Kinderinvasie (deel 2)
En nu het vervolg op mijn vorig stukje.
7.00 uur: de ochtendstond heeft goud in de mond
Wanneer ik om 7 uur wakker word, is er duidelijk al leven in huis. Iets later ga ik naar het toilet en prompt komen de 3 oudste kinderen naar me toe gelopen. Ze wilden me niet wekken, zeiden ze, en daarom hebben ze in hun kamer samen een gezelschapsspel zitten spelen. Wat flink en lief van ze. Een pluim op de hoed van de mama die ze dit respect voor de nachtrust blijkbaar van jongs af aan heeft ingelepeld!
Ik bekijk het spel dat ze aan het spelen zijn en zie dat het de versie voor volwassenen is. De versie voor kinderen lag namelijk nog in de living, waar ik sliep. Wanneer ik vraag of die versie niet te moeilijk is, antwoordt de oudste (de enige die de vraagkaartjes kan lezen): ‘Nee, da’s niet te moeilijk, want ik ben al 7!’. Pas 7 en al zin in de volwassen versie, van ambitie gesproken.
07.20 uur: zombies aan de ontbijttafel
De mama komt naar beneden. De baby op de kamer nemen, was geen goed idee. Bij het minste geluidje is ze opgestaan en dus zijn er nu ettelijke koppen koffie nodig om de mama-zombie tot leven te wekken.
Mijn nacht was trouwens ook niet al te best. Alle bedden en mijn luchtmatras waren ingenomen door mijn gasten. Dus sliep ik op tuinzetel-kussens. Die zijn lekker zacht. Maar als je twee kussens na elkaar legt, durven die wel eens elk een andere kant opgaan. Gevolg: een ellendige nacht op het ene veel te kleine kussen.
Mama en ik zijn niet de enigen die nachtrust te kort zijn gekomen. De mama ziet onmiddellijk dat ook broertje en zusje die bij grote broer sliepen niet uitgeslapen zijn. Grote broer is namelijk een vroege vogel en hij heeft de anderen gewekt. Ik merk er zelf weinig van. Deze kinderen bruisen van energie. De kussens van de tuinzetels blijken prima te zijn om mee over mijn parket te glijden. Wat zal mijn parket straks weer blinken na deze ongeplande grote boenactie! En mijn zetels zijn tof om in te ravotten. Ik prijs me gelukkig dat ik nog geen nieuwe meubels heb gekocht en bedenk dat ik daar maar beter nog maar even mee wacht tot de kinderen van mijn vrienden en familie wat ouder zijn.
08.00 uur: leve de ochtend-tv!
De mama is er niet voor om kinderen ’s morgens vroeg al voor de tv te zetten, maar soms heb je als ouder ook wel eens een rustig moment verdiend, niet? De tv gaat aan en we genieten van een half uurtje ongestoord kletsen.
08.30 uur: amusement in het appartement
Buiten giet het pijpenstelen, maar de kinderen vervelen zich geen moment. Ik dacht altijd dat ik in mijn appartement bitter weinig had om kinderen te entertainen, maar dat blijkt goed mee te vallen. Gisteren ontdekten de kinderen binnen de 5 minuten na hun aankomst mijn gezelschapsspelletjes, ook al lagen die ergens verscholen in een donker berghok.
Ook de kleurboekjes en een puzzel bevallen hun zeer. Andere activiteiten zijn: met z’n allen op de luchtmatras gaan liggen om ze te laten leeglopen, mijn keuken stofzuigen en de vaatwasmachine vullen. Op die leeftijd vinden ze huishoudelijke werkjes nog leuk, dus daar moeten we van profiteren voor zolang het duurt.
10.00 uur: de stad in
De hemel klaart uit en we gaan de stad in. Telkens is het kibbelen om op het knopje van de lift en het knopje in de bus te mogen drukken. Ik stel een eerlijke beurtrol voor ter vervanging van hun ‘wet van de snelste’ en de vrede is terug in het land.
We weten de kinderen te motiveren met een zoektocht naar het portret van Sint-Niklaas in de Sint-Niklaaskerk en daarna een wandeling naar het groot kanon.
15.00 uur: bootje varen
Na een stevig middagmaal in het appartement trekken we weer naar de stad. Door de stad varen met een bootje, het lijkt ons een mooie activiteit om met kinderen te doen. Maar eigenlijk zijn kinderen niet geïnteresseerd in al die mooie uitzichten en de toeristische uitleg van de gids. Zo ver mogelijk uit de boot hangen met hun handen in het water, dat is pas leuk!
Tot mama zich vreselijk boos maakt en ze beteuterd stil blijven zitten op hun plaats.
