Graag garantie
Ironie is werkelijk de mooiste uitvinding ooit...
Op mijn werk begeleid ik een jongere van 17 jaar met een matige mentale handicap, wiens grootste probleem momenteel is dat hij dringend een lief zoekt. En dat is precies de reden waarvoor ik hem begeleid (en dan te bedenken dat ik zelf single ben...) !
Hij wil het liefst dat ik hem (zo snel mogelijk uiteraard) aan een lief help, en ik blijf hem zeggen dat ik hem wel kan helpen om goeie manieren te vinden om nieuwe mensen te leren kennen, maar dat ik niet kan garanderen dat daar een lief zal tussen zitten. De liefde, nietwaar, laat zich niet dwingen en het gebeurt gewoon (of niet, dat kan dus ook). Maar het liefst van al wil hij toch (en dat herhaalt hij toch wel zowat om het kwartier) een garantie van mij dat wat ik hem zal leren, hem een lief zal opleveren.
Het is al te makkelijk om bovenstaande weg te wuiven aan de hand van zijn handicap. Die handicap maakt het zeker moeilijker voor hem om in te zien (en vast te blijven houden) wat ik hem vertel over mensen leren kennen en een lief vinden, maar los daarvan vind ik zijn vraag eigenlijk heel herkenbaar. Meer zelfs, deze begeleiding zet me soms zelf aan het denken.
Het voorbije anderhalf jaar heb ik heel wat mensen leren kennen. Daar heb ik "moeite" voor moeten doen, om die nieuwe mensen te leren kennen. Letterlijk in die zin dat ik dingen moest gaan doen, buiten komen, een cursus volgen, op uitnodigingen ingaan voor "evenementen" die ik vroeger aan mij zou hebben laten voorbijgaan,... en figuurlijk in die zin dat ik grenzen heb moeten verleggen, dat ik mezelf heb moeten leren openstaan voor dingen waarvoor ik me voorheen afschermde, (voor)oordelen moest loslaten, bereid moest zijn om dingen op me af te laten komen. Als ik terugkijk, ken ik nu een pak meer mensen dan toen, en met sommige heb ik wel "intensief" contact en is de band wel vrij nauw (er waren ook ontmoetingen die "niets opleverden" : soms klikt het niet en blijk je niets gemeen te hebben). Er zijn mannen tussen en (vooral) veel vrouwen. De contacten zijn aangenaam, voorzeker.
EN ik ben nog steeds single...
Een garantie is het dus niet, en toch zou ik ook graag zo een garantie krijgen. Want soms ben ik een beetje ongerust : komt het wel goed ? Ook ik zou graag de truc willen leren kennen, de ultieme tip krijgen om aan een lief te geraken. Niet op dezelfde (puberale) manier als de puber die ik begeleid natuurlijk, maar toch... Ik kies er niet voor om alleen te zijn, integendeel. En ik maak me minder illusies dan vroeger (of dan jongeren) over relaties : ik weet hoe ingewikkeld ze kunnen zijn, hoe moeilijk, hoe ver af ze kunnen staan van rozegeur-en-maneschijn én toch heel waardevol, voedend en deugddoend ze kunnen zijn.
Als ik vandaag iemand tegenkom waarop ik verliefd word, is het zelden een blikseminslag, maar eerder een groeiend besef. En dat geldt -zo lijkt het- ook voor de single vrouwen die ik ken. Misschien is het omwille van onze leeftijd, maar we storten ons niet meer zomaar in een relatie met iemand die we leuk vinden. En dat is waarschijnlijk maar goed ook.
En toch, soms wou ik gewoon dat er iets was wat je kan doen om aan een lief te geraken, als bij toverslag...
Op mijn werk begeleid ik een jongere van 17 jaar met een matige mentale handicap, wiens grootste probleem momenteel is dat hij dringend een lief zoekt. En dat is precies de reden waarvoor ik hem begeleid (en dan te bedenken dat ik zelf single ben...) !
Hij wil het liefst dat ik hem (zo snel mogelijk uiteraard) aan een lief help, en ik blijf hem zeggen dat ik hem wel kan helpen om goeie manieren te vinden om nieuwe mensen te leren kennen, maar dat ik niet kan garanderen dat daar een lief zal tussen zitten. De liefde, nietwaar, laat zich niet dwingen en het gebeurt gewoon (of niet, dat kan dus ook). Maar het liefst van al wil hij toch (en dat herhaalt hij toch wel zowat om het kwartier) een garantie van mij dat wat ik hem zal leren, hem een lief zal opleveren.
Het is al te makkelijk om bovenstaande weg te wuiven aan de hand van zijn handicap. Die handicap maakt het zeker moeilijker voor hem om in te zien (en vast te blijven houden) wat ik hem vertel over mensen leren kennen en een lief vinden, maar los daarvan vind ik zijn vraag eigenlijk heel herkenbaar. Meer zelfs, deze begeleiding zet me soms zelf aan het denken.
