Verdriet verwerken
Het gaat niet goed met mijn vader. Hij ligt al maanden op de intensieve en de prognose is ronduit slecht. Door een ongeluk is hij volledig verlamd geraakt en het ziet er niet naar uit dat er nog veel herstel mogelijk is. Het tragische van heel deze situatie is dat mijn vader zich wel degelijk bewust is van zijn toestand. En we hebben een sterk vermoeden dat hij zo niet verder wil leven. “Mar Adentro”, maar dan in real life...
Dit brengt natuurlijk veel verdriet met zich mee, en veel kopzorgen. Je staat ermee op en je gaat ermee slapen. Alle andere “problemen” worden opeens zéér relatief. Als single (zonder kinderen) is het niet gemakkelijk om dit verdriet op je eentje te verwerken. Er is natuurlijk wel familie waar ik bij terecht kan, en mijn collega's en vrienden zijn ook zeer begripvol, maar dat is toch iets anders dan het hebben van een liefdevolle partner die je eens goed kunt vastpakken of waar je eens flink bij kunt uithuilen. Iemand die er voor je is als je het moeilijk hebt. Ik heb gelukkig wel een aantal hobby's waarin ik mij kan uitleven, en het luisteren naar muziek of het maken van een stevige wandeling helpt ook om de gedachten (al is het maar even) te verzetten.
Ik weet niet of het hebben van kinderen als single dit soort situaties moeilijker maakt of niet. Ik denk wel dat kinderen als een soort afleiding kunnen zorgen. Uiteindelijk hebben ze toch ook veel aandacht nodig. Misschien dat ouders geneigd zijn om zich sterker te tonen dan ze zich voelen in de aanwezigheid van hun kinderen. Wat eigenlijk ook niet goed is, want die opgekropte emoties moeten ergens naartoe.
Misschien moet ik eens een huisdier nemen. Zo'n lieve poes die zich elke avond bij me komt nestelen in de zetel. Ik weet het, zo'n beest begrijpt natuurlijk niet wat je ertegen zegt, maar de
muren ook niet...
Papa, ik ga je missen.
M
Dit brengt natuurlijk veel verdriet met zich mee, en veel kopzorgen. Je staat ermee op en je gaat ermee slapen. Alle andere “problemen” worden opeens zéér relatief. Als single (zonder kinderen) is het niet gemakkelijk om dit verdriet op je eentje te verwerken. Er is natuurlijk wel familie waar ik bij terecht kan, en mijn collega's en vrienden zijn ook zeer begripvol, maar dat is toch iets anders dan het hebben van een liefdevolle partner die je eens goed kunt vastpakken of waar je eens flink bij kunt uithuilen. Iemand die er voor je is als je het moeilijk hebt. Ik heb gelukkig wel een aantal hobby's waarin ik mij kan uitleven, en het luisteren naar muziek of het maken van een stevige wandeling helpt ook om de gedachten (al is het maar even) te verzetten.
Ik weet niet of het hebben van kinderen als single dit soort situaties moeilijker maakt of niet. Ik denk wel dat kinderen als een soort afleiding kunnen zorgen. Uiteindelijk hebben ze toch ook veel aandacht nodig. Misschien dat ouders geneigd zijn om zich sterker te tonen dan ze zich voelen in de aanwezigheid van hun kinderen. Wat eigenlijk ook niet goed is, want die opgekropte emoties moeten ergens naartoe.
Misschien moet ik eens een huisdier nemen. Zo'n lieve poes die zich elke avond bij me komt nestelen in de zetel. Ik weet het, zo'n beest begrijpt natuurlijk niet wat je ertegen zegt, maar de
muren ook niet...
Papa, ik ga je missen.
M
Dit is zo erg! Het verdriet dat zo tastbaar is. Afscheid nemen en dat nog niet willen en misschien toch wel liever dan laten afzien. Hier heb je ook een luisterend oor! En ik denk dat je jezelf voor kinderen sterker houdt dan je bent, maar dat het grote verdriet er toch eens uit moet.
BeantwoordenVerwijderenSterkte!
Iemand hebben die er voor je is als je het moeilijk hebt, is inderdaad mooi. Maar niet iedereen die iemand heeft, heeft ook iemand die er op dat moment is en er ook blijft. Dus dan kan het dubbel zo zwaar wegen.
BeantwoordenVerwijderenKinderen kunnen inderdaad voor afleiding zorgen, maar om hen al je verdriet te laten zien... dat zou ik niet doen. Het blijven kinderen die onbezorgd moeten kunnen opgroeien. Niet dat ze niet mogen zien dat je verdriet hebt (uiteindelijk moeten ze daar ook mee omkunnen en moeten ze ook leren dat volwassenen verdriet kunnen hebben), maar echt niet alles. Ik zou niet graag hebben dat mijn dochters in een situatie komen waarin ze op hun leeftijd het gevoel hebben dat ze voor mij moeten zorgen.
Maar de essentie van dit alles is natuurlijk dat ik hoop dat je er ergens weg mee kan, met die emoties. Goede vrienden kunnen dan even goed zijn als een partner.
Ik zou willen zeggen dat ik hoop dat het goed komt met je vader, maar dat klinkt vermoedelijk zeer hol en als ik het lees ook een beetje onmogelijk. Laten we hopen dat hij en jullie er op een moment vrede mee mogen vinden. Op zo'n momenten zijn er nooit goede woorden te vinden, vrees ik.
Weten dat iemand die je graag ziet gaat doodgaan, en weten dat die dat ook weet ... het moet de hel zijn.
BeantwoordenVerwijderenHeel veel couragie. (en verder weet ik begot niet wat zeggen, behalve dat ik het heel heel erg voor jou vind)
virtuele steunknuffel
x
Soms zijn woorden, maar woorden. En soms is een knuffel, alles wat helpt. Ja, een partner hebben bij wie je terecht kan is een zaligheid, maar soms ook maar omdat dat de enige persoon is aan wie je echt je verdriet durft tonen. Er lijken wel 101 redenen waarom je je vrienden daar niet mee zou kunnen lastigvallen. Maar, lieve M, misschien, heel misschien, als je durft, als je je verdriet écht durft uiten bij je vrienden, zal je merken dat ook zij niet aflantende steun en knuffels zullen geven. Probeer het maar. En doe je verhaal gerust ook via blog(s), we lez/ven met je mee. *knuf*
BeantwoordenVerwijderenSterkte.
BeantwoordenVerwijderen