Spannend zeg!! :-)

Ok :-)

Toen Lies thuiskwam na haar welverdiende vakantie, belde ze meteen vriendin X op. Ze wilde beslist meer weten over de man die ze vlak voor haar verlof in het park ontmoet had. Ze had echter één probleem: ze wist enkel zijn voornaam: Joris. Of toch, ze hoopte dat hij niet gelogen had toen ze zijn naam vroeg. Ze kon hem ook omschrijven als "Joris met de mooie ogen, de hartelijke glimlach en de warrige donkerbruine haardos", maar daarmee wist je eigenlijk niet veel. Er waren wellicht duizenden van die Jorissen.
Lies had echter geluk: vriendin X had nog contact met één van de ex-collega's van Joris, en via haar had ze zijn nummer kunnen bemachtigen. Het enige wat Lies nu nog restte was Joris opbellen en hopen dat hij zich haar nog zou herinneren (en uiteraard ook dat hij nog eens zou willen afspreken, haar fantasie sloeg al op hol).
Op een avond raapte ze alle moed bijeen en toetste ze het nummer van Joris in. Haar hart bonsde in haar keel. Na een paar seconden werd er aan de andere kant van de lijn opgenomen. Het was de stem van een vrouw. "Hallo, met wie spreek ik?". "Euh... hallo, is Joris er soms?". "Nee, Joris is er momenteel niet, maar kan ik soms een boodschap achterlaten? Ik ben zijn vrouw". "Oh nee", dacht Lies, "laat het niet waar zijn". Even wist ze niet wat te zeggen. "Hallo, bent u er nog??". "Euh ja, maar ik denk dat ik verkeerd verbonden ben, sorry!". Lies voelde zich opeens enorm stom, en ze was tegelijk kwaad en verdrietig. Dit moest natuurlijk mij weer overkomen, dacht ze teleurgesteld.
De volgende ochtend moest Lies er al vroeg uit want het was de eerste werkdag na haar vakantie. Door de toestanden met Joris had ze deze nacht in bed liggen woelen, en ze voelde zich totaal niet uitgeslapen. Chagrijnig sloeg ze de voordeur achter zich dicht en kroop ze op haar fiets. Tijdens het fietsen dwaalden haar gedachten af naar Joris, toen ze plotseling merkte dat haar achterwiel aan het tegenpruttelen was. Licht geschrokken zette ze haar fiets aan de kant. Bij nader onderzoek bleek de kabel van de achterrem losgeschoten te zijn, en daardoor werd het wiel geblokkeerd. "Oh neen, ook dat nog", dacht ze. "Het is echt mijn dag niet". Ze staarde naar de kapotte achterrem in de hoop dat er zich een wonder zou voltrekken. "Kan ik u helpen?", hoorde ze plots iemand vragen. Verbaasd keek ze op. Maar, is dit Joris niet? Op datzelfde moment merkte ze dat hij haar ook herkende. "Jij bent Lise toch, niet? Met het lieve ukje? Ik had je bijna niet herkend omdat je zo mooi bruin bent. Op vakantie geweest?", vroeg hij terwijl hij zijn mooiste glimlach toonde. "Euh... ja, Lies is het, niet Lise." Ze werpte een vluchtige blik op zijn handen. Vreemd, geen ring te zien. "Mag ik even kijken naar je fiets?". Voor ze iets kon antwoorden, was Joris al aan de rem aan het prutsen. Hij had er blijkbaar verstand van, want even later was de remkabel terug vastgezet. "Ik denk dat je best je kabel volledig vervangt, hij heeft duidelijk zijn beste tijd gehad." "Euh ja, dat ga ik zeker doen. Bedankt in ieder geval voor de hulp. Wat ben ik je verschuldigd?", vroeg Lies. "Oh, helemaal niks hoor, maar ik zou het wel leuk vinden indien we de fijne babbel die we in het park hadden eens konden verderzetten. Mag ik anders je telefoonnummer?". Lies wist niet goed wat ze hiervan moest denken, maar ze vond de man zo leuk dat ze niet anders kon dan instemmen met zijn voorstel. Nadat ze elkaars gsm-nummer uitgewisseld hadden, nam ze vlug afscheid en haastte zich naar het werk, ze was al flink te laat en dat was niet van haar gewoonte.

Tijdens de middagpauze zat ze in gedachten verzonken. Neen, ze kon dit echt niet. Ze besloot om Joris een berichtje te sturen om te zeggen dat ze het toch niet zo'n goed idee vond om nog eens af te spreken. En toen zag ze opeens het nummer dat ze hem gegeven had: dit was een ander nummer dan datgene wat ze van vriendin X gekregen had! Vreemd. Ze moest hier het fijne van weten! Ongeduldig belde ze vriendin X op. "Zeg, die Joris waarvan je me het nummer gegeven hebt, heeft die een warrige haardos?". "Neen, helemaal niet, hij is kaal, waarom?". Lies glimlachte, en ze voelde opeens een warm gevoel vanbinnen. Ze besloot meteen om Joris een berichtje te zenden met de vraag om na het werk af te spreken. Na een tiental minuten al kwam er reactie: Joris vond het een prima voorstel en keek er naar uit. Joepie! Lies keek zuchtend naar de klok: nog vier uur te gaan...

- THE END -

Matthias, je klopt Andy nog wat fantasie betreft. Bravo! Morgen verneem je hoe dicht of ver je van het werkelijke verhaal zat.

(Excuses voor de paar taalfouten die er nog in staan, ik moet duidelijk dingen beter nalezen...)

Matthias, prachtig! :-) Zoiets zou ik zelf niet uit mijn pen krijgen. Wat een verbeelding. :-)