Ik ben een positievo. Zo eentje die aan de grijze wolk het zilveren randje ziet, de keerzijde van de medaille even boeiend vindt als de voorzijde en eeuwig en altijd advocaat van eigen duivel speelt.

Zo probeer ik ook mijn alleen-(zonder)heer-schap zo vrij en gezellig mogelijk in te kleden. Echt. Maar hoe je het ook draait en keert, als ik écht eerlijk ben, dan lijdt het geen twijfel : door het leven stappen in dezelfde tred als de leuke kerel wiens vingers zich door de mijne vlochten, dàt is wat ik wil, dàt is wat ik verkies.

De momenten waarop ik die niet voltrokken keuze extra pijnlijk voel werden hier al door andere cohabitanten van singleville treffend besproken. Ik ga die vandaag niet herkauwen.

Vandaag wil ik even met jullie delen wat ik wél een absoluut voordeel van mijn solitaire staat vind.

Het heeft te maken met één van mijn mannelijke kantjes - het autorijden.

Ik ben een enthousiaste en zeer goede chauffeur. Ik rij voorzichtig maar vlot en kan in elk gaatje parkeren dat 10cm langer is dan de wagen. De flikken applaudisseerden al eens bij het toeschouwen van zo'n manoeuvre (om me onmiddellijk erna te vertellen dat ik eigenlijk niet mocht parkeren op die plaats). En naast al die eigenschappen ben ik nog eens bijzonder bescheiden ook ;-).

Ik heb een kleine maar degelijke auto zonder zuipende motor of spoilers of zo, maar hij trekt goed op, reageert snel en is bijzonder betrouwbaar. En hij heeft zo'n leuke comfortabele snufjes. Een mens kiest een auto die bij hem past ;-).

Maar los van de wagen zelf is er de manier waarop ik erin zit. Ik ben wat kouwelijk, dus maak het graag erg warm in de auto. En ik betaalde extra voor de mogelijkheid om mijn iPod constant muziek te laten voorzien. Als ik een lange rit maak, staat er aan de passagierskant steevast een koelbox met vloeibaar en ander lekkers. Op de passagierszetel liggen mijn handtas, telefoon, zakdoeken, een boek (je weet nooit dat er file is), een sjaal of pull, mijn zonnebril, ... netjes binnen handbereik. Als ik hard moet remmen gaat mijn rechterhand dus automatisch richting passagierskant om al het vliegend materiaal tegen te houden :-).

Eén van de door mij ervaren bijwerkingen van het "van de straat geraken" is echter helaas dat als je samen op weg gaat, zowel letterlijk als figuurlijk, dat het dan de man is die het stuurwiel vastneemt, de airco bedient en de catering verzorgt. Dat eerste euvel is makkelijk te overleven : bij bobtijden mag de vrouw vaak wél nog eens in de drivers seat ploffen. Maar de mannelijke invulling van ideale temperatuur en catering op een gezellig tripje, dat is hét minpunt van het koppelschap.

Dus maak ik het elke dag zo übergezellig mogelijk als ik met mijn auto op pad ga. Ik moet ervan profiteren zolang het nog kan :-) !

En wie weet tref ik uiteindelijk wel een hoffelijk en gezellig lief, zo eentje die de airco aan mijn kant hoger zet dan aan de zijne en zijn hand op mijn been legt ipv omgekeerd zodat mijn handje niet hoeft af te koelen :-). En eentje die lekkere kusjes afwisselt met af en toe eens een doos délichoc koekjes. En zo voorzienig is om ook een handdoekje mee te brengen om de chocoladevlekken te slim af te zijn.

Een mobiele chocoprince dus.

Zo weet u ineens wat er mogelijks op mijn verlanglijstje voor volgende kerst kan terecht komen…