Het voorbije anderhalf jaar heb ik heel wat mensen leren kennen. Daar heb ik "moeite" voor moeten doen, om die nieuwe mensen te leren kennen. Letterlijk in die zin dat ik dingen moest gaan doen, buiten komen, een cursus volgen, op uitnodigingen ingaan voor "evenementen" die ik vroeger aan mij zou hebben laten voorbijgaan,... en figuurlijk in die zin dat ik grenzen heb moeten verleggen, dat ik mezelf heb moeten leren openstaan voor dingen waarvoor ik me voorheen afschermde, (voor)oordelen moest loslaten, bereid moest zijn om dingen op me af te laten komen. Als ik terugkijk, ken ik nu een pak meer mensen dan toen, en met sommige heb ik wel "intensief" contact en is de band wel vrij nauw (er waren ook ontmoetingen die "niets opleverden" : soms klikt het niet en blijk je niets gemeen te hebben). Er zijn mannen tussen en (vooral) veel vrouwen. De contacten zijn aangenaam, voorzeker.
EN ik ben nog steeds single...
Een garantie is het dus niet, en toch zou ik ook graag zo een garantie krijgen. Want soms ben ik een beetje ongerust : komt het wel goed ? Ook ik zou graag de truc willen leren kennen, de ultieme tip krijgen om aan een lief te geraken. Niet op dezelfde (puberale) manier als de puber die ik begeleid natuurlijk, maar toch... Ik kies er niet voor om alleen te zijn, integendeel. En ik maak me minder illusies dan vroeger (of dan jongeren) over relaties : ik weet hoe ingewikkeld ze kunnen zijn, hoe moeilijk, hoe ver af ze kunnen staan van rozegeur-en-maneschijn én toch heel waardevol, voedend en deugddoend ze kunnen zijn.
Als ik vandaag iemand tegenkom waarop ik verliefd word, is het zelden een blikseminslag, maar eerder een groeiend besef. En dat geldt -zo lijkt het- ook voor de single vrouwen die ik ken. Misschien is het omwille van onze leeftijd, maar we storten ons niet meer zomaar in een relatie met iemand die we leuk vinden. En dat is waarschijnlijk maar goed ook.
En toch, soms wou ik gewoon dat er iets was wat je kan doen om aan een lief te geraken, als bij toverslag...
Ik vind het moeilijk om nieuwe mensen te leren kennen. Neem nu vb de mensen die ik fotografeer. Je legt via mail of facebook het contact en spreekt af. Een uur foto's nemen, en daarna scheiden de wegen zich weer. Ik kan er heel wat kennissen aan overhouden, maar weinig vriendschappen. Laat staan een lief.
BeantwoordenVerwijderenJe kunt alleen maar hopen dat tussen de kennissen en vrienden ooit die ene zal zitten.
Tja. Ik ben al een hele tijd single en ook "zoekende". En ik heb geen kinderen, waardoor je misschien zou denken dat het gemakkelijker is. Niet dus. Dit jaar heb ik wel iemand leren kennen waarvan ik dacht dat het wel eens zou kunnen lukken. We hebben dezelfde interesses, wonen in dezelfde stad, de afspraakjes waren heel spontaan en leuk... kortom, er was een "klik". Maar uiteindelijk is het toch niets geworden tussen ons. Waarom niet? Ik weet het niet. We hebben wel een tijd minder contact gehad door diverse omstandigheden maar dat kan de verklaring niet zijn... Heb ik haar niet genoeg mijn gevoelens getoond? Misschien niet. Maar ik heb haar op een bepaald moment wel degelijk gezegd dat ik het zou zien zitten met haar. En haar reactie was niet afwijzend. En dat gaf me hoop.
BeantwoordenVerwijderenNa zo'n periode heb ik altijd een moment van zelfreflectie: wat heb ik verkeerd gedaan? Wat heb ik hieruit geleerd? Bitter weinig eigenlijk. Het ene moment ben ik verdrietig, het andere moment kwaad. Kwaad omdat ik misschien niet méér geprobeerd heb. Kwaad omdat ik misschien teveel geprobeerd heb... Liefde, het is geen exacte wetenschap :-)
Anyway, ik weet dat de kans eerder klein is, maar V., als je dit leest: ik zie je graag! En ik zie het nog steeds zitten met je!
M
@Kleine : ik herken wat je beschrijft, al moet ik zeggen dat ik het gevoel heb dat het afgelopen jaar het doorzetten toch iets opleverde. Het is inderdaad zo dat heel wat contacten niet verder uitgroeien dan eenmalige of virtuele contacten, maar af en toe zit er eentje tussen met wat meer "potentieel", en uiteindelijk loont het de moeite. Persoonlijk heb ik ook het gevoel dat je na enkele geslaagde ontmoetingen je precies al wat beter op voorhand leert inschatten wanneer iets kans maakt om meer te worden dan iets eenmaligs of oppervlakkigs.
BeantwoordenVerwijderenDan heb ik het natuurlijk nog niet over "een lief", maar gewoon over contacten die toch tot een vriendschap kunnen leiden.
Dus, niet opgeven, zou ik zo zeggen !
:-)
BeantwoordenVerwijderenook ik ben single twee jaar nu, en en de ene keer denk ik, ja, ik wil wel weer een nieuw lief, maar dan langs de andere kant, denk ik, een lief voor 2,5 uur in de week, : -) samen eten
samen uit, en een knuffel,
dat zou me goed zijn: -)
dat hele vast beklemmende gevoel van weleer, je vrijheid inleveren voor ..... ja wat eigenlijk.. nee daar ben ik te oud voor geworden :-), ik hoop dat je protegé een lief vinden mag.....
en jij ook,
en anoniem ook,
en kleine....
eerdaags staat de ware voor je lens:-)
reken maar van yes...