Wijvenweek: zelfcensuur
Hij had geen facebook. Tot ze hem per ongeluk eens een uitnodiging gestuurd had omdat ze hem een foto wilde tonen. Toen had hij facebook. Hij werd er sneller vrienden met haar vrienden dan dat hij eigen vrienden aanbracht.
En plots kon de wereld dan zien wie mijn lief was. Kijk dit is hem, hier heb je een foto, dit is zijn naam en toenaam, dit zeggen we hier tegen elkaar. Want, ja, onze vriendenlijst leest mee en, ja, daar zijn we ons bewust van.
Hij had haar niet meer en dat speet hem zeer. Facebook had hij wel nog en haar daar als vriend. Toen ontdekte hij de macht van dat publiekelijk posten en ging er op zijn muur openlijk met een meisje flirten. Ja, ze zag dat en, nee, ze vond dat niet leuk. Dat hij haar nadien wanhopig opbelde om te vragen of ze zijn kaartje vanuit Frankrijk wel ontvangen had en waarom ze daar nog niet op gereageerd had en dat hij haar toch zo graag zag, plaatsten die verloren moeite dan toch weer in een waarachtiger daglicht.
Wat hij echt dacht, las ik met andere woorden op een postkaart, in smsen, hoorde ik aan de telefoon, maar lezen op facebook deed ik het niet. In plaats van zichzelf daar gewoon wijselijk te censureren, zoals dat op dat moment gepast was, en verder niets, ging hij zelfs een stapje verder en de waarheid verdraaien met een welgericht doel: het mij te laten lezen. Want, ja, exen lezen wel eens mee en, ja, daar zijn we ons bewust van.
Ze kende hem al langer, maar zag hem niet zo vaak. Telkens ze hem zag ging het echter weer aan het kriebelen. Hij was nogal kritisch en leek veel al bij voorbaat van de tafel te vegen. Gaandeweg had ze wel geleerd dat dit eerder om semantiek ging en hij wel perfect in dialoog kon treden. Toch besloot ze in de facebookclausule ‘except for’ onder ‘who can see this’ zijn naam in te vullen. Hij zou haar veelvuldige posts qua actie en qua inhoud vast te frivool vinden.
Ik herinner me niet meer precies wanneer ik besloot hem niet al mijn posts te laten zien. Toen ik hem nog zag? Nadien, toen ik naar Spanje zou vertrekken en we elkaar vast nooit meer zouden zien? Pas nu, nu de vlinders helemaal vervlogen zijn, denk ik er over hem terug te laten meelezen. Langs de andere kant, is er nog wel een weg terug? Bewerkstelligt het opheffen van mijn zorgvuldig ingestelde zelfcensuur geen boom aan posts en brengt het dus automatisch zelfonthulling met zich mee? Want, ja, jongens die we leuk vinden lezen wel eens mee, en ja, daar zijn we ons bewust van.
Toen had ze een blog, die niemand kende en niemand las. Tot ze eens een link tweette. En nog een keer. Tot ze de vraag letterlijk gesteld kreeg en niet wilde liegen. Haar dagelijkse avonturen in Spanje deelt ze met het thuisfront via twitter en facebook. Haar blog staat daar los van en beschouwt ze als een schrijfoefening om de vingers getraind te houden. Maar toen was er wijvenweek en vielen alle maskers af. Weg anonimiteit in de oneindigheid van het internet, want haar statistieken schoten de hoogte in.
Maskers af. Ik schreef deze week over zaken die vreemden en intimi best mogen weten. Mijn schrijfstijl is trouwens altijd een vrij persoonlijke geweest. Maar plots ging ik me afvragen wat ik moest denken van de grote groep potentiële lezers die zich noch onder ‘de dichte familie en vrienden’ noch onder ‘de maar vaag bekende of recent verworven internetkennissen’ bevinden. Er zijn hier dingen te lezen die inherent bij ‘Rini’ horen, maar die volgens ‘de gewone gang van zaken’ meestal pas na een tijdje aan het licht komen. Wie me nu leert kennen kan gezellig doorklikken naar mijn blog en meer te weten komen dan wat een eerste date of drie je doorgaans vertellen. Want, ja, het gros potentiële toekomstige interesses leest mee en, ja, daar word ik me nu stilaan bewust van…
Rini
En plots kon de wereld dan zien wie mijn lief was. Kijk dit is hem, hier heb je een foto, dit is zijn naam en toenaam, dit zeggen we hier tegen elkaar. Want, ja, onze vriendenlijst leest mee en, ja, daar zijn we ons bewust van.
