'Als je zin hebt, mag je gerust eens een weekend langskomen met de kinderen', zei ik. Dat moest ik geen 2 keer zeggen. Uiteraard omdat we het goed met elkaar kunnen vinden, ook al kennen we mekaar nog maar pas. Maar toch ook wel omdat de uitnodigingen om met z'n allen te komen logeren best wel schaars zijn als je 4 kleine kinderen hebt van 10 maand tot 7 jaar.

'Ha, ik heb nog tickets liggen voor het Boudewijnpark in Brugge', zei ze. 'Ik hoop dat je met ons meewil, want eerlijk gezegd zie ik me dat niet alleen doen met mijn vierspan'.

zaterdag, 14.00 uur: het rad dat draait en draait en draait

De kinderen stormen enthousiast het Boudewijnpark in. We kruipen met z'n zessen in het reuzenrad. De kleintjes vinden het heerlijk om aan het wiel te draaien dat zich in het midden van onze duikersklok bevindt. Bijgevolg gaan we niet alleen de hoogte in, maar draaien we ook nog eens heel de tijd rond onze as. Ik word draaierig en misselijk, maar de kinderen zijn niet te houden. Ik ken de kindjes nauwelijks en een welgemeende oorvijg lijkt me dan ook niet wenselijk in dit stadium van onze kennismaking. De mama merkt wel dat ik steeds bleker word en maant ze aan om ermee te stoppen. Maar het kinderlijk enthousiasme haalt het van het gezag van mama.

14.15 uur: supernanny is kotsmisselijk

Mama en de kindjes willen naar de roetsjbaan en het grote wiebelschip. Ik besluit wijselijk voet aan wal te houden. En dat komt goed uit. Want baby is hongerig. En ik ben dol op baby's. De prille liefde is wederzijds. Baby eet het hele Olvarit-potje uit en bedankt me met de mooiste glimlachjes.

17.30 uur: kaka en speeltuin

Het potje Olvarit is blijkbaar verteerd. De kaka komt langs alle kanten uit de overvolle luier gelopen. Maar mama heeft enkel nog luiers in de auto. Ik stel voor met de 3 grotere kinderen naar de binnenspeeltuin te gaan terwijl mama met baby naar de auto gaat.


17.55 uur: kind vermist

Broertje is vermist! Daarnet zag ik hem nog rennen naar het toilet, maar omdat ik niet uit het zicht van de andere twee wou verdwijnen, liep ik hem niet achterna. Als je in het eerste leerjaar zit, kan je toch al alleen naar het toilet, niet?

20 minuten later blijkt hij compleet spoorloos. In het toilet lijkt hij niet meer te zijn, in de speeltuin ook niet (voor zover je een kind kan terugvinden in de massa wriemelende kinderen en in die zaal vol met geheime tunnels, speelhuisjes en andere heerlijke verdwijnplekjes). Ik vervloek mezelf omdat ik ooit het verdoemde voorstel deed om op de kindjes te letten. Ondanks mijn toenemende paniek besluit ik toch nog maar even te wachten met het verwittigen van Child Focus en eerst de mama te bellen. Die is niet al te ongerust, want de schoenen van broertje (die hij moest uitdoen om in de speeltuin te mogen) staan er nog steeds.

Ik zoek ondertussen een verantwoordelijke die wil omroepen dat broertje naar supernanny (hum, hum) moet komen. Men vraagt een beschrijving van het kind. Meer dan 'hij droeg een wat te grote jeans' kom ik niet. Tja, ik zag broertje vandaag dan ook voor het eerst en zijn nochtans stoere piraten-trui heeft blijkbaar toch geen onvergetelijke indruk gemaakt.

18.00 uur: mannelijke trots is de boosdoener

Broertje is terecht! Hij had zich verscholen in de toiletten nadat hij die niet tijdig kon bereiken en een kakabroek had. Zijn mannelijke trots belette hem dit op te biechten aan supernanny die hij tenslotte nauwelijks kende. Tja, hoe zou je zelf zijn op je eerste date? Ik sluit hem in m'n armen, maar ook weer niet te ontstuimig, de kakabroek weet je wel.


19.30 uur: de kindjes lusten alles

Mama doucht de kindjes. Ik steekt de pizza's in de oven. 'De kindjes lusten alles', had de mama me verzekerd, 'vooral pizza!' Maar de pizza margerita van de Colruyt blijken ze niet te lusten: 'Bah, daar liggen paprika's op en dat lust ik niet!'. Pizza Hawai dan maar. 'Ik hou niet van ananas.' x 4

20.30 uur: moge de rust nederdalen in dit appartement

Mama tracht baby te doen stoppen met huilen en ik tracht de drie andere kinderen stil te krijgen. 'Ik heb geen donsdeken. Broer heeft alles naar zich toegetrokken'. 'Zus duwt mij.' 'Broertje laat winden.' 'Hihi, haha'.

21.00 uur: the sound of silence

Eindelijk iets wat enigszins op stilte begint te lijken. Weliswaar dankzij de twee deuren tussen baby's kamer en de living. Een rustige babbel zonder constante onderbrekingen. Op sommige dagen apprecieer je dat meer dan anders.

23.00 uur: een vrijgezel die gaat nooit slapen...

Mama is eigenlijk al oververmoeid aan dit weekend begonnen en geeuwt de sterren van het dak. We besluiten te gaan slapen. Want onze 4 natuurlijke wekkers zullen ons morgen bij dag en dauw wekken. En mama die de kamer deelt met baby krijgt hoogstwaarschijnlijk zelfs nog minder respijt.

(wordt vervolgd)