ik het zalig vind om zelf te kunnen kiezen welke zetel ik in m’n zelf gerenoveerde rijhuisje deskundig zal neerpoten,
hoe meer m’n innerlijke ziel hunkert naar een namiddagje Molecule met die ene man!

Met dank aan onze gastblogster.

9 opmerkingen:

  1. Ik ben onlangs ook naar een grote meubelzaak geweest met een vriendin. En ik moet toegeven dat ik eigenlijk liever met haar 'meubelshop' dan met het ex-lief.

    Meubels gaan kiezen met de partner levert niet altijd de beste kopen op. Soms heb je bij een man meer de druk van 'komaan, beslis!' terwijl een vriendin meer ruimte laat voor getwijfel en er nog eens over nadenken, waardoor je minder snel koopt, maar wel beter. En de smaak van je partner is ook niet altijd jouw smaak. Soms leunt jouw eigen stijl meer aan bij die van vriendinnen dan bij die van je partner.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Heel herkenbaar, en toch is het heel knap van die keuzes gemaakt te hebben. Het alternatief zou zijn: wachten tot 'de ware' (als dat al bestaat mét garantie dat het blijvend is) op je pad komt om dan al die dingen te doen die je gelukkig maken. Het is een beetje zwart-wit voorgesteld, dat weet ik, maar als je daartussen te kiezen hebt denk ik dat de meesten toch ook de 1e optie prefereren (doen wat jij doet, er zelf voor gaan voor wat je gelukkig maakt).

    En zoals Lies zegt: shoppen met een partner is niet altijd zo succesvol als met vrienden. Bij het kopen van zo'n zaken (zetels) neem ik ook wel graag iemand mee, je hebt dan een andere mening die samen met je eigen mening kan leiden tot een nog 3e optie die eigenlijk de beste is.

    Succes bij het kiezen en geniet vd stappen die je al gezet hebt en het zelf gerenoveerde huis. Altijd mooi om te lezen dat iemand vooruit gaat, stap per stap. En die Molecule-man die kom je wel tegen, misschien zoekt hij jou in een andere meubelwinkel?

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Keuzes maken, niet makkelijk. Wij zijn van de generatie waartegen gezegd werd:'Alles is mogelijk en je kan alles hebben, je moet er 'gewoon' hard genoeg je best voor doen.' Realiteit is anders...en hoewel we vooruit gaan, zouden we veel opgeven voor wat liefde, erkenning, warmte en genegenheid van die partner. We zoeken, worstelen en stellen vragen, en, alhoewel dit soms moeilijk is, heeft het ook iets hoopgevend: vragen stellen leiden tot ontdekkingen... :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wel, ik deed dat dus wel vroeger, wachten op die ene om verder te kunnen met je leven. Blij dat ik daar vanaf ben !

    BeantwoordenVerwijderen
  5. heel herkenbaar, zelfde situatie, huisje gekocht, ik sta voor verbouwingen. Ik heb heel lang gehoopt dit samen met iemand te kunnen doen. Na zovele jaren nog steeds niet. ENnrzijds trots dat ik het "toch maar doe in mijn eentje". Anderzijds: waarom doe ik het eigenlijk?

    Sja, dat zijn die momenten zeker, soms zwalken tussen "wat is het fijn om te kunnen doen wat ik wil" en "wat zou het fijn zijn om dit met iemand te kunnen delen".

    Enneu, misschien kan je iemand anders meenemen om te gan zetelshoppen?

    BeantwoordenVerwijderen
  6. treffend geschreven....hier reeds de Ikea-momenten gehad met de vader van de kinderen, nu echter de inboedel gehalveerd....ook confronterend. En ik heb het geluk te kunnen blijven in de gezinswoning, maar het drukt je ook wel vaker met je neus op de feiten dat 'het gezin' zoals het was er niet meer is, en ook nooit meer terugkomt.
    We proberen er dan maar een mini-gezin van te maken, misschien met nieuwe momenten en ritueeltjes ?

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ik ben gescheiden sinds 3,5 jaar. Woonde tot nu op zijn lip. Handig voor de kinderen maar veel haken en ogen. Nu ben ik bezig met het inrichten van mijn nieuwe eigen huisje. Ik heb intussen weer een vaste vriend, maar ik mis hem niet bij het uitkiezen van spullen in huis. Niet alleen een kwestie van smaak. Misschien zal ik het samen shoppen ooit nog missen, maar als ik kijk naar de smoelen van de stelletjes die vol onderdrukte ergernis zwijgend door de Ikea schuifelen, dan kan de hunkering daarnaar nog wel even op zich laten wachten.
    In je eigen huisje, met spullen die bij jou horen, is het vast prettiger om iemand (vriend/ vriendin/ nieuwe vlam/ familie) uit te nodigen voor een glaasje of hapje, dan tussen de huisraad die je deelde met je ex. Succes en sterkte.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. @Els: Dat 'leven in afwachting' deed ik vroeger ook, maar daar heb ik - gelukkig maar - al lang een punt achter gezet.
    Hierbij een stukje dat ik er ooit over schreef: http://oponseentje.blogspot.be/2009/11/leven-in-afwachting.html

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Hey Lies,
    Ik heb het gelezen. Mooi geschreven en zeer herkenbaar. :-)

    BeantwoordenVerwijderen