We zijn ondertussen echt een goed geoliede machine, wij drietjes. Een topteam. Maar het is toch niet van de poes om er de helft van de tijd alleen voor te staan met hen: hun vrije tijd op een leuke, educatieve manier invulling te geven, er zijn voor hun grote en kleinere zorgjes, alleen beslissen wat te doen in sommige situaties,.. En vooral: alles gecombineerd krijgen met een drukke fulltime job. Maar ik doe het graag, ik zie ze graag en ik mag gelukkig ook telkens een weekje 'uitrusten' nadien. Een weekje recuperatietijd waar ik nu ook echt vaak naar uitkijk en van geniet (ook al blijf ik me soms ontheemd voelen). Een weekje me-time die ik ook echt nodig heb om daarna weer een uitgeruste, vrolijke, lieve, goede mama te zijn! Want dat ben ik: een goede mama. Te bedenken dat ik dat ooit in twijfel heb getrokken en te weten dat ik de eerste periode na de scheiding dat weekje me-time niet eens ingevuld kreeg, de muren op me zag af komen, de was van de kindjes opvouwde om toch maar met hen bezig te kunnen zijn,... Muren die soms nog altijd heel dichtbij komen, maar de was die plooi ik al lang niet meer om hen iets dichter bij mij te voelen ;-) Ik mis ze als ze er niet zijn, maar het is tegelijk een 2de jeugd die ik nu beleef en het doet geen pijn meer om ze vrijdagochtend op 'wisseldag' af te zetten op school. Het voelt soms zelfs als een opluchting na alweer een week van onderbroken nachten door nachtbraker Y, na de ochtend- en avondrushes voor en na het werk en de sprints van en naar de trein, het gehaast naar de zwemles en het onmogelijke startuur van de tekenschool op zondagochtend. En dat allemaal alleen! Het voelt soms als het hebben van een gespleten persoonlijkheid: de ene week de flierefluiterige vrijgezel en de andere week de toegewijde mama. Het is elke keer opnieuw 'klikken' en ook dat is voor mezelf confronterend dat ik nog heel heel lang die klik telkens week om week zal moeten maken. Maar het lukt, ook al blijf ik het heel erg vinden, heel erg!

Wordt vervolgd.

Met dank aan onze gastblogster.