Lies maakt vrienden op Facebook
Veel van mijn kennissen leren mensen kennen via sociale media zoals Facebook en Twitter. Zelf heb ik ook wel een FB-profiel en een Twitter-account, maar daar doe ik weinig of niets mee. ‘Pour vivre heureux, vivons cachés’ is zowat mijn motto op dat vlak. Tegelijkertijd bedenk ik soms dat ik er wel wat meer zou mee mogen doen, want ik hoor links en rechts dat sociale media de dag van vandaag dé manier zijn om nieuwe mensen te leren kennen.
Toen ik een tijdje geleden op Facebook een vriendschapsverzoek kreeg van een van de 200 FB-vrienden van een vriend van mij, was ik dan ook geneigd om dat verzoek te aanvaarden.Tegelijkertijd vond ik het toch wel vreemd overkomen, zo’n wildvreemde die komt aanbellen en vraagt om vrienden te worden.
De vrienden van mijn vrienden zijn mijn vrienden
Ik besloot een bericht naar de onbekende te sturen en te vragen waar ik dat vriendschapsverzoek aan te danken had. ‘De vrienden van mijn vrienden zijn ook mijn vrienden, da’s toch FB-principe nr. 1?’, kreeg ik als antwoord.
Ik bedacht dat ik dan even goed meteen bevriend kon worden met heel Facebook, alle aardbewoners zijn tenslotte via maximum 6 à 7 andere mensen met elkaar verbonden.
Google
Ik besloot onze gemeenschappelijke vriend even te mailen en hem te vragen of hij wat meer wist van deze man. Maar toen die mail net weg was, bedacht ik dat ik het evengoed aan Google kon vragen. Wat ik als eerste zoekresultaat te lezen kreeg, sloeg mij met verstomming. Mr. Onbekend bleek zowaar opgepakt geweest te zijn voor zeer louche zaken. Het prostitutiemilieu leek wel z’n tweede thuis en seks met hoeren z’n hobby. Ik kreeg het gevoel dat ik middenin een aflevering van matroesjka’s was terechtgekomen.
Even later antwoordde onze gemeenschappelijke vriend op m’n mail. Mr. O bleek iemand te zijn die hij bijna 20 jaar geleden eens op een cursus had ontmoet en waarmee hij al lang geen contact meer had. Hij was zo te lezen niet op de hoogte van de criminele escapades van zijn FB-vriend, maar vond zelfs zonder dat te weten dat ik maar beter niet inging op het vriendschapsverzoek.
The end
Mr. Onbekend heeft nooit meer iets van mij vernomen. En ik blijf trouw aan de aanpak die mij eigenlijk altijd al de meest logische leek: eerst mensen in het echt ontmoeten en daarna pas bevriend worden op Facebook. Misschien loop ik zo een aantal interessante mensen mis, maar die kunnen mij nog altijd een mail sturen om samen een kop koffie te gaan drinken. Waarna we alsnog onze vriendschap op Facebook kunnen bezegelen.
Toen ik een tijdje geleden op Facebook een vriendschapsverzoek kreeg van een van de 200 FB-vrienden van een vriend van mij, was ik dan ook geneigd om dat verzoek te aanvaarden.Tegelijkertijd vond ik het toch wel vreemd overkomen, zo’n wildvreemde die komt aanbellen en vraagt om vrienden te worden.
De vrienden van mijn vrienden zijn mijn vrienden
Ik besloot een bericht naar de onbekende te sturen en te vragen waar ik dat vriendschapsverzoek aan te danken had. ‘De vrienden van mijn vrienden zijn ook mijn vrienden, da’s toch FB-principe nr. 1?’, kreeg ik als antwoord.
Ik bedacht dat ik dan even goed meteen bevriend kon worden met heel Facebook, alle aardbewoners zijn tenslotte via maximum 6 à 7 andere mensen met elkaar verbonden.
Ik besloot onze gemeenschappelijke vriend even te mailen en hem te vragen of hij wat meer wist van deze man. Maar toen die mail net weg was, bedacht ik dat ik het evengoed aan Google kon vragen. Wat ik als eerste zoekresultaat te lezen kreeg, sloeg mij met verstomming. Mr. Onbekend bleek zowaar opgepakt geweest te zijn voor zeer louche zaken. Het prostitutiemilieu leek wel z’n tweede thuis en seks met hoeren z’n hobby. Ik kreeg het gevoel dat ik middenin een aflevering van matroesjka’s was terechtgekomen.
