Toen ik enkele jaren geleden het singlerijk vervoegde, kwam een oude schoolvriendin helpen met schilderen. We hadden altijd contact gehouden en spraken jaarlijks eens af om bij te praten. De lange relatie had mijn vangnet enorm uitgedund, gezamenlijke vrienden bleken stuk voor stuk voor "de ex" te kiezen. Dringend tijd om nog eens af te spreken dus.

Zij was single en probeerde me op te peppen met honderden stoere singleverhalen, over daten en over net-geen-relaties. Over reizen en festivals. Ik werd er toen moedeloos van. Ik zie ons daar nog altijd zitten. In een leeg appartement, met enkel een zetel en een kleerkast. Verfgeur in de neus, pizza en bier aan huis geleverd.
Ik moet er nog vaak aan terugdenken, hoe ik zei "je kan daar toch onmogelijk gelukkig van worden, zoveel beleven, maar niemand om het écht mee te delen" en haar antwoord "ik kan toch moeilijk zeggen hoe zwaar kl★te het soms is, ja dat gebeurt. Maar ik zwéér het je, ik kan écht zeggen dat ik verder heel erg gelukkig ben" en hoe hard we toen gelachen hebben om ons "miserie". Het was láng geleden dat ik nog zo hard en intens gelachen had. Het leek wel uren te duren.

Nu ben ik enkele jaren verder en bedenk ik hoe universeel sommige dingen kunnen zijn en dat het niet zo zwart-wit is. Mijn leven is op zoveel vlakken rijker geworden. Ik doe waar ik zin in heb, ik heb een beste vriendin, maatjes, vrienden en kennissen. De band met sommige familie en collega's was nog nooit zo goed. Vroeger kon het mij niets schelen, ik was gesetteld en dat was goed genoeg.