Bijna-ontmoetingen
Sommigen zullen wellicht zeggen dat het net daardoor is dat ik single ben, maar ik vind mensen die je nog niet kent, niet zo eenvoudig. Als ik ergens een interessante vrouw zie, ga ik er niet gewoon op af om een gesprek te starten. Er voltrekt zich eerder een ritueel, waarbij er een (langzame) evolutie groeit van blikken, glimlachjes, oogcontact, dichterbij komen,... en pas op het einde aanspreken. Dat duurt eventjes, en tussenin kan er dus heel wat misgaan.
Neem nu gisteren : ik ging met een kameraad naar concerten en naast mij kwamen drie vriendinnen zitten, waarvan de knapste ook nog eens nét naast me. Ze kwamen toe vlak voor het eerste optreden begon, dus veel tijd was er toen niet.
Dit is het plan in mijn hoofd :
1. tijdens eerste optreden af en toe eens "toevallig" opzij kijken en hopen dat zij net ook in mijn richting kijkt
2. tijdens de pauze na het eerste optreden eens vriendelijk glimlachen en haar galant eerst laten passeren vooraleer zelf recht te staan
3. vlak voor het tweede optreden zorgen dat ik er als eerste zit, zodat ik ze opnieuw galant kan laten passeren, naar haar kan glimlachen en als ze neerzit naast me, een écht geestige, niet te opdringerige opmerking maken
4. na het tweede optreden iets zeggen tegen haar over het optreden
5. vanaf hier kan het alle kanten op en kan de avond alleen maar mooier worden ;)
Dit is wat echt gebeurde :
1. tijdens het eerste optreden "toevallig" opzij gekeken (enkele keren zelfs), maar géén geluk : als zij al opzij gekeken heeft, was het nét toen ik geconcentreerd zat te kijken en luisteren naar de zangeres
2. tijdens de pauze liet ik haar vriendelijk voorbij vooraleer recht te staan, maar ze keek om naar haar vriendin die haar volgde
3. op het einde van de pauze eerst aan onze stoelen, maar jammer genoeg zit er een man op de plaats waar mijn kameraad zat, waardoor we een plaats moeten opschuiven. Wanneer de drie vriendinnen toekomen, blijken er slechts twee plaatsen meer over naast me en ze zoeken elders plek voor hun drieën
4. net voor ze daar gaan zitten (ver weg van me), staat de man op (realiseert zich wellicht "ineens" dat hij elders, tussen zijn vrienden, zat vóór de pauze...). Wij schuiven opnieuw op en ik doe teken naar de meisjes dat er terug plaats is, maar ja, nu zitten ze dichter bij het podium en komen ze niet meer terug...
5. niet meer teruggezien die avond...
Je zou eens moeten weten hoeveel ontmoetingen ik misgelopen ben door vrienden en vriendinnen waarop gewacht werd en die toekomen nét als ik er klaar voor ben om de knappe vrouw aan te spreken, treinen die het station binnenrijden, bussen die aan het perron arriveren, concerten die beginnen,...
Neem nu gisteren : ik ging met een kameraad naar concerten en naast mij kwamen drie vriendinnen zitten, waarvan de knapste ook nog eens nét naast me. Ze kwamen toe vlak voor het eerste optreden begon, dus veel tijd was er toen niet.
Dit is het plan in mijn hoofd :
1. tijdens eerste optreden af en toe eens "toevallig" opzij kijken en hopen dat zij net ook in mijn richting kijkt
2. tijdens de pauze na het eerste optreden eens vriendelijk glimlachen en haar galant eerst laten passeren vooraleer zelf recht te staan
3. vlak voor het tweede optreden zorgen dat ik er als eerste zit, zodat ik ze opnieuw galant kan laten passeren, naar haar kan glimlachen en als ze neerzit naast me, een écht geestige, niet te opdringerige opmerking maken
4. na het tweede optreden iets zeggen tegen haar over het optreden
5. vanaf hier kan het alle kanten op en kan de avond alleen maar mooier worden ;)
Dit is wat echt gebeurde :
1. tijdens het eerste optreden "toevallig" opzij gekeken (enkele keren zelfs), maar géén geluk : als zij al opzij gekeken heeft, was het nét toen ik geconcentreerd zat te kijken en luisteren naar de zangeres
2. tijdens de pauze liet ik haar vriendelijk voorbij vooraleer recht te staan, maar ze keek om naar haar vriendin die haar volgde
3. op het einde van de pauze eerst aan onze stoelen, maar jammer genoeg zit er een man op de plaats waar mijn kameraad zat, waardoor we een plaats moeten opschuiven. Wanneer de drie vriendinnen toekomen, blijken er slechts twee plaatsen meer over naast me en ze zoeken elders plek voor hun drieën
4. net voor ze daar gaan zitten (ver weg van me), staat de man op (realiseert zich wellicht "ineens" dat hij elders, tussen zijn vrienden, zat vóór de pauze...). Wij schuiven opnieuw op en ik doe teken naar de meisjes dat er terug plaats is, maar ja, nu zitten ze dichter bij het podium en komen ze niet meer terug...
5. niet meer teruggezien die avond...
Je zou eens moeten weten hoeveel ontmoetingen ik misgelopen ben door vrienden en vriendinnen waarop gewacht werd en die toekomen nét als ik er klaar voor ben om de knappe vrouw aan te spreken, treinen die het station binnenrijden, bussen die aan het perron arriveren, concerten die beginnen,...
Ocharme ...
BeantwoordenVerwijderenIk krijg op slag compassie ... ware het niet dat ik hier eigenlijk ook wel heel erg mee moet lachen :-)
Man, man, man, volgens mij heb je eigenlijk zelf ook al lang door dat je beter van strategie kan veranderen! ;-)
Misschien is 'wat minder strategie' wel de beste strategie...
BeantwoordenVerwijderenGewoon de dingen op je af laten komen en er niet om malen als je niet in contact komt met een toevallige passante.
Ik denk dat de meeste relaties net ontstaan als mensen door gelijkaardige interesses elkaar een aantal keren toevallig kruisen en er spontaan een gesprek tot stand komt. Dat voelt veel natuurlijker aan dan een onbekende die na 1 seconde positieve indruk met een hele strategie op zak per se contact wil leggen.
Misschien is "strategie" een woord dat meer lading dekt dan ik meestal gebruik hoor... (ik overdrijf nogal eens in een blogpost, vrees ik...)
BeantwoordenVerwijderenEigenlijk mag je gewoon niets plannen. Als ik iets in mijn hoofd heb, dan komt het er uiteindelijk vaak niet van, en ben ik dan ook van teleurgesteld.
BeantwoordenVerwijderenDus wat leren we hieruit? Sneller toeslaan! :)
BeantwoordenVerwijderen