Gent deed het weer. Gezellige drukte in de stad. Een hartverwarmende sfeer in volle winter. In één ‘djoef’ stond de Boekentoren in lichterlaaie. Vol ontzag staarde ik in het wintercircus naar het schaduwspel. Ik zag kleine en grote kindjes touwtje trek spelen in een wolk van gloeilampen. Ik botste op reuze konijnen met een reuze knuffelgehalte. En bovenal, ik zag een walvis in de Gentse binnenwateren. En toen werd ik overspoeld door een golf van eenzaamheid.

Was het omdat al die magische lichtjes het kind in mij naar boven brachten? Waren het de dolenthousiaste kinderen zelf die ik overal om me heen zag met verwonderde blikken en uitlatingen als “wow, mama, is dat een échte walvis?” Plots voelde ik mij, omringd door de massa, heel erg alleen. Want mijn kindje was dit weekend bij papa. Went het dan nooit?

Met dank aan onze gastblogster. Jouw stukje is ook bijzonder welkom bij oponseentje@gmail.com.