16.00 uur: het Gravensteen
Het Gravensteen is echt een aanrader om met kinderen te doen. Ze mogen trouwens gratis binnen, net als de Gentenaars. Natuurlijk hou je ze het best wel goed in het oog, want er zijn plaatsen waar nieuwsgierige klauteraars de dieperik in kunnen donderen.
18.00 uur: oppakken en wegwezen
Na de boterhammen laden we de auto in. De kinderen zijn moe en lastig. Mama maakt dus dat de spullen en de kinderen zo snel mogelijk in de auto zitten, want ze hebben nog een lange rit voor de boeg. Resultaat van al die haast: een pak vergeten spullen. Een papflesje, een pluche konijn, de schoentjes van de baby, het koekjesmeel, de koeltas, enz. Gelukkig bestaat er een bedrijf waarmee je voor amper 4 euro pakjes kan verzenden.
19.00 uur: rust
Ik geniet van de stilte in m’n appartement.
Toch kijk ik ook tevreden terug op dit weekendje moederen. Als zo’n klein Pipi Langkous-meisje met een gezicht vol sproetjes aan je hand komt lopen, dan krijg je echt een warm gevoel vanbinnen. Dan besef je meteen ook dat een kind het jouwe niet hoeft te zijn om het graag te kunnen zien en er band mee te kunnen opbouwen. En da’s toch wel een hele geruststelling als je op mijn leeftijd single bent en de kans bijzonder groot is dat een toekomstige partner al kinderen zal hebben.
Wat ik wel moeilijk vind, is mijn positie als ‘niet-ouder’. Je bent de ouder niet, maar toch draag je mee zorg voor de kinderen en je hebt natuurlijk ook je eigen ideeën over wat wel en niet kan in je appartement. Ik kan me gerust inbeelden dat dit in nieuw samengestelde gezinnen meer dan eens problemen stelt. Ik hou me meestal low profile. De mama is tenslotte de opvoedster van de kinderen. Maar als de kinderen bij hun gestoei op mijn parket tegen de baby glijden zodat die met z’n hoofdje op de grond smakt, kan ik het echt niet laten om ze een flinke uitbrander te geven.
De mama en ik hebben dit weekend een mooie ‘tijdelijke vennootschap’ gevormd en dat was ook nodig, want alleen voor 4 kinderen zorgen, van baby tot lagere schoolkind, is geen makkie. Chapeau voor de mama die er meestal alleen voor staat. Het voelt wel leuk om met z’n twee zo samen voor de kinderen te zorgen. Met een man van wie je houdt, moet dit tandem-gevoel, dit gevoel van samen iets op te bouwen echt wel super zijn.
Wat dit weekend me ook deed beseffen, is hoeveel gezinnen er eigenlijk wel wat extra ondersteuning kunnen gebruiken bij de zorg voor de kinderen. Er zijn massa’s moeders en vaders die helemaal alleen kinderen opvoeden en die maar al te graag mensen zouden kennen waar de kinderen af en toe eens een weekendje kunnen doorbrengen. Na de angsten die ik uitstond toen broertje even vermist was (zie mijn vorig stukje), besef ik echter meer dan ooit wat voor een verantwoordelijkheid het is om op kinderen van anderen te letten. Sorry, beste mensen, hoewel dit appartement dit weekend een waar speelparadijs is gebleken, ga ik de eerste weken toch niet aanbieden om jullie kindjes eens aan mij toe te vertrouwen. En al helemaal niet om ze eens mee te nemen naar de binnenspeeltuin van Boudewijnpark.
7.00 uur: de ochtendstond heeft goud in de mond
Wanneer ik om 7 uur wakker word, is er duidelijk al leven in huis. Iets later ga ik naar het toilet en prompt komen de 3 oudste kinderen naar me toe gelopen. Ze wilden me niet wekken, zeiden ze, en daarom hebben ze in hun kamer samen een gezelschapsspel zitten spelen. Wat flink en lief van ze. Een pluim op de hoed van de mama die ze dit respect voor de nachtrust blijkbaar van jongs af aan heeft ingelepeld!
Ik bekijk het spel dat ze aan het spelen zijn en zie dat het de versie voor volwassenen is. De versie voor kinderen lag namelijk nog in de living, waar ik sliep. Wanneer ik vraag of die versie niet te moeilijk is, antwoordt de oudste (de enige die de vraagkaartjes kan lezen): ‘Nee, da’s niet te moeilijk, want ik ben al 7!’. Pas 7 en al zin in de volwassen versie, van ambitie gesproken.
07.20 uur: zombies aan de ontbijttafel
De mama komt naar beneden. De baby op de kamer nemen, was geen goed idee. Bij het minste geluidje is ze opgestaan en dus zijn er nu ettelijke koppen koffie nodig om de mama-zombie tot leven te wekken.
