‘Zou ik wel nieuwe meubels kopen?’, vroeg een vriend me. Straks ontmoet ik iemand en hebben we alle benodigde meubels in het dubbel.

Het klonk me bekend in de oren. Ook ik heb een groot deel van mijn leven geleefd in afwachting.

Het begon na het afstuderen. Ik vond gelukkig onmiddellijk werk en huurde snel een gemeubileerde studio. Dat was handig, want ik had geen meubels en waarschijnlijk zou ik toch wel de eerstvolgende jaren iemand leren kennen om samen een huis mee te huren en te bemeubelen.

Bij een volgende verhuis was ik single en de studio ongemeubileerd. Dus kocht ik meubels. Maar het leven in het tijdelijke bleef wel.

De zoektocht naar een eigen woonst stelde ik lang uit. Eigenlijk was dat bij alle singles zo toen we twintigers waren. Je kon toen nog geen registratierechten meenemen. Daarom was het kopen en opnieuw verkopen van een eigen woonst iets wat je trachtte te vermijden. Dus wachtten we allemaal op mr. of mss Right. Want dat er ook wel een kans was dat we single zouden blijven, dat kwam toen gewoonweg niet in ons op.

Toen ik dertig was, kreeg ik echt zin in een eigen huisje. De studio werd trouwens erg krap en de huisbaas ergerde zich wel eens aan alle spullen die ik in de gang stapelde. Ik ging op zoek, maar wist eigenlijk niet goed waar te zoeken. Mijn sociaal leven speelde zich af in Gent, maar de job in Brussel. En dat tijdrovende pendelen werd ik moe.

Dus zocht ik een tijdje naar een appartement in Brussel, daarna besloot ik toch weer voor Gent te gaan en naast een woonst ook een job in Gent te zoeken. Leerde ik een man kennen, dan stopte de zoektocht een tijdje. Was ik weer single, dan begon ik er weer aan. Ook het werk had z'n invloed. Was het te stresserend, dan was er geen tijd en energie om op zoek te gaan naar een huis. Was het te onzeker, dan wachtte ik ook nog wat verder af.

Een paar jaar geleden leek eindelijk het juiste moment gekomen: ik was single en had ook nog eens duidelijkheid over waar ik hopelijk voor de rest van mijn dagen zou werken. Maar toen was het een ware gekte op de immo-markt. De prijzen stegen van jaar tot jaar en het was erg moeilijk een goede woonst te vinden tegen een betaalbare prijs.

Het is me uiteindelijk gelukt, maar als er één ding is dat ik wel geleerd heb, is dat het weinig zin heeft om te leven in afwachting van. Had ik 10 jaar eerder gekocht, dan had ik een pak minder betaald voor mijn woonst.

Nu nog maak ik soms de afweging of het wel zin heeft veel te betalen voor bv. een dure inbouwkast. Want misschien verhuis ik toch nog op een dag.

Maar ik wil niet meer leven in afwachting van iets dat misschien komt, maar misschien ook niet.

Dus, beste vriend, ga die nieuwe meubels maar kopen! Juicht en jubelt, beste handelaars, want als deze single en de talrijke single-lezers van deze blog nu al hun uitgestelde aankopen gaan doen, is het eind van de recessie gegarandeerd in zicht!