Een tijdloos stukje uit de oude doos.


Het was een mooie wintervakantie, dank u. Ik bleek na 25 jaar nog altijd te kunnen skiën. Sommige dingen verleer je blijkbaar niet.

Ik heb me geen moment verveeld, wat toch altijd een punt van aandacht is als je er alleen op uit trekt. Het was mooi weer en er was altijd wel iets om naar te kijken. Een boom. Een berg. Een sneeuwvlok. Een skiër met een raar mutsje. Het dagelijkse leven leek ver weg. Skiën tilt je uit boven het alledaagse - ook in figuurlijke zin. De avonden kwam ik door met een spannende Deense politieserie, waarbij ik halverwege als een blok in slaap viel. Ik heb me in het afgelopen half jaar zelden zo goed gevoeld.

Het diner
Tussen het skiën en tv-kijken zat er een vervelend moment: het diner. Ik bleek de enige alleenreizende gast van het hotel. Mij was een tafeltje toegewezen in de periferie van de stube, tussen de echtparen Hasselbacher en Hofmeier, beide Duitstalig en ongeveer 200 jaar getrouwd maar nog steeds roerend gelukkig met elkaar. Daar zat ik dan, helemaal alleen op mijn wienerschnitzel te kauwen, terwijl de teutoonse skeletten verliefd hun middenhandsbotjes tegen elkaar lieten knarsen. De liefde geeft soms echt vonken.

Mijn trouwste kompaan was Joeri de opgezette eekhoorn, die de waardin in mijn gezichtsveld had geposteerd, ongetwijfeld om mijn gevoelens van welbehagen te versterken. Oostenrijk wordt alom geprezen om zijn gezelligheid. Door het vensterraam kon ik nauwkeurig bestuderen hoe een skipiste eruit ziet in het donker. Mijn waarnemingen zijn na te lezen in mijn proefschrift over de nachtelijke aanblik van besneeuwde berglandschappen - een instant ramsjclassic.

Een tafeltje voor één - het blijft met voorsprong mijn meest gehate vakantiebestemming.