Het belang van spreken
Het komt vast door mijn opleiding tot psycholoog, en door mijn werk, maar ik ben zeer sterk overtuigd dat het belangrijk is om veel uit te spreken. Zeker in relaties heb ik geleerd hoezeer het nodig is om dingen met elkaar te bespreken en duidelijk te maken hoe je denkt, wat je voelt,...
Eenvoudig is dat nochtans niet, want uiteindelijk ben ik toch wel vrij gesloten, en mijn openheid kan gerust een graadmeter van vertrouwen genoemd worden.
Soms kom je mensen tegen uit een heel andere wereld : een heel ander beroepenveld, een heel andere levensgeschiedenis, een heel andere leefwereld. Voor sommigen is het niet zo evident dat alles (of veel in ieder geval) uitgesproken wordt. Het is ook niet altijd even makkelijk uit te leggen waar het belang voor mij precies zit, en het vraagt vertrouwen van de ander dat je met wat hij of zij zegt, niets gaat doen dat hen kan kwetsen of kan neerhalen. Dat begrijp ik natuurlijk wel. Tegelijk merk ik dat ik me niet kan voorstellen om met iemand om te gaan (behalve binnen een oppervlakkige relatie -en met relatie bedoel ik nu even elk soort relatie hé, niet alleen liefdes- of partnerrelaties -) met wie ik niet kan praten. Het verklaart vast waarom ik doorgaans meer met vrouwen dan met mannen omga...
En zo af en toe is er iemand die me doet stilstaan bij waarom ik spreken zo belangrijk vind. Die me er terug doet over nadenken, die mijn diepgewortelde, rotsvaste overtuiging in vraag stelt, niet verwerpt, maar er even een vraagteken achter plaatst : is spreken echt zo fundamenteel belangrijk ? Moet alles gezegd worden ?
Ik blijf ervan overtuigd, en ik ben tegelijk ook zeer benieuwd naar wat andere mensen hierover denken. Waar ligt de grens ? Wat moet gezegd worden en wat mag gezegd worden ? En waarover zwijg je beter ?
Eenvoudig is dat nochtans niet, want uiteindelijk ben ik toch wel vrij gesloten, en mijn openheid kan gerust een graadmeter van vertrouwen genoemd worden.
Soms kom je mensen tegen uit een heel andere wereld : een heel ander beroepenveld, een heel andere levensgeschiedenis, een heel andere leefwereld. Voor sommigen is het niet zo evident dat alles (of veel in ieder geval) uitgesproken wordt. Het is ook niet altijd even makkelijk uit te leggen waar het belang voor mij precies zit, en het vraagt vertrouwen van de ander dat je met wat hij of zij zegt, niets gaat doen dat hen kan kwetsen of kan neerhalen. Dat begrijp ik natuurlijk wel. Tegelijk merk ik dat ik me niet kan voorstellen om met iemand om te gaan (behalve binnen een oppervlakkige relatie -en met relatie bedoel ik nu even elk soort relatie hé, niet alleen liefdes- of partnerrelaties -) met wie ik niet kan praten. Het verklaart vast waarom ik doorgaans meer met vrouwen dan met mannen omga...
En zo af en toe is er iemand die me doet stilstaan bij waarom ik spreken zo belangrijk vind. Die me er terug doet over nadenken, die mijn diepgewortelde, rotsvaste overtuiging in vraag stelt, niet verwerpt, maar er even een vraagteken achter plaatst : is spreken echt zo fundamenteel belangrijk ? Moet alles gezegd worden ?
Ik blijf ervan overtuigd, en ik ben tegelijk ook zeer benieuwd naar wat andere mensen hierover denken. Waar ligt de grens ? Wat moet gezegd worden en wat mag gezegd worden ? En waarover zwijg je beter ?
ik vind met elkaar praten ontzettend belangrijk in een relatie, maar even belangrijk vind ik het soms even wachten om iets te zeggen. De dingen soms even laten bezinken en beseffen dat niet alles gezegd hoeft te worden.
BeantwoordenVerwijderenWe leven vandaag idd. met de perceptie dat alles open en eerlijk MOET zijn en dat Alles mag gezegd worden. Ik ben daar niet akkoord mee. Praten is idd. belangrijk maar mijn ervaring is dat je niet altijd alles eerlijk kan zeggen en zeker niet als het gaat over dingen die niet rechtstreeks iets te maken hebben met de relatie. Als je schoonmoeder je nu niet echt ligt, moet je dat nu altijd kwijt aan je partner? Soms wel, maar soms ook niet. Vertouwen hebben is m.i. veel belangrijker en gaat veel dieper. 'Praten' kan immers een signaal van wantrouwen in zich hebben...
BeantwoordenVerwijderenjan
Ik sluit me aan bij de vorige reacties. Goed en respectvol met elkaar kunnen praten, vind ik essentieel. Het leidt doorgaans tot een beter begrip en een gelukkiger relatie. Maar als het gaat om dingen die kwetsen of niet tot een oplossing van problemen leiden, dan is zwijgen soms een betere optie.
BeantwoordenVerwijderenAls ik in een relatie zit probeer ik altijd zoveel mogelijk de waarheid te vertellen en geen dingen verborgen te houden, maar vaak heb ik er nadien spijt van gehad. Ik denk dat je eerst goed moet nadenken over de gevolgen van een eventueel gesprek. Is het iets waarover je het absoluut moet hebben? Hoe gaat je partner erop reageren? Is het een eventuele negatieve reactie waard?
BeantwoordenVerwijderenBehalve praten met elkaar is er nog iets dat belangrijk is: leren luisteren naar elkaar. Men zegt ook soms dat een relatie pas goed aanvoelt wanneer de stiltes niet langer ongemakkelijk aanvoelen. Wanneer je elkaar voldoende begrijpt door samen te zijn, door het uitwisselen van een blik of een glimlach. Spreken is zilver, zwijgen is goud?
BeantwoordenVerwijderenMatthias