Mijn nacht was trouwens ook niet al te best. Alle bedden en mijn luchtmatras waren ingenomen door mijn gasten. Dus sliep ik op tuinzetel-kussens. Die zijn lekker zacht. Maar als je twee kussens na elkaar legt, durven die wel eens elk een andere kant opgaan. Gevolg: een ellendige nacht op het ene veel te kleine kussen.
Mama en ik zijn niet de enigen die nachtrust te kort zijn gekomen. De mama ziet onmiddellijk dat ook broertje en zusje die bij grote broer sliepen niet uitgeslapen zijn. Grote broer is namelijk een vroege vogel en hij heeft de anderen gewekt. Ik merk er zelf weinig van. Deze kinderen bruisen van energie. De kussens van de tuinzetels blijken prima te zijn om mee over mijn parket te glijden. Wat zal mijn parket straks weer blinken na deze ongeplande grote boenactie! En mijn zetels zijn tof om in te ravotten. Ik prijs me gelukkig dat ik nog geen nieuwe meubels heb gekocht en bedenk dat ik daar maar beter nog maar even mee wacht tot de kinderen van mijn vrienden en familie wat ouder zijn.
08.00 uur: leve de ochtend-tv!
De mama is er niet voor om kinderen ’s morgens vroeg al voor de tv te zetten, maar soms heb je als ouder ook wel eens een rustig moment verdiend, niet? De tv gaat aan en we genieten van een half uurtje ongestoord kletsen.
08.30 uur: amusement in het appartement
Buiten giet het pijpenstelen, maar de kinderen vervelen zich geen moment. Ik dacht altijd dat ik in mijn appartement bitter weinig had om kinderen te entertainen, maar dat blijkt goed mee te vallen. Gisteren ontdekten de kinderen binnen de 5 minuten na hun aankomst mijn gezelschapsspelletjes, ook al lagen die ergens verscholen in een donker berghok.
Ook de kleurboekjes en een puzzel bevallen hun zeer. Andere activiteiten zijn: met z’n allen op de luchtmatras gaan liggen om ze te laten leeglopen, mijn keuken stofzuigen en de vaatwasmachine vullen. Op die leeftijd vinden ze huishoudelijke werkjes nog leuk, dus daar moeten we van profiteren voor zolang het duurt.
10.00 uur: de stad in
De hemel klaart uit en we gaan de stad in. Telkens is het kibbelen om op het knopje van de lift en het knopje in de bus te mogen drukken. Ik stel een eerlijke beurtrol voor ter vervanging van hun ‘wet van de snelste’ en de vrede is terug in het land.
We weten de kinderen te motiveren met een zoektocht naar het portret van Sint-Niklaas in de Sint-Niklaaskerk en daarna een wandeling naar het groot kanon.
15.00 uur: bootje varen
Na een stevig middagmaal in het appartement trekken we weer naar de stad. Door de stad varen met een bootje, het lijkt ons een mooie activiteit om met kinderen te doen. Maar eigenlijk zijn kinderen niet geïnteresseerd in al die mooie uitzichten en de toeristische uitleg van de gids. Zo ver mogelijk uit de boot hangen met hun handen in het water, dat is pas leuk!
Tot mama zich vreselijk boos maakt en ze beteuterd stil blijven zitten op hun plaats.
16.00 uur: het Gravensteen
Het Gravensteen is echt een aanrader om met kinderen te doen. Ze mogen trouwens gratis binnen, net als de Gentenaars. Natuurlijk hou je ze het best wel goed in het oog, want er zijn plaatsen waar nieuwsgierige klauteraars de dieperik in kunnen donderen.
18.00 uur: oppakken en wegwezen
Na de boterhammen laden we de auto in. De kinderen zijn moe en lastig. Mama maakt dus dat de spullen en de kinderen zo snel mogelijk in de auto zitten, want ze hebben nog een lange rit voor de boeg. Resultaat van al die haast: een pak vergeten spullen. Een papflesje, een pluche konijn, de schoentjes van de baby, het koekjesmeel, de koeltas, enz. Gelukkig bestaat er een bedrijf waarmee je voor amper 4 euro pakjes kan verzenden.
19.00 uur: rust
Ik geniet van de stilte in m’n appartement.
Toch kijk ik ook tevreden terug op dit weekendje moederen. Als zo’n klein Pipi Langkous-meisje met een gezicht vol sproetjes aan je hand komt lopen, dan krijg je echt een warm gevoel vanbinnen. Dan besef je meteen ook dat een kind het jouwe niet hoeft te zijn om het graag te kunnen zien en er band mee te kunnen opbouwen. En da’s toch wel een hele geruststelling als je op mijn leeftijd single bent en de kans bijzonder groot is dat een toekomstige partner al kinderen zal hebben.
