Te huur of niet te huur?
Regelmatig hoor je dat wij Vlamingen wel erg ruim wonen. Tegen 2050 gaat Vlaanderen 1 miljoen inwoners extra hebben en als we voortdoen zoals we nu bezig zijn, zal er tegen dan geen open ruimte meer zijn.
Als je dat bericht constant ziet opduiken in de media, dan begin je als ruimwonende single toch wel schuldgevoelens te krijgen. Zoveel ruimte voor mij alleen en die gastenkamer die slechts zelden bezet is, vraagt dat niet om een huurder?
Toen ik onlangs via via de oproep ontving van een Russische studente die 2 maand in Gent zou verblijven en een kamer zocht, leek me dat dus een goede manier om eens uit te zoeken of een kamer verhuren iets voor mij is.
Dus begon ik te mailen met Elena. 'Do you have internet?', was haar eerste vraag. Natuurlijk heb ik internet. Dat gaat via zo'n bakje in het stopcontact. Maar volstaat het dat ik een extra bakje koop en in de gastenkamer in het stopcontact steek? No idea. Ik begon zowaar acuut een handige computerman in huis te missen.
'Have a look at the room first', schreef ik haar. Dat internetprobleem zouden we wel oplossen als het zich bleek te stellen. Elena had namelijk de keuze uit meerdere kamers.
'OK, can I come to visit the room tomorrow?' Slik. Tomorrow, dat was wel heel kort dag voor een gastenkamer die ik ook gebruik als rommelkamer, zeker als er geen logés op komst zijn.
'Could you come this weekend?', vroeg ik. En ik begon als een bezetene op te ruimen. Twee dagen later was alle rommel weg (lees: verplaatst naar mijn bureau). Elena kon haar intrek nemen.
Maar de Russische schone liet niets meer van zich horen. Ik had haar opnieuw kunnen mailen, maar ik deed het niet. Want tijdens het urenlange opruimen had ik ook de kans gehad om eens goed na te denken over het nakende samenhuizen.
En de twijfels waren komen opsteken. Door je woonst met iemand te delen, geef je jouw privacy op. Gedaan met 's zomers in je blootje te slapen en zo ongegeneerd naar je WC of badkamer te lopen. Gedaan ook met je keuken niet onmiddellijk na het koken op te ruimen en met spullen te laten rondslingeren in afwachting van een grote opruimactie. En wat met verstrooide huurders die zomaar eventjes vergeten het gasvuur uit te zetten met hun kookpot nog op het vuur (ze bestaan, weet ik uit goede bron)?
En stel nu dat potje dekseltje zou tegenkomen (weest waakzaam, want gij kent dag noch uur...)? Dan wil een mens toch geen pottenkijkers?
Geen huurder dus. En terugdenkend aan de fish-regel waarover ik het hier ooit had besef ik dat het misschien maar het best zo houd.
Als je dat bericht constant ziet opduiken in de media, dan begin je als ruimwonende single toch wel schuldgevoelens te krijgen. Zoveel ruimte voor mij alleen en die gastenkamer die slechts zelden bezet is, vraagt dat niet om een huurder?
Toen ik onlangs via via de oproep ontving van een Russische studente die 2 maand in Gent zou verblijven en een kamer zocht, leek me dat dus een goede manier om eens uit te zoeken of een kamer verhuren iets voor mij is.
Dus begon ik te mailen met Elena. 'Do you have internet?', was haar eerste vraag. Natuurlijk heb ik internet. Dat gaat via zo'n bakje in het stopcontact. Maar volstaat het dat ik een extra bakje koop en in de gastenkamer in het stopcontact steek? No idea. Ik begon zowaar acuut een handige computerman in huis te missen.
'Have a look at the room first', schreef ik haar. Dat internetprobleem zouden we wel oplossen als het zich bleek te stellen. Elena had namelijk de keuze uit meerdere kamers.
'OK, can I come to visit the room tomorrow?' Slik. Tomorrow, dat was wel heel kort dag voor een gastenkamer die ik ook gebruik als rommelkamer, zeker als er geen logés op komst zijn.
'Could you come this weekend?', vroeg ik. En ik begon als een bezetene op te ruimen. Twee dagen later was alle rommel weg (lees: verplaatst naar mijn bureau). Elena kon haar intrek nemen.
