Verleiden, de ene man is er al beter in dan de andere. 't Is trouwens een moeilijke kunst, want als je het té goed doet, dan worden wij vrouwen prompt achterdochtig en vragen we ons af of we niet te maken hebben met een foute man zoals the player.

Als ik even terugdenk aan de weinig succesvolle verleidingspogingen die ik vanop de eerste rij meemaakte, dan is er een man die eruit springt en die ik de gouden medaille wil schenken.

Hij was een serviër. Een grote man met een zeer mannelijke uitstraling. Eigenlijk absoluut geen onaantrekkelijke kerel. We leerden elkaar kennen via het vrijwilligerswerk toen hij nog maar kort in België was. Van bij de eerste ontmoeting had hij geen woorden nodig om te laten voelen dat hij interesse had. Zijn donkere ogen spraken boekdelen. Wel handig, want veel Nederlands kende hij op dat moment nog niet.

Ik hield de boot af, want mannen die alleen in een compleet nieuw land aankomen, die willen zich uiteraard maar al te graag in de armen van een autochtone storten, had ik al ervaren. Niet alleen oog je voor zo'n buitenlander een stuk exotischer dan voor de Vlaamse mannen. Daarnaast heeft iedereen die zich in zo'n moeilijke situatie bevindt nood aan steun. Maar het blijft toch altijd gissen of die man nu valt voor jouw unieke zelf dan wel voor jouw moeder-Theresa-gehalte en je Belgische identiteit (die hij ook kan verwerven door een huwelijk met jou).

Mijn Servische collega-vrijwilliger had duidelijk nood om zijn hart uit te storten. Uit zijn verhaal in gebroken Engels kon ik afleiden dat hij aanwezig was in Srebrenica toen daar duizenden moslims vermoord werden. Dat hij het niet voor moslims had, werd ook al snel duidelijk.

Op een dag moesten we een formulier invullen waarin naar ons beroep gevraagd werd. Ik stond verstomd van verbazing toen ik zag wat hij daar neerpende (overigens in foutloos Nederlands). Mijnheer bleek zomaar eventjes huurmoordenaar te zijn.

Toen ik er hem erop aansprak, vertelde hij dat hij inderdaad was opgeleid tot huurmoordenaar, maar nooit iemand had gedood. Hij dreef de complimentjes en de aandacht verder op, maar mocht er bij mij al een embryonale vorm van gevoel geweest zijn, dan had de huurmoordenaar in hem dat met 1 pennentrek toch wel uiterst vakkundig vermoord.

Nu kom ik om de paar jaar mijn ex-aanbidder nog eens tegen, want hij woont hier in de buurt.
Hem herkennen doe ik wel, maar zijn naam ben ik al lang vergeten. 'Huurmoordenaar' is het enige wat ik me herinner.