Singles zijn dankbare stof voor televisieprogramma's. 'Boer zoekt vrouw', 'Phaedra, Wendy, Pieter zoekt een man/vrouw', ...: pogingen tot koppelen zorgen telkens opnieuw voor torenhoge kijkcijfers.

Vorige vrijdag stootte ik toevallig op een nieuw format. Het heet 'Qui veut épouser mon fils?' en is te zien op TF1. Maar het zou me niet verwonderen als we binnenkort ook een Vlaamse versie op de buis zouden krijgen.

De mannen waarrond dit programma draait, zijn allemaal singles die nog bij hun moeder wonen. De jongste is midden de twintig, de oudste net geen 40. Zij ontmoeten een hoop jongedames die beantwoorden aan de criteria die ze vooraf opgegeven hebben. Op het einde van de reeks moeten ze kiezen tussen 'bij moeder blijven' of 'met een van de jongedames een toekomst opbouwen'.

Tijdens de reeks mogen de moeders ook hun zegje doen over de kandidates en dan leidt meer dan eens tot conflicten tussen moeders en zonen, uiteraard tot groot jolijt van de programmamakers en kijkers.

De eerste aflevering bevestigde al de heersende clichés over mannen die nog thuis wonen. Een eerste kandidaat bracht godganse dagen door achter zijn computer. Hij was duidelijk nog nooit eerder in aanraking was gekomen met een schuurspons of een aardappelmesje en ik vermoed ook niet dat hij buiten zijn moeder veel vrouwen kende. Een andere kandidaat was dan weer een arrogante snob die zijn moeder afsnauwde ('Poets mijn schoenen en graag wat beter dan de vorige keer!') en niet voor minder dan de perfecte schoonheid wou gaan.
Toch dragen de moeders hun zonen stuk voor stuk op handen. Onder het moto 'Mijn kind, schoon kind' is enkel het mooiste en het liefste meisje goed genoeg voor hun zoon. Voor de zwakke punten van hun zoon zijn ze stekeblind. Voor zoontjelief is geen moeite ze te veel.

Dat een dergelijk programma de buis haalt, heeft niet alleen te maken met het succes van reality-tv, maar ook met een maatschappelijk fenomeen dat men in Frankrijk 'le phénomène Tanguy' noemt, naar de komedie en kaskraker 'Tanguy' waarin ouders wel bijzonder ver moeten gaan om hun zoon Tanguy uit huis te krijgen. Er zijn ook in Frankrijk blijkbaar steeds meer mannen die lang thuis blijven wonen en op een zeker moment vinden de ouders toch dat het welletjes is geweest. Maar mannen die nog thuis wonen, liggen bij vrouwen niet zo goed in de markt. Misschien is het net daarom dat televisieprogramma's zoals deze blijkbaar geen gebrek aan kandidaten hebben. Want, zeg nu zelf, om je zoektocht naar een partner op de tv te gaan voeren en tot volksvermaak te dienen, moet je daarvoor niet de wanhoop nabij zijn?