Wie wil er trouwen met mijn zoon?
Singles zijn dankbare stof voor televisieprogramma's. 'Boer zoekt vrouw', 'Phaedra, Wendy, Pieter zoekt een man/vrouw', ...: pogingen tot koppelen zorgen telkens opnieuw voor torenhoge kijkcijfers.
Vorige vrijdag stootte ik toevallig op een nieuw format. Het heet 'Qui veut épouser mon fils?' en is te zien op TF1. Maar het zou me niet verwonderen als we binnenkort ook een Vlaamse versie op de buis zouden krijgen.
De mannen waarrond dit programma draait, zijn allemaal singles die nog bij hun moeder wonen. De jongste is midden de twintig, de oudste net geen 40. Zij ontmoeten een hoop jongedames die beantwoorden aan de criteria die ze vooraf opgegeven hebben. Op het einde van de reeks moeten ze kiezen tussen 'bij moeder blijven' of 'met een van de jongedames een toekomst opbouwen'.
Tijdens de reeks mogen de moeders ook hun zegje doen over de kandidates en dan leidt meer dan eens tot conflicten tussen moeders en zonen, uiteraard tot groot jolijt van de programmamakers en kijkers.
De eerste aflevering bevestigde al de heersende clichés over mannen die nog thuis wonen. Een eerste kandidaat bracht godganse dagen door achter zijn computer. Hij was duidelijk nog nooit eerder in aanraking was gekomen met een schuurspons of een aardappelmesje en ik vermoed ook niet dat hij buiten zijn moeder veel vrouwen kende. Een andere kandidaat was dan weer een arrogante snob die zijn moeder afsnauwde ('Poets mijn schoenen en graag wat beter dan de vorige keer!') en niet voor minder dan de perfecte schoonheid wou gaan.
Toch dragen de moeders hun zonen stuk voor stuk op handen. Onder het moto 'Mijn kind, schoon kind' is enkel het mooiste en het liefste meisje goed genoeg voor hun zoon. Voor de zwakke punten van hun zoon zijn ze stekeblind. Voor zoontjelief is geen moeite ze te veel.
Dat een dergelijk programma de buis haalt, heeft niet alleen te maken met het succes van reality-tv, maar ook met een maatschappelijk fenomeen dat men in Frankrijk 'le phénomène Tanguy' noemt, naar de komedie en kaskraker 'Tanguy' waarin ouders wel bijzonder ver moeten gaan om hun zoon Tanguy uit huis te krijgen. Er zijn ook in Frankrijk blijkbaar steeds meer mannen die lang thuis blijven wonen en op een zeker moment vinden de ouders toch dat het welletjes is geweest. Maar mannen die nog thuis wonen, liggen bij vrouwen niet zo goed in de markt. Misschien is het net daarom dat televisieprogramma's zoals deze blijkbaar geen gebrek aan kandidaten hebben. Want, zeg nu zelf, om je zoektocht naar een partner op de tv te gaan voeren en tot volksvermaak te dienen, moet je daarvoor niet de wanhoop nabij zijn?
Vorige vrijdag stootte ik toevallig op een nieuw format. Het heet 'Qui veut épouser mon fils?' en is te zien op TF1. Maar het zou me niet verwonderen als we binnenkort ook een Vlaamse versie op de buis zouden krijgen.
De mannen waarrond dit programma draait, zijn allemaal singles die nog bij hun moeder wonen. De jongste is midden de twintig, de oudste net geen 40. Zij ontmoeten een hoop jongedames die beantwoorden aan de criteria die ze vooraf opgegeven hebben. Op het einde van de reeks moeten ze kiezen tussen 'bij moeder blijven' of 'met een van de jongedames een toekomst opbouwen'.
Tijdens de reeks mogen de moeders ook hun zegje doen over de kandidates en dan leidt meer dan eens tot conflicten tussen moeders en zonen, uiteraard tot groot jolijt van de programmamakers en kijkers.
De eerste aflevering bevestigde al de heersende clichés over mannen die nog thuis wonen. Een eerste kandidaat bracht godganse dagen door achter zijn computer. Hij was duidelijk nog nooit eerder in aanraking was gekomen met een schuurspons of een aardappelmesje en ik vermoed ook niet dat hij buiten zijn moeder veel vrouwen kende. Een andere kandidaat was dan weer een arrogante snob die zijn moeder afsnauwde ('Poets mijn schoenen en graag wat beter dan de vorige keer!') en niet voor minder dan de perfecte schoonheid wou gaan.
