Op de bres voor datingsites
Er was een tijd dat datingsites het geliefkoosde habitat waren van marginalen, hulpelozen, geesteszieken, nerds en fetisjisten. Althans, zo leek dat toch. Datingsites waren als de Rode Zone in Bagdad: je kwam er alleen als het echt niet anders kon.
Iets van die smet is gebleven. Op het werk bij de waterdispenser trof ik een collega in een openhartige bui over zijn relatie. Ik polste waar hij zijn geliefde had leren kennen, want goede raad is duur. “Ik zeg het niet graag”, antwoordde hij, vanuit zijn ooghoeken speurend naar eventueel luistervinkende collega's, “maar ik kan niet anders: via een datingsite.”
Of wat ik ook wel eens hoor: “Als ik op een normale manier iemand kon leren kennen, zou ik het niet doen.” Onder normaal moet je verstaan: in de supermarkt, op het werk, in de trein – zo normaal dat het haast banaal wordt.
Is een lief zoeken via internet echt zo erg? Er zitten ook normale mensen op datingsites, lijkt me. En het imago verbetert. Het ultieme bewijs dat het met de acceptatie van datingsites de goede kant uit gaat, kreeg ik nota bene van mijn eigen chef, die tijdens de lunch de lof van de datingsite zong. “Volstrekt normaal”, was haar oordeel.
En ik? Ja, ik ook sta op een datingsite. Maar kunnen we dat asjeblief onder ons houden?
Iets van die smet is gebleven. Op het werk bij de waterdispenser trof ik een collega in een openhartige bui over zijn relatie. Ik polste waar hij zijn geliefde had leren kennen, want goede raad is duur. “Ik zeg het niet graag”, antwoordde hij, vanuit zijn ooghoeken speurend naar eventueel luistervinkende collega's, “maar ik kan niet anders: via een datingsite.”
Of wat ik ook wel eens hoor: “Als ik op een normale manier iemand kon leren kennen, zou ik het niet doen.” Onder normaal moet je verstaan: in de supermarkt, op het werk, in de trein – zo normaal dat het haast banaal wordt.
Is een lief zoeken via internet echt zo erg? Er zitten ook normale mensen op datingsites, lijkt me. En het imago verbetert. Het ultieme bewijs dat het met de acceptatie van datingsites de goede kant uit gaat, kreeg ik nota bene van mijn eigen chef, die tijdens de lunch de lof van de datingsite zong. “Volstrekt normaal”, was haar oordeel.
En ik? Ja, ik ook sta op een datingsite. Maar kunnen we dat asjeblief onder ons houden?
Niets mis met datingsites inderdaad, ik heb er mijn lief leren kennen en bovendien nog een aantal vrienden en andere interessante mensen ook, je moet gewoon weten wélke datingsite :) (okcupid.com in mijn geval)
BeantwoordenVerwijderenAl bij al moet ik zeggen dat mijn geloof in het medium wankel is. Een paar maanden na dit stukje ben ik er weer toch weer wat minder optimistisch over.
BeantwoordenVerwijderenDe afgelopen maanden heb ik met twee sites kennis gemaakt. Vol goeie moed (want ik ken ook een paar koppels die elkaar zo vonden) vulde ik mijn profiel zo volledig mogelijk in (want hoe meer geheimen -of uiterlijke kenmerken- je vertelt, hoe meer mannen er geïnteresseerd zijn. Dat is als je er een foto bij plaatst, tenminste). Ik vond dat dit in elk geval een stevig staaltje was van tonen dat ik "open" stond voor nieuwe mensen.
BeantwoordenVerwijderenMaar... ik moet het toegeven: van alle beleefde berichten heb ik er nog niet één beantwoord. Is het omdat ze allemààl beweren lief en trouw en eerlijk en grappig te zijn? (is humor trouwens niet iets heel persoonlijks?) Misschien omdat die enkelingen die zich achter "beertje", "unforgetable" of "Black Tiger" verschuilen het imago blijven bezoedelen? Omdat er in geen enkele mate nog sprake is van enige spontaniteit? Of gewoon omdat ik te kritisch ben?
Anders had ik al lang een lief. Zo beweert men.