Gisteren ben ik gaan betogen in Brussel. Voor het klimaat. Als de toekomst van deze wereld op het spel staat, mag een mens al eens uit zijn zetel komen, vind ik.

En als je gaat betogen voor het klimaat, dan ga je daar naartoe met klimaatvriendelijke transportmiddelen, niet? Omdat het pijpenstelen regende, trok ik naar de dichtsbijzijnde bushalte. Toen ik er bijna was, zag ik de bus net voorbijrijden. Geen getreur, ik was ruim op tijd vertrokken thuis en zou ook met de volgende bus nog wel op tijd zijn. Maar die bus kwam nooit opdagen. Dat meen ik tenminste begrepen te hebben uit de reactie van de buschauffeur toen ik hem vroeg hoe het kwam dat hij zo veel vertraging had. Ik ben net op tijd, zei hij. Dus was zijn voertuig eigenlijk de volgende bus.

De trein haalde ik niet meer. Dat was pech, want ik had erop gerekend gewoon de stroom betogers die op die trein zat te kunnen volgen. Eigenlijk wist ik nauwelijks waar de betoging startte en hoe ik daar moest geraken.
Gelukkig zie je aan sommige mensen echt wel dat ze klimaatbetogers zijn. De eerste die ik aansprak, bleek ook te gaan betogen.

Toen we in Denderleeuw aankwamen, bleef de trein een tijdje stilstaan. Even later kwam er een mededeling: "Wij wachten op een treinbestuurder om verder te kunnen reizen." Vreemd toch dat men geen treinbestuurder heeft op een ogenblik dat er duizenden mensen naar Brussel moeten. Nog een beetje later konden we overstappen op een andere trein. En na nog een overstap waren we zelfs terplekke, ruim 2,5 uur na mijn vertrek thuis in Gent. Tja, een mens moet wat overhebben voor het klimaat.

15.000 mensen waren er. En het ontroerde me te zien hoe jong en oud op de been waren. Maar tegelijkertijd dacht ik terug aan de witte mars van 1996. Toen uitten niet minder dan 300.000 mensen hun verontwaardiging over de blunders van politie en gerecht nadat 1 psychopaat zes jonge meisjes gruwelijk had misbruikt en er 4 had vermoord.
Bij de groene mars van gisteren ging het om miljarden mensen die in de toekomst een tekort aan water en aan voedsel zullen hebben als we niet snel een pak minder CO2 uitstoten. Reken maar niet dat het bij een paar doden gaat blijven (er vallen er trouwens al op dit eigenste ogenblik, want de toenemende droogte is al voelbaar in Afrika). Het verschil is dat dit leed zich niet in ons eigen landje afspeelt, maar vooral in de ontwikkelingslanden. En dat wij van heel die opwarming van de aarde voorlopig niet veel last hebben. Wel integendeel, want wie heeft er niet graag een zachte herfst en minder vrieskou in de winter? Het ergste leed zal zich pas voordoen als ondergetekende al lang onder de graszoden zal liggen. En zo komt het dat het milieu voor nog veel te veel mensen nog een ver-van-hun-bed-show is.

Ik vrees dat in Kopenhagen alle landen naar elkaar zullen kijken en dat als de ene niet over de brug zal komen de andere dat ook niet zal doen. Dan zit er maar 1 ding op: dat de gewone mensen zelf door hun levenswijze en koopgedrag het verschil gaan maken.

Als single zou je kunnen zeggen: 'après moi le déluge'. Laat de mensen met kinderen en kleinkinderen zich maar zorgen maken. Maar da's niet mijn stijl. En ook niet die van mijn medebloggers. Daarom lees je binnenkort hier wat klimaattips specifiek voor singles.