Toch dragen de moeders hun zonen stuk voor stuk op handen. Onder het moto 'Mijn kind, schoon kind' is enkel het mooiste en het liefste meisje goed genoeg voor hun zoon. Voor de zwakke punten van hun zoon zijn ze stekeblind. Voor zoontjelief is geen moeite ze te veel.
Dat een dergelijk programma de buis haalt, heeft niet alleen te maken met het succes van reality-tv, maar ook met een maatschappelijk fenomeen dat men in Frankrijk 'le phénomène Tanguy' noemt, naar de komedie en kaskraker 'Tanguy' waarin ouders wel bijzonder ver moeten gaan om hun zoon Tanguy uit huis te krijgen. Er zijn ook in Frankrijk blijkbaar steeds meer mannen die lang thuis blijven wonen en op een zeker moment vinden de ouders toch dat het welletjes is geweest. Maar mannen die nog thuis wonen, liggen bij vrouwen niet zo goed in de markt. Misschien is het net daarom dat televisieprogramma's zoals deze blijkbaar geen gebrek aan kandidaten hebben. Want, zeg nu zelf, om je zoektocht naar een partner op de tv te gaan voeren en tot volksvermaak te dienen, moet je daarvoor niet de wanhoop nabij zijn?
In Vlaanderen is toch ook al zo'n programma geweest? Op vt4? Ehm, even googlelen: Schoondochter gezocht!!
BeantwoordenVerwijderenVolgens mij kozen de moeders/zussen uit de brieven drie meisjes en kwamen ze dan alledrie bij de zoon thuis (en diens ouders). Ze sliepen er zelfs, denk ik.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Schoondochter_gezocht
Op Jim-tv of een aanverwante muziekzender was een paar maanden geleden de Amerikaanse (?) versie van dit programma al te zien.
BeantwoordenVerwijderenHet zou me niet verwonderen als zou blijken dat sommige van die conflicten werden uitgelokt door de programmamakers... of gewoon in het scenario voorkomen. Het mag dan wel reality-tv zijn, uiteindelijk is het toch de regie die beslist hoe en in welke context men alles in beeld brengt. En er moet vanalles gebeuren om het programma verkocht te krijgen natuurlijk...
BeantwoordenVerwijderenJe hebt ook overschot van gelijk hoor, als je zegt dat men toch wel wanhopig moet zijn om aan zoiets mee te gaan doen...
Awel, ik kijk er graag eens naar. Niet dat het altijd hoogstaande televisie is maar gewoon op z'n minst al uit curiositeit, om te zien of het 'touche' is. Al heb ik het na Wendy opgegeven wat de bv's betreft, maar boer zoekt vrouw is best ontspannend, en the bachelor had je ook nog vroeger.
BeantwoordenVerwijderenEn ooit 'beauty and the nerd' gezien? Dat had zin voor beiden vond ik, om elkaars wereld te leren kennen en vooroordelen uit de weg te ruimen, maar het had wel niet direct met romantiek te maken...
@Celestine en lezeres: bedankt om dit te melden. Ik heb die programma's op VT4 en Jimtv nooit gezien. 'Schoondochter gezocht' lijkt mij ook lichtjes verschillend van wat ik zag op TF1. Daar is het niet de moeder die de meisjes kiest, maar wel de single man (maar de moeders proberen wel druk uit te oefenen).
BeantwoordenVerwijderen@freddieken: dat de regie de 'reality' stuurt, is blijkbaar bij alle reality-programma's het geval. Door beelden te selecteren kunnen ze van de deelnemers ook een eenzijdig, karikaturaal beeld scheppen. Alleen al daarom lijkt het me een bijzonder slecht idee aan een dergelijk programma deel te nemen. Ik kan me trouwens niet inbeelden dat ik iets zou kunnen gaan voelen voor iemand als er constant camera's in de buurt zijn.
@Leen
Ik kijk ook naar 'boer zoekt vrouw'. Heel ontspannend na een vermoeiende werkdag. En als je ziet hoe boers sommige boeren zijn, dan prijs je jezelf gelukkig dat je single bent!