Hij had haar niet meer en dat speet hem zeer. Facebook had hij wel nog en haar daar als vriend. Toen ontdekte hij de macht van dat publiekelijk posten en ging er op zijn muur openlijk met een meisje flirten. Ja, ze zag dat en, nee, ze vond dat niet leuk. Dat hij haar nadien wanhopig opbelde om te vragen of ze zijn kaartje vanuit Frankrijk wel ontvangen had en waarom ze daar nog niet op gereageerd had en dat hij haar toch zo graag zag, plaatsten die verloren moeite dan toch weer in een waarachtiger daglicht.
Wat hij echt dacht, las ik met andere woorden op een postkaart, in smsen, hoorde ik aan de telefoon, maar lezen op facebook deed ik het niet. In plaats van zichzelf daar gewoon wijselijk te censureren, zoals dat op dat moment gepast was, en verder niets, ging hij zelfs een stapje verder en de waarheid verdraaien met een welgericht doel: het mij te laten lezen. Want, ja, exen lezen wel eens mee en, ja, daar zijn we ons bewust van.
Ze kende hem al langer, maar zag hem niet zo vaak. Telkens ze hem zag ging het echter weer aan het kriebelen. Hij was nogal kritisch en leek veel al bij voorbaat van de tafel te vegen. Gaandeweg had ze wel geleerd dat dit eerder om semantiek ging en hij wel perfect in dialoog kon treden. Toch besloot ze in de facebookclausule ‘except for’ onder ‘who can see this’ zijn naam in te vullen. Hij zou haar veelvuldige posts qua actie en qua inhoud vast te frivool vinden.
Ik herinner me niet meer precies wanneer ik besloot hem niet al mijn posts te laten zien. Toen ik hem nog zag? Nadien, toen ik naar Spanje zou vertrekken en we elkaar vast nooit meer zouden zien? Pas nu, nu de vlinders helemaal vervlogen zijn, denk ik er over hem terug te laten meelezen. Langs de andere kant, is er nog wel een weg terug? Bewerkstelligt het opheffen van mijn zorgvuldig ingestelde zelfcensuur geen boom aan posts en brengt het dus automatisch zelfonthulling met zich mee? Want, ja, jongens die we leuk vinden lezen wel eens mee, en ja, daar zijn we ons bewust van.
Toen had ze een blog, die niemand kende en niemand las. Tot ze eens een link tweette. En nog een keer. Tot ze de vraag letterlijk gesteld kreeg en niet wilde liegen. Haar dagelijkse avonturen in Spanje deelt ze met het thuisfront via twitter en facebook. Haar blog staat daar los van en beschouwt ze als een schrijfoefening om de vingers getraind te houden. Maar toen was er wijvenweek en vielen alle maskers af. Weg anonimiteit in de oneindigheid van het internet, want haar statistieken schoten de hoogte in.
Maskers af. Ik schreef deze week over zaken die vreemden en intimi best mogen weten. Mijn schrijfstijl is trouwens altijd een vrij persoonlijke geweest. Maar plots ging ik me afvragen wat ik moest denken van de grote groep potentiële lezers die zich noch onder ‘de dichte familie en vrienden’ noch onder ‘de maar vaag bekende of recent verworven internetkennissen’ bevinden. Er zijn hier dingen te lezen die inherent bij ‘Rini’ horen, maar die volgens ‘de gewone gang van zaken’ meestal pas na een tijdje aan het licht komen. Wie me nu leert kennen kan gezellig doorklikken naar mijn blog en meer te weten komen dan wat een eerste date of drie je doorgaans vertellen. Want, ja, het gros potentiële toekomstige interesses leest mee en, ja, daar word ik me nu stilaan bewust van…
Rini
Ik zet weinig op Facebook en doe ook wel aan zelfcensuur bij het bloggen. Zelfs al geef ik mijn identiteit niet prijs bij het bloggen, dan nog besef ik dat eender wie kan lezen wie ik schrijf en dat het via de dingen die ik schrijf wel te achterhalen valt wie er achter Lies schuilt. En ik kies graag zelf wat ik prijsgeef aan wie. Sorry dus voor al die smeuige verhalen die jullie door mijn zelfcensuur missen ;-).
BeantwoordenVerwijderen