Wat ik wel moeilijk vind, is mijn positie als ‘niet-ouder’. Je bent de ouder niet, maar toch draag je mee zorg voor de kinderen en je hebt natuurlijk ook je eigen ideeën over wat wel en niet kan in je appartement. Ik kan me gerust inbeelden dat dit in nieuw samengestelde gezinnen meer dan eens problemen stelt. Ik hou me meestal low profile. De mama is tenslotte de opvoedster van de kinderen. Maar als de kinderen bij hun gestoei op mijn parket tegen de baby glijden zodat die met z’n hoofdje op de grond smakt, kan ik het echt niet laten om ze een flinke uitbrander te geven.
De mama en ik hebben dit weekend een mooie ‘tijdelijke vennootschap’ gevormd en dat was ook nodig, want alleen voor 4 kinderen zorgen, van baby tot lagere schoolkind, is geen makkie. Chapeau voor de mama die er meestal alleen voor staat. Het voelt wel leuk om met z’n twee zo samen voor de kinderen te zorgen. Met een man van wie je houdt, moet dit tandem-gevoel, dit gevoel van samen iets op te bouwen echt wel super zijn.
Wat dit weekend me ook deed beseffen, is hoeveel gezinnen er eigenlijk wel wat extra ondersteuning kunnen gebruiken bij de zorg voor de kinderen. Er zijn massa’s moeders en vaders die helemaal alleen kinderen opvoeden en die maar al te graag mensen zouden kennen waar de kinderen af en toe eens een weekendje kunnen doorbrengen. Na de angsten die ik uitstond toen broertje even vermist was (zie mijn vorig stukje), besef ik echter meer dan ooit wat voor een verantwoordelijkheid het is om op kinderen van anderen te letten. Sorry, beste mensen, hoewel dit appartement dit weekend een waar speelparadijs is gebleken, ga ik de eerste weken toch niet aanbieden om jullie kindjes eens aan mij toe te vertrouwen. En al helemaal niet om ze eens mee te nemen naar de binnenspeeltuin van Boudewijnpark.
Ik vond deze zin heel mooi:
BeantwoordenVerwijderen"Het voelt wel leuk om met z’n twee zo samen voor de kinderen te zorgen. Met een man van wie je houdt, moet dit tandem-gevoel, dit gevoel van samen iets op te bouwen echt wel super zijn."
Ik denk er net hetzelfde over (vervang dan wel "man" door "vrouw"). Ik zou graag een kind opvoeden (of meerdere), maar alleen zie ik dat eigenlijk niet zitten. Los van het feit dat ik dan als man een kind zou moeten adopteren, en kan dat eigenlijk wel als alleenstaande man?
Maar misschien is het gras wel altijd groener aan de andere kant...
Matthias
Dag Matthias,
BeantwoordenVerwijderenKort na het schrijven van mijn stukje las ik dit artikel: http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=T82VCA0L&subsection=173
Het bevestigt wat een (bewust kinderloze) vriend van mij die als psycholoog gespecialiseerd is in 'geluk' mij al verteld had: uit onderzoek blijkt telkens opnieuw dat kinderen het geluk niet doen toenemen.
Dat van dat gras dat altijd groener is aan de overkant, blijkt volgens onderzoek dus wel te kloppen.
Lies,
BeantwoordenVerwijderenbij de laatste wil ik toch een kanttekening maken : zo'n onderzoek is natuurlijk altijd een statistische benadering (en kent vast die wel van de statisticus die verdronk in een rivier van gemiddeld 1 meter diep), en zegt niets over individuele mensen. Zelfs als het resultaat zou kloppen (maar er zijn bij de redeneringen en interpretaties vràgen te stellen, waarop ik in het artikel alvast (nog) geen antwoord vond), betekent dat niet dat niemand gelukkiger werd of dat iedereen ongelukkiger werd.
De hypothese dat kinderen niet gelukkig maken maar we dat niet doorhebben omdat de vreugdemomenten zo groot zijn dat ze in onze herinnering de nadelen overschaduwen, maar in de realiteit dat niet kunnen waarmaken, lijkt me geen goed verklarend model, omdat het niet "exclusief" is. Je zou immers dezelfde redenering kunnen toepassen op heel wat andere dingen die ons wél gelukkig maken (want in feite is er niets dat geen nadelen heeft).
Als de auteur beweert dat we denken dat kinderen gelukkig maken omdat het vooral mensen zijn mét kinderen die hierover rapporteren, durf ik daar tegenover stellen dat vooral mensen die géén kinderen hebben, het omgekeerde beweren. Waarom zou het bij de ene groep een rationalisatie betreffen en bij de andere groep de waarheid zijn ?
(ik bedoel dat laatste overigens niet persoonlijk, maar in het algemeen, en algemenen uitspraken zeggen niets over individuele personen...)