Even later antwoordde onze gemeenschappelijke vriend op m’n mail. Mr. O bleek iemand te zijn die hij bijna 20 jaar geleden eens op een cursus had ontmoet en waarmee hij al lang geen contact meer had. Hij was zo te lezen niet op de hoogte van de criminele escapades van zijn FB-vriend, maar vond zelfs zonder dat te weten dat ik maar beter niet inging op het vriendschapsverzoek.
The end
Mr. Onbekend heeft nooit meer iets van mij vernomen. En ik blijf trouw aan de aanpak die mij eigenlijk altijd al de meest logische leek: eerst mensen in het echt ontmoeten en daarna pas bevriend worden op Facebook. Misschien loop ik zo een aantal interessante mensen mis, maar die kunnen mij nog altijd een mail sturen om samen een kop koffie te gaan drinken. Waarna we alsnog onze vriendschap op Facebook kunnen bezegelen.
Oei, met dat facebookprincipe ben ik toch ook nog niet mee dan. De 'vrienden' die ik daar heb 'ken' ik altijd eerst van ergens anders. Daarom ken ik ze niet goed en ook alleen maar virtueel via fora ed, maar ik weet er dan tenminste toch al iéts van.
BeantwoordenVerwijderenIk heb al heel veel mensen via Facebook leren kennen, maar kan inderdaad soms minder betrouwbaar zijn. Hoe meer gemeenschappelijke vrienden, hoe veiliger denk ik...
BeantwoordenVerwijderenIk ben alleszins heel blij met alle mensen die ik ermee leren kennen heb, enkelen zijn echt belangrijk in mijn leven geworden.
Ik vind Facebook wel ok. Het heeft natuurlijk wel iets voyeuristisch, maar je kiest uieindelijk wel zelf welke informatie je erop zet (al is het aanpassen van de privacy settings soms wel eens onduidelijk). De meeste van mijn FB vrienden zijn (ex-)collega's, studiegenoten, familieleden of gewoon vrienden. Zelfs een paar lezers van deze blog die ik nog niet "in het echt" ontmoet heb :-)
BeantwoordenVerwijderenWat ik wel een beetje vervelend vind, is dat sommige gegevens niet altijd even gemakkelijk te verwijderen zijn. Zo heb ik onlangs mijn werk-info verwijderd (omdat ik daarvoor LinkedIn gebruik), maar als je zoekt op de naam van het bedrijf waar ik voor werk, dan vind je mij nog steeds terug... Hmm... toch niet zo proper...
Maar euh, Lies, wil je dan mijn vriendje worden? :-)
De enige die ik op fb niet altijd persoonlijk ken (bij mijn echt profiel dan), zijn bloggers. Al laat ik die maar zelden bij mijn echt profiel toe eigenlijk. Al de rest mag bij mijn blogprofiel, dat kan mij niet zoveel schelen.
BeantwoordenVerwijderenik huldig normaliter ook de "kop koffie-regel", uitzondering, net zoals bij Elke, zijn de medebloggers. Met Elke en Margo heb ik zelfs al een kop koffie gedronken.
BeantwoordenVerwijderenEn voor Matthias heb ik heel graag een uitzondering op mijn regel gemaakt, zo een fijn man, die wil je toch op je facebook eh? (en die kop koffie die komt nog wel)
En wat ik ook doe, ik probeer mijn vriendenaantal bewust heel klein te houden, dus als er na x-aantal maanden weinig interactie is met mensen op mijn facebook dan verwijder ik ze weer ... zo simpel is dat ;-)
Ik denk dat veel mensen het principe hanteren om mensen eerst écht te moeten kennen voor ze die toevoegen op FB hoor. Zelf heb ik - denk ik - één iemand op een andere manier toegevoegd, maar dat was omdat het verre familie is (nooit gezien of zo). Maar inderdaad, als je uitgaat dat vrienden van je vrienden ook jouw vrienden zijn, dan staat binnenkort ook Obama, de paus of de president van Japan op je vriendenlijst :-).
BeantwoordenVerwijderenDit klinkt bijna als een blogpost van Isolde ;)
BeantwoordenVerwijderenZelf heb ik wel FB-vrienden die ik niet ken : niet alleen bloggers, maar soms ook vrienden van vrienden, die een vriendschapsverzoek stuurden. Als een onbekende mij zo een verzoek stuurt, vraag ik steeds waarom hij/zij dat doet (of vanwaar ik hen mogelijk ken, want dat gebeurt soms ook, dat je op basis van de naam alleen een persoon niet helemaal kan plaatsen). Vaak blijkt het dan te gaan om mensen die mijn reacties bij de gemeenschappelijk vriend lazen, en zelf daar ook af en toe reageren, en merkten dat we eenzelfde interesse delen.
