Als mijn dochtertjes bij hun papa zijn, dan voelt alles anders en iets minder leuk. Ook al is er meer rust, meer me-time en kan ik mijn eigen ding doen, het is minder fijn en niet compleet. Als ze tijd bij hun papa doorbrengen, moet ik vooral 'doen' en kan ik heel moeilijk 'zijn'. Ik probeer het wel, maar ik betrap mezelf nog steeds op vluchtgedrag, dwangmatig plannen en me ellendig voelen als de agenda niet volledig volgepropt staat.

Toch hou ik stilaan ook van alleen zijn en alleen dingen doen, ik zoek dat alleen zijn zelfs ook bewust op, maar toch moet er actie zijn, afleiding, plannen, vooruitzichten en sociaal contact.

Mijn dochtertjes blijven mijn drive voor zoveel dingen, ze houden me gaande, ze houden me sprankelend, ze maken me gelukkig. En als ze een tijdje weg zijn, dan verdwijnt er ook een beetje van dat geluk...

Met dank aan onze gastblogster.