Ik heb absoluut geen kinderwens! het gedacht alleen al dat ik een kind zou hebben maakt me misselijk ;)

Ik geniet teveel van mijn leven en kinderen passen daar voor mij echt niet bij…

…en dit is volgens mij als single rond de 30 een zwaar minpunt. Ik kom enkel vrouwen tegen die al kinderen hebben of die er zo snel mogelijk aan willen beginnen. Ik ga er dan ook van uit dat ik héél lang single zal zijn hierdoor. Coacht die dame ook kindervrije mensen ? ;) Zijn er mensen bij wie dit herkenbaar klinkt?

ik heb/had wel een kinderwens. Of ik naar een kinderwenscoach zou gaan, weet ik niet, op het eerste gezicht lijkt het me overbodig, maar in sommige gevallen zou het misschien een objectievere kijk kunnen geven. Familie en vrienden reageren vaak met "ik zou....".
Een kind in je eentje is niet niks. Zelf zat ik toch met een heel aantal vragen waarop ik ondertussen wel een antwoord heb, maar: denk ik wel aan alles? klopt het wel?
Dus met zo'n coach alles op een rijtje zetten zodat je een beslissing kan nemen, het kan een steun in de rug zijn als je er nood aan hebt.

Maar uiteindelijk blijft de beslissing toch aan jezelf.
Als het zo duidelijk is als voor anoniem hierboven dat je er geen wil, dan is het simpel, als je er wel wil, en je blijft "ongewenst single en kinderloos" dan vind ik het een heel ander verhaal.

@ Anoniem 1: ik ken zowel mannen als vrouwen die geen kind(eren) willen, doch ergens blijft dit een taboe om dit in het openbaar te zeggen. Zeker als vrouw krijg je heel snel te maken met responsen als 'jaja, dat was bij ooit ook zo, tot je de man van je leven tegenkomt/toch opeens de 'klok' gaat tikken/...'Enfin, alles om duidelijk te maken dat dat 'afwijken' van de maatschappelijke norm niet lang meer zal duren. Een kind alleen opvoeden? Lijkt me niet evident. Is hiervoor een coach nodig? Ik merk dat tegenwoordig het één en al 'coaching' is wat de klok slaat... nee, dank u.

Volkomen met je eens, Vlinderke. Geen kinderen willen, is een serieus taboe. Je wordt altijd wat raar bekeken, in 't slechtste geval met een blik van, ah, die KAN waarschijnlijk geen kinderen krijgen, ocharme. Anderzijds, voor diegene die er aan denken om als single een kind te krijgen, is een gesprek met zo'n coach misschien niet slecht. Het kan je desgevallend ook helpen om erachter te komen of je dat écht wel wilt. Of dat je gewoon onder druk staat. Niet per sé door je hormonen of de klok, maar gewoon door de maatschappelijke norm.

@ Anoniem 1: Groot gelijk. Ik heb ook geen kinderwens en als prille veertiger, speelt dat niet in mijn voordeel. Misschien zou een coach die mensen leert hun kinderwens te negeren of iets dergelijks nog een goed idee zijn. Voor het milieu zou het zeker al veel beter zijn.

Zelf had ik geen uitgesproken kinderwens, heb ondertussen wel twee fijne dochters én een goeddraaiend co-ouderschap...maar ik kan perfect begrijpen dat iemand geen kinderen wil. Je kan nu eenmaal maar óf kinderen hebben óf geen kinderen....niet half of kwart of....dus dat is een serieus engagement en in mijn ogen de meest ingrijpende beslissing die je in je leven kan maken.

Als je die keuze alléen moet maken kan een coach waarschijnlijk een grote steun zijn, een onafhankelijk iemand die met jou eens alles op een rijtje kan zetten.

Ik heb lang geen kinderwens gehad, het idee geeft me een verstikkend gevoel, terwijl ik op zich wel graag kinderen zie maar ze hoeven niet van mij te zijn. Sinds een paar jaar sta ik er wel meer open voor, mede beïnvloedt door leeftijdsgenoten die allemaal kinderen kregen en dat triggert dan soms wel een verlangen in me naar de gezelligheid en geborgenheid van een eigen gezinnetje. Maar evengoed als ik hoor hoe dikwijls deze mensen ook klagen over hoe zwaar ze het ook vinden om kleine kinderen te hebben, hoe vermoeiend vooral ze het ook vinden... dan ben ik toch weer blij met mijn vrijheid van kinderloos door het leven te gaan. Ik denk vooral ook omdat ik al genoeg uitdagingen ervaar op ander vlakken in mijn leven, dat kinderen erboven op me te veel zou voelen.
Betreft sociale druk: ik kan dit voor mezelf gemakkelijk relativeren, denkende dat ook kinderen niet altijd uit liefde of altruïsme worden geboren, ik ken mensen die (dikwijls onbewust) ook uit egoïsme aan kinderen beginnen, waarbij ze stiekem hopen dat het hun relatie zal redden, of dat het een innerlijk leegte zal vullen, de kinderen moeten dan eigenlijk voor hen zorgen (emotioneel), of hun onvervulde dromen waarmaken.
Als ik ooit dus een potentiele partner tegen komt die me vraagt of ik kinderen wil, dan moet ik oprecht antwoorden "ik weet het niet", dat zal ik dan op het moment zelf of gaande weg tijdens de relatie moeten aanvoelen. Voor mezelf ben ik blij dat ik die kinderwens dus niet echt voel, dat is alvast een zorg minder betreft het single zijn aangezien ik net ook 40 ben geworden. Ik geef mezelf tijd tot mijn 45j voor eventueel kinderen, maar komt het er niet van, evengoed dan, ik hoef niet te piekeren over biologische klokken.