BeantwoordenVerwijderenSommige van de mensen die ik op die manier als FB-vriend aanvaardde, heb ik in het echt intussen ook al ontmoet, en dat bleek telkens mee te vallen.
In mijn geval gaat het trouwens niet zelden om mensen met een gelijkaardige muzieksmaak, en ik heb via hen soms al mooie dingen leren kennen, en dat is een verrijking die ik dus aan FB te danken heb...
Zomaar een vriendschapsverzoek aanvaarden doe ik dus ook niet, maar als de argumentatie waarom iemand FB-vriendje wil worden, goed is, vind ik het niet zo erg die persoon nog niet in het echt te kennen...
(er zijn trouwens ook FB-vrienden, die vrienden van vrienden zijn, die omwille van Farmville vriend werden, zodat we in het spel buren konden zijn : een win-win situatie voor beide spelers...)
@Dulcera: merci voor het compliment ;-)
BeantwoordenVerwijderen@Sven: ik heb ook lange tijd Farmville gespeeld en dan geraak je inderdaad vlug aan een heleboel vrienden :-) Welke level ben jij trouwens? Ik ben tot level 37 geraakt :-)
@Matthias : momenteel level 80
BeantwoordenVerwijderenOoit was ik eens een week of 2 gestopt, maar eigenlijk vind ik het nog wel plezierig en ontspannend, dus maar terug herbegonnen :)
@Miss and Mrs.: Dat Facebookprincipe was ook nieuw voor mij en na deze eerste onaangename ervaring weet ik wat de gevaren zijn. Voor je het weet, ben je bevriend met iemand met criminele feiten op z'n kerfstok.
BeantwoordenVerwijderen@Kleine: ja, als er een groot aantal gemeenschappelijke vrienden zijn, dan kan je al wat geruster zijn. Sowieso denk ik dat het in de meeste gevallen wel meevalt. Ik had gewoon pech met dit vriendschapsverzoek.
@Mathias: die privacy-settings zijn ook niet zo duidelijk voor mij. Je kan tegenwoordig mensen indelen in verschillende groepen waarbij de nauwe vrienden meer kunnen zien dan de verre kennissen, maar hoe je dat doet, is mij een raadsel.
En je mag mij een vriendschapsverzoek sturen nadat we elkaar eens gezien hebben op een activiteit van deze blog (zal er wel aan komen een van de komende maanden).
@Elke: goed idee zo'n 2 gescheiden profielen. Wij houden het bij een fanpage voor Op ons eentje op internet waarop Sven een link zet naar alle stukjes (goed dat hij wat beter thuis is in die dingen dan ik).
@Dulcera: voorlopig heb ik mij aan de kop-koffie-regel gehouden, ook bij bloggers. Er valt op mijn FB trouwens weinig te beleven. Buiten een paar profielfoto's staat er weinig of niets op. Ik reageer heel af en toe op berichtjes, maar meestal beperk ik me (enigszins lui, ik geef het toe) tot het 'vind ik leuk'-knopje.
@Michiel: inderdaad, maar er zijn ook veel singles zie FB gebruiken om hun vriendenkring uit te breiden. Vrienden van vrienden leren kennen lijkt me trouwens een betere manier om gelijkgezinden tegen te komen dan zomaar in het wilde weg mensen te leren kennen.
@Sven: inderdaad, mits een goede reden om FB-vrienden te worden, kan zo'n onbekende FB-vriend(in) een verrijking zijn. Maar de argumentatie die ik kreeg (de vrienden van mijn vrienden zijn ook mijn vrienden), dan vind ik nu eens geen goede argumentatie.
@Lies: daar heb je gelijk in, dat is maar een flauwe argumentatie
BeantwoordenVerwijderenToen ik ooit een discussie had, over hoe goed je vrienden moest zijn om effectief ook fb - vrienden te worden, vertelde een vriendin me haar criterium.
BeantwoordenVerwijderenBedenk gewoon even of je met deze persoon een uur een koffie zou kunnen gaan drinken. Zo ja, verzoek aanvaarden.
Leuk stuk Lies. Mooi geschreven. Ik heb geen FB. Maar nu vragen mijn zoontjes van 11 en 7 (!) 'mag ik op FB'. Ik zeg nee. Zielig. hè.
BeantwoordenVerwijderen@Lehti: De meeste vrienden van mij laten hun kinderen niet op FB gaan. Ik ken maar 1 gezin met kinderen op FB, maar die hebben het geboortejaar van hun kinderen veranderd op FB (er staat het geboortejaar van de mama of de papa). Misschien laat FB geen kinderen toe?
BeantwoordenVerwijderenDie ouders zijn zelf bevriend met hun kinderen op FB en dus kunnen ze in het oog houden wat ze erop zetten.