Maar de Russische schone liet niets meer van zich horen. Ik had haar opnieuw kunnen mailen, maar ik deed het niet. Want tijdens het urenlange opruimen had ik ook de kans gehad om eens goed na te denken over het nakende samenhuizen.
En de twijfels waren komen opsteken. Door je woonst met iemand te delen, geef je jouw privacy op. Gedaan met 's zomers in je blootje te slapen en zo ongegeneerd naar je WC of badkamer te lopen. Gedaan ook met je keuken niet onmiddellijk na het koken op te ruimen en met spullen te laten rondslingeren in afwachting van een grote opruimactie. En wat met verstrooide huurders die zomaar eventjes vergeten het gasvuur uit te zetten met hun kookpot nog op het vuur (ze bestaan, weet ik uit goede bron)?
En stel nu dat potje dekseltje zou tegenkomen (weest waakzaam, want gij kent dag noch uur...)? Dan wil een mens toch geen pottenkijkers?
Geen huurder dus. En terugdenkend aan de fish-regel waarover ik het hier ooit had besef ik dat het misschien maar het best zo houd.
Bij ons komt er binnenkort opnieuw een vriendin wonen. Tijdelijk en van korte duur, want daarna verhuist ze weer naar het buitenland. Ik vind dat wel leuk, zo iemand erbij. De situatie is natuurlijk wel anders: we kennen elkaar al een tijdje. En ja, de privacy is wat minder, maar ik vind het ook wel plezant om een derde persoon in huis te hebben die het huishouden helpt te doen (onder andere natuurlijk, er zijn nog meer pluspunten ;-) ).
BeantwoordenVerwijderenIk had hier onlangs nog een Couchsurfster in huis en die was zo sympathiek dat het helemaal niet stoorde iemand in huis te hebben. Ook samen eten i.p.v. alleen was best gezellig.
BeantwoordenVerwijderenMaar van vrienden die voor langere duur mensen (bv. vrienden na een relatiebreuk) in huis hebben gehad, hoorde ik dat het gebrek aan privacy na enige tijd begon te wegen. Vooral het feit dat iemand anders je huis als het ware overneemt, is lastig. Maar veel hangt natuurlijk af van de gast in kwestie.
Hmm... ik voel er niet veel voor om (zuiver uit ecologische overwegingen dan) mijn privacy en rust op te geven voor iemand die ik eigenlijk niet ken. Een vriend of vriendin die even komt logeren, dat kan zeker, maar daar hoef je ook niet speciaal voor 3 dagen liggen kuisen (misschien toch een heel klein beetje ;-)). En studenten, dat zie ik ook niet zo zitten, tenzij ik echt zou weten dat het een rustig iemand is.
BeantwoordenVerwijderenSoms loopt een huis delen wel eens uit de hand: http://www.hln.be/hln/nl/959/Bizar/article/detail/1545339/2012/12/07/Studente-vergiftigt-roomie-omdat-ze-gemeen-was.dhtml
BeantwoordenVerwijderenAlles heeft z'n voor- en nadelen, zonder twijfel.
BeantwoordenVerwijderenZelf heb ik ook ooit even (héél even maar) overwogen om te house-sharen maar gooide de idee snel weer weg. Been there, done that en het was leuk, zolang het huis van niemand was (lees: door iedereen evenredig gehuurd).
In m'n eigen "kot" ben ik graag alleenheerser en één van de geneugten van het singledom is net dat je kan doen en laten wat je wil, wanneer je wil. Zonder gène of uitleg.
Proficiat aan wie het nog kan, zo'n roomie nemen, bij mij komen ze er niet meer in :)
@Olive: inderdaad, housesharing in een samen gehuurd huis, da's totaal iets anders dan jouw eigen huis delen met anderen.
BeantwoordenVerwijderenMisschien ga ik mijn gastenkamer wel eens verder aanpakken (kleerkast zetten en zo) om ze verhuurbaar te maken, maar het zal dan wel voor korte termijn zijn. Ik krijg trouwens af en toe zo'n vragen. Af en toe voor korte termijn eens iemand in huis nemen, dat zie ik me nog wel doen. Om daarna extra hard te genieten van mijn koninkrijk voor mij alleen.