Ik ben opgeroepen als bijzitter bij de verkiezingen van zondag. In tegenstelling tot veel mensen heb ik daar geen probleem mee. Ik ben dan ook nog maar 2 keer in heel mijn leven opgeroepen en de vorige keer was meer dan 10 jaar geleden. Onredelijk vind ik het in mijn geval dus helemaal niet.

Maar blijkbaar is het ook typisch voor alleenstaande vrouwen om gewoon te komen opdagen, zonder op zoek te gaan naar uitvluchten.
Getuige hiervan deze passage uit een artikel in de Gentenaar (over een man die al 22 keer is opgeroepen om te gaan 'zitten' bij de verkiezingen):
Als voorzitter mag je zelf je team samenstellen. Ik koos zoveel mogelijk voor alleenstaande vrouwen, want het is bewezen dat zij het minste uitvluchten zoeken om niet te komen. Tof, maar een lief heb ik er niet aan overgehouden (lacht).

'Niet zeveren, maar gewoon doen', zo zijn wij single vrouwen blijkbaar, al zal het ook wel meespelen dat meewerken in het stembureau een prima manier is om op een ongedwongen manier mensen uit de eigen buurt of stad te leren kennen. Dus waarom zouden wij uitvluchten gaan zoeken als men ons daartoe de kans biedt en we er naast een (hopelijk) gezellige voor- of namiddag ook nog een beetje zakgeld voor krijgen?