Ik gebruik Gmail, de e-mailmodule van Google. Ik ben daar erg tevreden over. Het is slimme software. Misschien zelfs iets té slim.

Je hoeft niet te betalen voor Gmail maar je moet natuurlijk wel advertenties voor lief nemen. Ik kijk daar niet gek van op. Tegenwoordig staan er zelfs advertenties op broodzakken en hemdskragen. There is no such thing as a free lunch.

De advertenties in Gmail plooien zich naar de inhoud van je bericht. De bedoeling is dat ze inspelen op datgene waar je op dat moment mee bezig bent. Of je kunt de redenering ook omkeren: toon mij je advertenties, en ik zal je zeggen waar je mee bezig bent.

Wie ben ik volgens Gmail? Kijk even naar de afbeelding hiernaast.

• Ik worstel met mijn intelligentie. Alleen sporadisch, als ik een sudokupuzzel met vijf sterren probeer op te lossen. 

• Ik zoek een partner. De laatste tijd zit er in mijn relationele leven meer beweging dan in de aarde onder Haïti. Ik kan Gmail niet kwalijk nemen dat ie dat niet op de voet volgt; ik kan het zelf ook allemaal niet zo goed volgen. Dus ja vooruit, ik zoek een partner. 

• Ik wil babbelen met geesten. Niet per se. Babbelen met geesten lijkt me griezelig. En waarom zou ik willen babbelen met geesten als ik op StuBru of Radio 2 naar hersendode presentatoren kan luisteren?

• Ik wil op reis naar de tropen. Met een groep. Twee keer mis. Ik word ziek in de tropen. En het tijdperk van de georganiseerde groepsreizen heb ik afgesloten. Waar ik écht naartoe wil, is Lapland. Niet in een groep, maar op mijn eentje.