MAARRRRR… plots, geheel onverwacht gebeurde het. Halfweg een zwoel latino-nummer riep onze blonde lerares: “wissel van partner! Alle dames verplaatsen zich één partner naar rechts”. Ook daar weer commotie. Zòveel vrouwen met èvenveel verwarring omtrent Links-Rechts… het was een aandoenlijk zicht.

Olijf kwam bij een èchte man terecht. Geheel in het zwart gekleed, hemd “cool” met enkele knoopjes los èn met heus zweetdoekje in de achterzak.
Onze lerares had kort voordien nog duidelijk getoond hoe beide partijen de armen en handen dienden te positioneren. Deze man bleek echter al een doorgewinterd salsa-expert te zijn “want” hij veegde vierkant zijn edele voeten aan de standaardhouding.
In plaats van eerbiedig mijn rechterhand vast te nemen op de gebruikelijke manier (gezien mijn vriendelijke “goedenavond” vond ik dat ik dat verdiende), knèèp hij m’n rechterhand tussen zijn wijs- en middenvinger vast, richtte de arm naar beneden (naar boven moet-ie, naar boven!... dacht ik stil), schudde eens met zijn (en bijgevolg mijn) armen, keek me autoritair in de ogen en zei (helaas niet zwoel): relaxen, relàxen!

Vreemd genoeg had ik me tot op dat eigenste ogenblik volkomen relaxed gevoeld. Ik hoefde daar zelfs niet bij na te denken. Relax was het sleutelwoord die avond…. Tot op het ogenblik dat hij me gebòòd te relaxen. Poef! Weg… niet meer relaxed… :)

Ik wou graag één van z’n ogen uitsteken, de knie strategisch heffen of iets van die strekking… maar ik lachte vriendelijk en zei nix terug. Wat mijn èchte man betrof, was ik nu superrelaxed… dankzij hem (een kinderhand is gauw gevuld, vindt u ook niet?).
Hij vond duidelijk dat hij er wat van kon… en eerlijk is eerlijk… hij deed het niet slecht.
Helaas, door zijn aanmatigende houding, had ik een instant-hekel aan hem gekregen.

Geen nood, we mochten al snel weer van partner wisselen. Oef…
Meneer nummer twee deed het niet slecht, naar mijn gevoel. In semi-rastafari outfit weliswaar met alwéér neerwaarts gerichte en wild zwierende armen, maar ik vond hem “best” vriendelijk en het ritmegevoel was er duidelijk. Ook niet onbelangrijk (ik vind van mezelf tussen haakjes dat ik best een goede “volger” ben…): hij gaf zeer duidelijk aan wat hij wilde en waar hij naartoe wilde… danstechnisch gezien dan. Dank u, meneer rastafari :)

Meneer nummer drie… verschrikking der verschrikkingen! Een kapsel dat overduidelijk al zes maanden geen kappersschaar had gezien (laat staan een flesje shampoo), iets gelijkaardigs kon gezegd worden van z’n sjofele trui. Laat me mild blijven… hij gaf duidelijk niet om lekkere geurtjes of frisse kleurtjes.
Oogcontact duidelijk zoek, net als zijn ruimtelijke oriëntatie.
Daar waar iedereen mooi in de cirkel bleef dansen, had nummer drie blijkbaar voor zichzelf beslist dat “schrijlings” dansen mooier was. Is het u, dierbare lezer, ooit opgevallen dat een hond in volle “galop” niet echt rechtdoor maar lichtjes schuin loopt? Of dat krabben op het strand niet vooruit maar zijdelings rennen?....
De dansstijl van deze meneer moest mijns inziens dè aanschouwelijke voorstelling zijn van een kruising tussen hond en krab… schrijlings!
Tot mijn spijt, olfactorisch gezien dan, hief deze heer zijn armen wèl in de lucht…

(Wordt vervolgd)

Met dank aan onze gastblogster tijdens de maand van de gastblogger.