Zothuis
Ik woon alleen in mijn appartement. Tenminste, dat dacht ik altijd. Tot ik deze week bevestiging kreeg van wat ik al lang vermoedde. Er woont hier nog iemand. Murphy heet hij, dat weet ik zonder dat ik het hem hoef te vragen.
Niemand krijgt hem ooit te zien, maar toch laat hij met de regelmaat van de klok voelen dat hij er is. Dan herinnert hij mij subtiel aan zijn wet: ‘Alles wat mis kan gaan, zal ook mis gaan’.
In het begin had ik het niet door en dacht ik dat ik gewoon af en toe pech had. Zoals iedereen met een bouwproject. Living tijdelijk onbewoonbaar? Pech. Gebarsten tegels? Pech. De kamer die na het verven een stuk kleiner en donkerder oogde dan ervoor (nochtans na kleuradvies van Colora)? De keukenverlichting waarvoor ik 3 keer terug moest naar de winkel? De vervloekte tuinset ? Allemaal pech, gewoon brute pech.
Ik slikte, veegde af en toe eens een traantje weg, maar bleef het tegenslag noemen. Tegenslag die extra hard aankomt als je single bent. Al heb ik in die periode ook mogen ondervinden dat huizenperikelen evenmin een zegen zijn voor een relatie.
Dit jaar dacht ik eindelijk het licht te zien op het eind van de tunnel. Met wat hulp en advies van een paar vriendinnen vlotte de inrichting verrassend goed en begon ik zowaar te geloven dat Murphy was verhuisd.
Als parel op de kroon kreeg ik als verjaardagscadeau van een groep vrienden een bon om een tekst in kalligrafie op mijn muur te laten zetten. Na heel lang zoeken vond ik een mooie tekst met de titel ‘Zo thuis’. Het leek me een mooi statement. Zo van ‘Al die perikelen hebben mij lekker niet klein gekregen. Dit wordt mijn thuis. Punt uit’. Vorige week kwam de kalligrafe langs. Het klikte meteen. Toen de tekst op de muur stond, vertelde ik haar hoe opgelucht ik was dat voor een keer alles vlot was verlopen. Ik kon het bijna niet geloven.
Later op de avond - na het versturen van een paar dolgelukkige smsjes - bekeek ik het werk nog eens goed en las ik plots niet ‘zo thuis’, maar ‘zothuis’. Ook de bezoekers die dit weekend langs kwamen, schoten telkens in een lach bij het lezen van ‘zothuis’. En toen wist ik het weer: Murphy woont hier nog steeds. En hij voelt zich hier ‘zo thuis’.
Wellicht voelt het momenteel niet zo voor jou, en ik leef écht met je mee, maar vanop afstand is het best wel grappig (sorry hé, dat ik er toch even moet om lachen...)
BeantwoordenVerwijderenHeb je het al weten aan de kalligrafe ?
Die kalligrafe moet dan ook dringend eens wat gaan doen aan haar spaties. Of beter: aan het gebrek eraan. Want nu staat er écht wel zothuis.
BeantwoordenVerwijderenAl zul jij die mening niet delen, maar ik vind het een bijzonder grappig voorval.
Ja, ik weet dat het bijzonder grappig is als het niet in je eigen huis gebeurt en als het niet het zoveelste pech-geval zou zijn. Jullie zijn niet de eerste die het bescheuren van het lachen.
BeantwoordenVerwijderenMomenteel kan ik er alleen maar groen mee lachen, maar als het binnenkort hopelijk opgelost hopelijk wat meer.
De kalligrafe is al verwittigd. Ze gaat opnieuw langskomen. Ze stelt voor de 'zo' in een heel lichte kleur te overschilderen zodat het door het kleurverschil duidelijk gaat worden dat het twee woorden zijn.
Ik vrees echter dat ik er altijd 'zothuis' in ga blijven zien...
Je mag kalligrafen nooit te veel over Murphy vertellen terwijl ze aan het werk zijn.
BeantwoordenVerwijderenIk vrees ook dat het voor altijd zothuis zal blijven, maar 't verschil tussen nu en later zal je glimlach zijn, telkens wanneer je hieraan terug denkt en iedere keer als je deze anekdote smakelijk aan je kleinkinderen vertelt.
BeantwoordenVerwijderen@Margo
BeantwoordenVerwijderenDe kans is bijzonder klein dat ik dit ooit aan mijn kleinkinderen zal vertellen. Niet dat het geen goed verhaal is, wel bij gebrek aan kleinkinderen.
Maar dat het verhaal nog jaren goed zal zijn voor amusement, staat nu al vast.
Zeker in combinatie met de rest van de tekst is 'zothuis' hilarisch.
Alsof je een plek bereikt.
Om je heen kijkt
en weet dat je thuis bent.
Alsof je dit al kende
voor je het zag. Er geweest was
voor je er zou komen.
Zothuis
Ik vind zothuis nog wel cool. Je kunt er een kunstzinnige muur van maken, dat iedereen denkt "waauw, ja! en met die zothuis erbij, dan maakt het helemaal af!"
BeantwoordenVerwijderenEn anders kun je er nog een komma tussen zetten? "zo, thuis"
Een van je beste stukjes tot nu toe, Lies. Ik heb mij, maar dat kon je wel vermoeden, kreupel gelachen. Wetend dat dit één van de weinige keren geweest is dat ik deze week gelachen heb, wil ik je bij deze hartelijk danken. ;-)
BeantwoordenVerwijderenOverschilderen en herschrijven is geen optie?
Overschilderen, dat is ondertussen inderdaad gebeurd. Met dank aan mijn schilder die prompt in zijn auto sprong en het zo vakkundig aanpakte dat je er niets meer van ziet.
BeantwoordenVerwijderenEn de kalligrafe is ondertussen ook opnieuw langsgeweest en heeft gewoon een heel klein zo-tje bovenaan naast de grote 'thuis' gezet.
En zo heeft Murphy toch niet het laatste woord gehad...
In ons dorp was vroeger een "zoethuis", een snoepwinkeltje. Snoodaards hadden op een stille nacht dat ene e-tje weggeschilderd, zodat er zothuis stond. Het snoepwinkeltje is jaren het "zothuis" blijven heten ;-)
BeantwoordenVerwijderenEn eigenlijk ... ik zou het niet eens zo erg vinden om in een "zothuis" te gaan wonen, daag die Murphy gewoon eens uit: jij tegen hem! ;-)
Kan je er ondertussen zelf toch ook al mee lachen?
Ja sorry maar ook ik heb toch hartelijk moeten lachen met het zothuis verhaaltje.
BeantwoordenVerwijderenZeker toen ik het las in combinatie met de rest van het gedicht. Schitterend eigenlijk, ik vind "zothuis" nog zoveel leuker dan "zo thuis".
Van mij zou die kalligrafe er met haar fikken moeten afblijven :-)