Ik sta onder de douche en denk zuchtend aan de dag die voor mij ligt, een lang onafzienbaar snoer van klussen en karweien. Stofzuigdag. Afwasdag. Strijkdag. Mijn vrije dag. Mijn niet zo vrije dag.

Wat is het toch een beproeving om je altijd en overal alleen te moeten doorslaan. Zou het niet aanzienlijk handiger zijn, rekent de manager in mij, als je de last van die routineklussen kon verdelen? Over jezelf en je partner, bijvoorbeeld. Vele handen maken licht werk, zei ooit de Grote Roerganger of iemand anders met een neus voor beklijvende zegswijzen.

“Als jij nu de afwas doet, dan ga ik alvast naar de slager.” En als je partner een vrouw is, dan kun je haar ook vragen om tijdens het afwassen het vuilnis buiten te zetten, want vrouwen zijn sterk in multitasken, dat is bekend.

Maar natuurlijk maak ik me begoochelingen. Naarmate je langer single bent, raakt je blik op de ware aard van een relatie vertroebeld. De werkelijkheid is prozaïscher.

Jij zegt: “Als ik nu al de afwas doe, dan ...”
En zij vult aan: “Dan kan ik alvast mijn teennagels lakken!”