Even later, hup naar mijn vierde heer. (Er zat nog een man-vrouw tussen, die zich vol overgave van haar mannelijke rol kweet… ze deed het goed, was vrolijk en open… ze deed haar best, waardoor ik me niet geroepen voel haar uitvoerig te bespreken…).
De vierde danspartner was de huppelaar. Erger, hij was de huppelaar met een auditieve handicap. Dat denk ik toch… want hij danste overduidelijk op de tonen van een ander lied. Ik kon zijn ritme niet herkennen in die van het nummer dat uit de geluidsboxen weerklonk. Toch geef ik hem graag een verdienstelijke 5/10 voor toewijding. Hij deed zijn best, ondanks zijn ritme-achterstand. Ook mezelf geef ik hier een 5/10 omdat ik er minstens de helft van de tijd in geslaagd ben zijn ritme te volgen, professioneel het geluid van het èchte lied negerend…

Danspartner nummer vijf was groot, erg groot. Geen expert salsa-danser maar best wel te doen. En gewoon eerlijk vrolijk. Niet mijn type, maar ik kwam gisteravond om te dansen, jawel… om te dansen ;)

Een laatste keer werd ons gevraagd een stapje naar rechts te zetten. Enkele dames moeten er de pest in gehad hebben, want ze bleven resoluut staan, waardoor ik plots een halve cirkel verder op zoek moest gaan naar een “beschikbare” heer. Gelukkig vond ik hem nog tijdig.
Aanvankelijk dacht ik dat deze heer, ondanks zijn mini-pasjes, relatief “normaal” overkwam. Tot de leidingsfoutjes gaandeweg duidelijker werden. Als een echte lady verontschuldigde ik mezelf voortdurend voor mijn gebrek aan volgerschap (in mijn hoofd kruiste ik m’n vingers achter m’n rug terwijl ik de schuld grootmoedig op me nam). Mijn onderdanige houding moet voor hem het teken geweest zijn om me “dan maar” op de hoogte te brengen van de “afspraken”. Hand naar voor duwen was signaal voor basisstap 1, hand omlaag voor basisstap 3, hand zijdelings uitgestoken was basistap 2. Dit was gecodeerd dansen…

Het uur was om. We hadden genoeg geleerd voor één keer, vond de lerares. Ik kon niet anders dan haar gelijk geven. Ik had bijzonder veel geleerd.

Ik leerde dat een grijze trainingsbroek en dito T-shirt tegenwoordig ook als uitgangskledij gelden (op de dansvloer!).
Ik leerde dat weinig mannen een natuurlijke aanleg hebben om zachtjes met de heupen te wiegen.
Ik leerde dat nog minder mannen zichzelf kritisch bekijken in de spiegel om zich van tijd tot tijd af te vragen… zijn mijn “gewoontetjes” wel zo gewoontjes? Ben ik niet licht excentriek… en zo ja, is dat aantrekkelijk?
Ik leerde bovenal dat veelzeggende blikken tussen de drie single vriendinnen die avond méér zeiden dan alle woorden die ik vandaag intikte.

En dat lachen (zelfs al ìs het een beetje uitlachen….) LEUK is!

Ik ben nog niet “zeker” of ik deze danservaring wekelijks en tegen betaling wil herhalen… maar ik laat het u bij gelegenheid weten :)

Met dank aan onze gastblogster tijdens de maand van de gastblogger.