dat is ook een manier natuurlijk :-)

En zo is het!
Hoewel.. . .
Ik zie liever de tijd die tussen het aangaan van de verbintenis en het beëindigen ervan zit, als gelukt. Als we alles van te voren wisten, hoefden we nergens meer aan te beginnen. Alleen achterblijven doen we toch wel. Ook als 'tot de dood u scheidt' opgaat. En van een weduwe of weduwnaar zeggen we toch ook niet: 'Gut wat sneu dat de liefde niet lukte'.
Zo bezien zou een dode liefde minder hartenpijn geven dan een beëindigde. Wat ergens toch vreemd is, als we van de ander (hebben) gehouden. Misschien gaat (het lukken) van liefde dan toch meer over 'bezitten' dan over 'gunnen' dan we zelf willen toegeven.
Maar ik dwaal af.

Een beetje late reactie, maar toch... ik wil ook wat afdwalen en een mening/invalshoek delen die misschien wat afwijkt?

Ik weet dat het 'maar' een quote is en op zich is ze goed gevonden, maar ik zie mislukte liefdes niet als mislukt net zoals andere zaken die je onderneemt ih leven niet mislukken maar leerrijk zijn.

Het ultieme is, dat je geen enkele verwachting vooropstelt als je aan iets begint, zo ook met een relatie. De realiteit is natuurlijk anders en 'van nature' - al denk ik dat het eerder door opvoeding komt - gaan we aan iets beginnen met een zekere verwachting (bvb: dat de relatie 'lukt', dat die nieuwe job eindelijk 'de goeie' is, dat een feestje 'echt tof' zal worden, enz). Nu is het net die gestelde verwachting die ervoor zorgt dat we zaken als mislukt zien indien die verwachting niet (meer) ingevuld wordt. Geniet vh moment, en neem het zoals het komt. Althans, dat vind ik..