Meteen toen hij weg was overvielen mij diverse emoties. Hoop stak de kop op na een geweldige avond. Ok, een beetje een avond in omgekeerde volgorde, maar eentje om in te kaderen. Verlangen naar meer en dagdromen over wandelingen op het strand, vrijen in de duinen, samen onder een dekentje filmpje mee pikken, op vakantie gaan, uit eten gaan, leuke dingen doen met de (4!) kindjes, mekaar missen als we niet bij elkaar zijn, aftellen naar afspraakjes, samen naar leuke concerten gaan,... Typisch ik: meteen er los over gaan en al een toekomst beginnen plannen terwijl we nog maar aan date 1 zaten. Maar heel eventjes kwam dat leven van vroeger wat dichterbij en dan besef je meteen ook weer wat je allemaal tot dan toe gemist hebt. Dan begint een vrouwelijke mens al eens wat (te) hard van stapel te lopen.

Tegelijk overviel me ook grote schrik. Zou hij het ook zo fijn gevonden hebben (kan bijna niet anders, anders kan je zo niet vrijen met iemand, echt niet)? Zou hij 'de klik' ook gevoeld hebben alsof we mekaar al jaren kenden? Zou hij zich ook zo zitten verlekkeren op volgende afspraakjes en misschien toch ook al eens heel eventjes zijn beginnen wegdromen over meer, over een relatie, over een leven samen...?

Schrik want eigenlijk wist ik tegelijk ook heel weinig over hem (ik had niet eens een telefoonnummer of een achternaam, ook weer slim) en eigenlijk was ik in het gesprek wel vaak degene geweest die aan het woord was, vragen stelde of iets vertelde. De schrik zorgde ervoor dat ik toch ook niet echt kon nagenieten van de avond, maar ik richtte al mijn pijlen op de hoop en op het 1ste berichtje dat zou volgen en waarin ik hopelijk zou lezen dat hij er ook echt van genoten had.

(wordt vervolgd)