Soms maakt mijn hoofd kronkels en denk ik in metaforen. Single zijn is een beetje als een kind dat leert fietsen. Weet je nog? Met vallen en opstaan, eerst met wieltjes en steun van je omgeving. En als je gelanceerd bent, laten ze je plots los. En maanden (of jaren) later, na veel oefenen, roep je plots: kijk mama, zonder handen! Om dan BAM ... nog eens keihard te vallen. Gelukkig zijn er enkel wat schaafwonden en traantjes. En misschien moet er al es iets genaaid worden. En dan kruip je gewoon terug op je fiets. En je bent wát trots (als een gieter ja!) op je ontwikkelde nieuwe vaardigheden. Terecht!

Laatst sprak ik met een collega over alle plannen die ik aan het maken ben. "Goh Anne, jij doet dat toch zo goed!" zei ze. Ik begon een beetje te blozen (complimenten in ontvangst is nooit mijn sterkste kant geweest) "écht! Zo als jongedame, helemaal alleen. Je hebt dat toch allemaal mooi geregeld jouw leven. Ja, ik vind dat echt." .

Wat doet zo'n compliment deugd. Soms ben ik zó trots op mezelf dat ik zou willen roepen: kijk eens, dit doe ik allemaal, zonder partner! En ook als ik naar de singles om me heen kijk denk ik wel eens, wat doen jullie dat goed! Maar écht complimenten geven, dat doen we te weinig. Blijkbaar had ik om dat te beseffen er zelf eerst ééntje nodig.

Daarom wil ik deze boodschap de single-wereld insturen: of het nu je eigen keuze was om single te zijn of niet, of je op zoek bent of niet, of je grote stappen zet of eerder met baby-steps vooruit gaat: wat doen we dat allemaal zo goed. Een bank vooruit en een kus van de juf, want we doen het toch maar!