Ik wil geen relatie, ik ben op m'n best alleen. De dooddoener waarmee ik een gesprek over dit onderwerp graag beëindig.

Maar wat als ik écht een eerlijk antwoord wil geven? Is het wel allemaal zo zwart/wit?

Ben ik (nog lang) niet toe aan een relatie? Of kom ik er ook gewoon niet aan toe want krijg ik de kans niet? Ligt het aan het gebrek aan liefdesverklaringen, friends with bennefits met kans op meer, ... of verdwijn ik steeds weer in de friend zone zonder een eerlijke kans te krijgen op een vonk, vuur noch vlam?

Word ik niet als potentieel gezien omdat ik keihard uitstraal geen relatie, of alles wat erop lijkt, te willen? Of wil ik geen relatie omdat mannen toch nooit interesse tonen? Negeer ik altijd opkomende vlinders omdat ik niet weeral tegen de friend zone-muur wil botsen?

Ben ik écht op m'n best alleen en wil ik geen vrijheden opgeven?

Betekent settelen dat ik verplicht knopen moet doorhakken, zoals het aldanniet gaan voor kinderen? Misschien wil ik deze keuze liever maken door geen keuze te maken?

Wacht ik stiekem in stilte op dat waterkansje ooit omver geblazen te worden door die éne échte match? Boenk der'op, bestaat het nog? Is het omdat ik, als het even mag, ook verwacht dat het dan ook allemaal vanzelf gaat, zonder slag, stoot of onoverkomelijk compromis?

Ik hoef geen antwoorden. De vragen stellen is ze beantwoorden.

Want álles is de waarheid. En evengoed is er helemaal niets van aan.