Kerstavond in de Himalaya!
Wat een (voor)uitzicht!
Nee, het was spijtig genoeg niet Nepal maar Oudburg, de naam van een gezellig Nepalees-Indisch restaurant in het hol van de Gentse binnenstad. Buiten geen eeuwige sneeuw maar vluchtige regen, binnen geen kleurrijke sherpa’s maar een bonte verzameling van 7 Vlamingen tussen ca. 27 en 43 jaar, 3 vrouwen en 5 mannen. Het initiatief had dus wel succes: de ontkerstening van de Vlaming zet zich door, zelfs op Kerstavond!
Om 19 u 15 zat iedereen nieuwsgierig heen en weer te wiebelen aan tafel. Er werden, zoals het hoort, beleefde vragen gesteld: waar werk je, waar woon je, waarheen reis jij… naar Nepal natuurlijk, riepen 2 reisliefhebbers! Hieruit bleek ook dat de groep kon verdeeld worden tussen grof weg voedingsexperts en IT’ers. Er kon dus heel wat deskundig advies gegeven worden: wat is het verschil tussen de Nepalese en de Indische keuken, waarom kan je geen DVD afspelen bij de aankoop van een nieuwe laptop…
Na de verplichte vragenronde kwamen de tongen pas echt los: het alcoholpercentage steeg in het bloed (dankzij de aperitief) en de beleefdheidsgraad van de vragen daalde, wat alleen de toch wel goede sfeer ten goede kwam. In tegenstelling wat je dan zou kunnen vermoeden, steeg het intellectueel peil van de gesprekken. Misschien dat de rijke aroma’s van de Indische stoofpotjes er iets mee te maken hadden. Er werd duchtig gepalaverd over nieuwe soorten frisdranken (met gist!), schimmels van Domo broodautomaten, Norton antivirussystemen en recent gevonden bommen in de Gentbrugse meersen, dit laatste natuurlijk live meegedeeld door een IT’er vanop zijn gloednieuwe smart phone.
De uren gleden voorbij…tot we merkten dat we de enige waren die in het restaurant zaten. Het was al 23 u.
Geen cadeautjes dit jaar vanonder de kerstboom maar een digestiefje in het Damberd, zowat het enige café dat open was in een bevreemdende stille stad. Toen waren we nog met zijn zessen. De gesprekken werden wat intiemer. Uiteindelijk zijn we geëindigd met 3 mensen…tot 3 u.
‘Zo’n kerstavond heb ik lang niet meer meegemaakt’, hoorde ik iemand zeggen. Wat kan een mens nu nog maar verlangen?
Met dank aan onze gastblogger. Wil jij zelf een (niet-commerciële) activiteit organiseren voor de single lezers van deze blog, mail dan je uitnodiging naar oponseentje@gmail.com. Wij publiceren ze graag.
Nee, het was spijtig genoeg niet Nepal maar Oudburg, de naam van een gezellig Nepalees-Indisch restaurant in het hol van de Gentse binnenstad. Buiten geen eeuwige sneeuw maar vluchtige regen, binnen geen kleurrijke sherpa’s maar een bonte verzameling van 7 Vlamingen tussen ca. 27 en 43 jaar, 3 vrouwen en 5 mannen. Het initiatief had dus wel succes: de ontkerstening van de Vlaming zet zich door, zelfs op Kerstavond!
Om 19 u 15 zat iedereen nieuwsgierig heen en weer te wiebelen aan tafel. Er werden, zoals het hoort, beleefde vragen gesteld: waar werk je, waar woon je, waarheen reis jij… naar Nepal natuurlijk, riepen 2 reisliefhebbers! Hieruit bleek ook dat de groep kon verdeeld worden tussen grof weg voedingsexperts en IT’ers. Er kon dus heel wat deskundig advies gegeven worden: wat is het verschil tussen de Nepalese en de Indische keuken, waarom kan je geen DVD afspelen bij de aankoop van een nieuwe laptop…
Na de verplichte vragenronde kwamen de tongen pas echt los: het alcoholpercentage steeg in het bloed (dankzij de aperitief) en de beleefdheidsgraad van de vragen daalde, wat alleen de toch wel goede sfeer ten goede kwam. In tegenstelling wat je dan zou kunnen vermoeden, steeg het intellectueel peil van de gesprekken. Misschien dat de rijke aroma’s van de Indische stoofpotjes er iets mee te maken hadden. Er werd duchtig gepalaverd over nieuwe soorten frisdranken (met gist!), schimmels van Domo broodautomaten, Norton antivirussystemen en recent gevonden bommen in de Gentbrugse meersen, dit laatste natuurlijk live meegedeeld door een IT’er vanop zijn gloednieuwe smart phone.
De uren gleden voorbij…tot we merkten dat we de enige waren die in het restaurant zaten. Het was al 23 u.
Geen cadeautjes dit jaar vanonder de kerstboom maar een digestiefje in het Damberd, zowat het enige café dat open was in een bevreemdende stille stad. Toen waren we nog met zijn zessen. De gesprekken werden wat intiemer. Uiteindelijk zijn we geëindigd met 3 mensen…tot 3 u.
‘Zo’n kerstavond heb ik lang niet meer meegemaakt’, hoorde ik iemand zeggen. Wat kan een mens nu nog maar verlangen?
Met dank aan onze gastblogger. Wil jij zelf een (niet-commerciële) activiteit organiseren voor de single lezers van deze blog, mail dan je uitnodiging naar oponseentje@gmail.com. Wij publiceren ze graag.
Klinkt leuk. En lekker. Volgend jaar écht in de Himalaya? :-)
BeantwoordenVerwijderenFijn verslag, bedankt!
BeantwoordenVerwijderenFijn dat jullie een fijne avond hadden. Ik ben voor de Himalaya. De echte dan... :-)
BeantwoordenVerwijderenKhad wel verwacht dat de titel ging zijn "van momo tot domo" :p. Nu moet ik trouwens die beruchte blogpost nog eens opzoeken waarover we het hebben gehad.
BeantwoordenVerwijderen