Rolluik
Soms is het heel leuk om alleen te wonen, geen rondslingerende sokken of opstapelende stinkende borden die je niet eens zelf vuil hebt gemaakt. Ik geef wel toe, het is hier zelden spik-en-span, maar je eigen rommel, die kun je beter verdragen.
Soms is het ook minder leuk om alleen te wonen, toch als vrouw. Ik heb door de jaren wel al heel wat geleerd als het op huiselijke klusjes aankomt. Ik heb een echte gereedschapskist, ik kan probleemloos gaten boren en Ikeakasten in elkaar steken. Maar soms, lukt het klusje niet. Zoals een goeie maand geleden, toen het mechanisme van mijn rolluik het begaf en ik het ding wel nog naar boven kon trekken, maar het daar niet meer bleef.
Uiteraard probeerde ik het rolluikdingetje eerst zelf te herstellen (lees: alles openvijzen en er dan 10 minuten naar kijken). Daarna heb ik zeker twee dagen in het donker gezeten. Maar dat werd ook wat lastig en bovendien werd ik er humeurig van.
Ik kon natuurlijk een vakman bellen, maar bij welke letter zoek je dan in de gouden gids? Rolluikhersteller, Handige Harry, Klusjesman (hopend op een desperate housewives exemplaar)?
En toen brandde het lampje boven mijn Jommekeshoofd en zette ik in ware Macgyver stijl mijn rolluikriem met een nageltje vast, elke morgen, zes weken lang (tel de gaatjes maar na).
Ergens wist ik wel dat dit niet kon blijven duren, maar negeren, dat is een copingmechanisme als een ander.
En dus wachtte ik af en toen kwam hij en ik dacht dat hij het klusje wel kon klaren, maar het enige wat hij zei was: ‘Troost je, ik zou dat zelf ook niet kunnen, zoiets herstellen’. Lap, niet alle mannen zijn blijkbaar klusjesmannen. Dat net die uitzondering op de regel werd uitgenodigd voor een dinertje.
Maar vorige zondag kwam B. op de koffie met zijn madam. En B. dat is een echte vent, en die zag het meteen, het rolletje gewoon omdraaien. (Daar had ik zelf ook al aan gedacht, echt waar!)
En vanaf nu kan de zon weer binnen zonder halsbrekende toeren.
En zoals B. zei: ‘Nu ga je elke morgen aan me denken als je je rolluik optrekt’. Dan toch weer een cliché bekrachtigd: mannen helpen graag hulpeloze vrouwen.
Met dank aan de single-blogster van Schoenen en andere kwesties.
Ik ben er ook zo één die trucjes zoekt. En het moet lukken, zit zelf ook met rolluik-incident. Mijn truc is: het lint dubbelplooien en achter het klepje proppen. Lukt meestal (wel één keer bijna een vinger verloren).
BeantwoordenVerwijderenKomt die handige vriend van jou toevallig eens in Buenos Aires...?
Negeren als copingmechanisme, dat ken ik ook.
BeantwoordenVerwijderenOp de duur zie je niet meer dat er ergens iets defect of nog niet in orde is.
Ik maak mezelf wijs dat dat een vaardigheid is die me nog goed van pas zal komen als ik op een dag een partner heb. Ik heb als single (met vallen en opstaan) geleerd dingen die ik niet kan veranderen gewoon te aanvaarden en mij niet te fixeren op onvolmaaktheden. Kan heel nuttig zijn in een relatie, niet?
Mooi verhaal over de "blafturen".
BeantwoordenVerwijderenIndien mijn rolluiken het zouden begeven, zou ik ook niet weten wat gedaan hoor. Maar nu ken ik toch al iemand die ik kan contacteren ;-)
BeantwoordenVerwijderenLeuk om te zien hoe je creatief hebt geprobeerd om het op te lossen.
BeantwoordenVerwijderenEn dat in het donker zitten ken ik. Wilde mijn rolluik elektrisch maken, maar de motor paste niet in de buis.
Da's ondertussen 2 weken geleden.Dat krijg je als je de kamer niet vaak genoeg gebruikt..