Dit verhaal dateert uit de tijd dat de dieren nog spraken en dat ondergetekende nog geloofde dat alleen op reis gaan iets was dat je als single vrouw beter niet deed.

De zomer kwam eraan en mijn baas wou dat ik nu eindelijk eens doorgaf wanneer ik verlof ging nemen. Dus bladerde ik in de brochure van een organisatie die groepsreizen voor jongeren aanbood en boekte een groepsreis.

Een paar dagen later was het al vertrekvergadering. Die vergadering was een ramp. Ik voelde geen enkele affiniteit met de andere groepsleden. Ikzelf werkte al een paar jaar, de anderen moesten nog aan hogere studies beginnen en kwamen bij mij erg puberaal over. Onze leefwerelden waren totaal anders en er was geen klik, dat was wel duidelijk. Het was hard zoeken naar raakpunten en gespreksonderwerpen. Onze verwachtingen over de reis waren ook erg uiteenlopend. 'Ik heb deze groepsreis geboekt omdat ik van onze pa niet alleen op reis mag', zei een van de aanwezigen. 'Al die oude stenen, die interesseren mij geen barst. Eigenlijk heb ik mij vooral ingeschreven om elke avond de disco in te duiken.', zei nog een ander. 'Die uitstap met de scooter spreekt mij wel aan, want ik krijg gene moto van onze pa', dixit iemand anders.

Elke minuut van die vertrekvergadering voelde ik mijn maag meer ineenkrimpen. Eigenlijk was er maar één ding dat mij hoop gaf. Dat waren de woorden van de reisbegeleider: 'Alleen kan, alles mag. Spreek erover met mij, want het is jullie vakantie'.

Ik dacht even aan annuleren, maar dan zou ik al mijn geld kwijt zijn en geen reis hebben. Na veel getob, kwam ik op het volgende idee. Ik zou met de groep op reis vertrekken en de eerste dagen met hen doorbrengen. Want een mens kan zich vergissen en een eerste indruk kan fout zijn. Maar ik bedacht ook een plan B. Ik kocht een reisgids zodat ik als de groep zou tegenvallen zelf alleen zou kunnen reizen.

(Afspraak morgen same time, same place voor het vervolg.)