Papieren singles
‘Maar Lies toch, hoe is dat nu mogelijk dat jij geen partner vindt? Er zijn zoveel singles!’, zei een vriendin mij onlangs.
Wat het stijgend aantal singles betreft, kon ik haar alleen maar gelijk geven. Maar waar die singles uit de statistieken zich verschuilen, is mij een volkomen raadsel.
Een kleine statistische studie
Laat ik even een case-studie maken van mijn omgeving:
- mijn familie: iedereen - tot de laatste man en vrouw - getrouwd of samenwonend
- de vriendenkring waarmee ik steevast oudejaar vier: allemaal koppels
- ons vriendengroepje van de unief: alleen maar koppels
- het werk: voor 95% koppels (de resterende 5% zijn nagenoeg allemaal vrouwen)
Aangezien de koppels uit de statistieken blijkbaar allemaal in mijn omgeving vertoeven, zou je dus vermoeden dat al de singles zich buiten mijn gewone actieradius bevinden. Conclusie: ik moet mijn normale habitat verlaten om ze in grote getale te ontmoeten. Het klinkt tegenstrijdig, maar wie van de straat wil, moet blijkbaar de straat op.
Op speurtocht
Ik trek mijn nieuwe rokje aan, tut me wat op en verlaat mijn woonst. Omdat gewoonten doorbreken vandaag het ordewoord is, besluit ik de fiets te laten staan en de bus te nemen. Aan de bushalte geraak ik aan de praat met een sympathiek ogende man. Ik voel zowaar een sprankeltje hoop in me opborrelen. Ja, deze toffe kerel zou misschien wel single kunnen zijn. Welgeteld drie minuten ben ik in de waan dat ik een van die statistische singles heb ontmoet. Dan heeft hij het plots over ‘zijn vriendin’ en stort heel mijn drie minuten oude kaartenhuisje in elkaar.
Daar komt gelukkig de bus al aan. Een paar haltes verder neem ik vriendelijk afscheid en wandel naar de supermarkt. Ik ben amper binnen wanneer een nieuwe maybe-single mij alweer vriendelijk toelacht. Maar op het ogenblik dat onze karretjes elkaar kruisen, valt mijn blik op de doos Tampax in zijn karretje. Wanneer ik ook nog een tube Veet, een flacon Lactacyd femina en een voordeelverpakking Pampers baby dry zie, weet ik hoe laat het is.
Op de terugweg naar huis spring ik even binnen bij de bakker. Het is er aanschuiven, maar het zicht op de mooie man die voor mij in de rij staat, maakt veel goed. Even later bestelt hij een groot volkorenbrood. ‘Ach, hij zal wel de helft invriezen’, denk ik. Maar daarna vraagt hij ook nog een krentenbrood en 4 gebakjes. ‘Iedereen ontvangt wel eens gasten’, spreek ik mezelf moed in. Maar dan valt mijn blik op zijn handen. De trouwring die eraan prijkt, zet mij prompt met beide voeten op de grond.
Statistische onzin
Soms vraag ik me af of de statistieken geen vertekend beeld geven. Want mensen die ongehuwd samenwonen zonder samenlevingscontract, die zijn ‘single’ voor de statistieken. En oma’s en opa’s die hun partner verliezen, die worden ook weer bij de 'singles’ gerekend.
Dus laten we die cijfers maar met een korreltje zout nemen. Aan 1,5 miljoen papieren singles heb je trouwens niets. 2 singles van vlees en bloed die bij elkaar passen en een klik, meer moet dat niet zijn.
Wat het stijgend aantal singles betreft, kon ik haar alleen maar gelijk geven. Maar waar die singles uit de statistieken zich verschuilen, is mij een volkomen raadsel.
Een kleine statistische studie
Laat ik even een case-studie maken van mijn omgeving:
- mijn familie: iedereen - tot de laatste man en vrouw - getrouwd of samenwonend
- de vriendenkring waarmee ik steevast oudejaar vier: allemaal koppels
- ons vriendengroepje van de unief: alleen maar koppels
- het werk: voor 95% koppels (de resterende 5% zijn nagenoeg allemaal vrouwen)
Aangezien de koppels uit de statistieken blijkbaar allemaal in mijn omgeving vertoeven, zou je dus vermoeden dat al de singles zich buiten mijn gewone actieradius bevinden. Conclusie: ik moet mijn normale habitat verlaten om ze in grote getale te ontmoeten. Het klinkt tegenstrijdig, maar wie van de straat wil, moet blijkbaar de straat op.
Op speurtocht
Ik trek mijn nieuwe rokje aan, tut me wat op en verlaat mijn woonst. Omdat gewoonten doorbreken vandaag het ordewoord is, besluit ik de fiets te laten staan en de bus te nemen. Aan de bushalte geraak ik aan de praat met een sympathiek ogende man. Ik voel zowaar een sprankeltje hoop in me opborrelen. Ja, deze toffe kerel zou misschien wel single kunnen zijn. Welgeteld drie minuten ben ik in de waan dat ik een van die statistische singles heb ontmoet. Dan heeft hij het plots over ‘zijn vriendin’ en stort heel mijn drie minuten oude kaartenhuisje in elkaar.
Daar komt gelukkig de bus al aan. Een paar haltes verder neem ik vriendelijk afscheid en wandel naar de supermarkt. Ik ben amper binnen wanneer een nieuwe maybe-single mij alweer vriendelijk toelacht. Maar op het ogenblik dat onze karretjes elkaar kruisen, valt mijn blik op de doos Tampax in zijn karretje. Wanneer ik ook nog een tube Veet, een flacon Lactacyd femina en een voordeelverpakking Pampers baby dry zie, weet ik hoe laat het is.
Op de terugweg naar huis spring ik even binnen bij de bakker. Het is er aanschuiven, maar het zicht op de mooie man die voor mij in de rij staat, maakt veel goed. Even later bestelt hij een groot volkorenbrood. ‘Ach, hij zal wel de helft invriezen’, denk ik. Maar daarna vraagt hij ook nog een krentenbrood en 4 gebakjes. ‘Iedereen ontvangt wel eens gasten’, spreek ik mezelf moed in. Maar dan valt mijn blik op zijn handen. De trouwring die eraan prijkt, zet mij prompt met beide voeten op de grond.
Statistische onzin
Soms vraag ik me af of de statistieken geen vertekend beeld geven. Want mensen die ongehuwd samenwonen zonder samenlevingscontract, die zijn ‘single’ voor de statistieken. En oma’s en opa’s die hun partner verliezen, die worden ook weer bij de 'singles’ gerekend.
Dus laten we die cijfers maar met een korreltje zout nemen. Aan 1,5 miljoen papieren singles heb je trouwens niets. 2 singles van vlees en bloed die bij elkaar passen en een klik, meer moet dat niet zijn.
ik vermoed dat ik dan ook een papieren single ben. Nuja, statistieken zeggen niet alles natuurlijk. Het blijft evenwel eigenaardig dat bijna alle singles die ik ken vrouwen zijn. Hoewel, Lies, ik ken ook nog wel een paar mannen, hoor. Al zitten ze dan in het 'verre' West-Vlaanderen. Gelukkig niet zo ver als Poperinge. ;-)
BeantwoordenVerwijderenDe goeie zijn al verkocht en de rest zit thuis in hun ondergoed bier te drinken voor de tv. ;-)
BeantwoordenVerwijderenMaar als je wil ontmoeten zijn er toch datingsites bij bosjes? Geen volk genoeg daar?
@Doran
BeantwoordenVerwijderenBedankt om me zoveel moed in te spreken ;-).
Natuurlijk zitten er massa's singles op datingsites, maar dromen wij er allemaal niet van om gewoon heel simpel op een spontane manier een leuke partner tegen het lijf te lopen?
In de tijd van onze ouders waren er geen datingsites en die hebben toch ook iemand leren kennen zonder te daten met volstrekt onbekenden?
@Lies: Als je bewust de ganse bakkerij afspeurt wie jouw broodje zou kunnen bakken, is dat dan nog zo spontaan?
BeantwoordenVerwijderenEn is een onbekende bij de bushalte minder onbekend dan vanop 't internet? Da's een onderwerp op zichzelf denk ik. :-)
Als je met iemand van een datingsite afspreekt, dan zit het altijd wel in je achterhoofd van 'Da's hier om te zien of we eventueel een relatie zouden kunnen beginnen'.
BeantwoordenVerwijderenBij de bakker en aan de bushalte is dat niet zo. Dat kan gewoon een leuke babbel zonder meer zijn zonder dat daar onmiddellijk wat achter gezocht moet worden. En na die babbel hoef je iemand niet openlijk af te wijzen als het tegenvalt. Allemaal voordelen. Leve de bakker en de bushalte!
Oooh ja, zo herkenbaar! Ik vraag me ook vaak af waar ze zich verstoppen.
BeantwoordenVerwijderenDromen mag, maar bij dagdromen trekt de zwaartekracht die voeten altijd snel genoeg terug op de grond.
Ik weet niet of ik dit stukje al eens gelezen heb. Ik vind het in ieder geval grappig geschreven :-)
BeantwoordenVerwijderenMaar inderdaad, waar zitten ze, al die singles? De meeste vrouwen die ik tegenkom en waarvan ik weet dat ze single zijn, zijn ofwel te oud, ofwel te jong (binnen mijn grenzen dan toch :-)). En om nu een relatie te beginnen met iemand aan de andere kant van het land, dat zie ik niet echt zitten...